ต้องขอคำแนะนำหรือความคิดเห็นของบุคคลที่3จริงๆ เพราะเราไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตแล้วค่ะ
เกริ่นก่อนนะคะว่าเราพึ่งเรียนจบปวช.ไปหมาดๆและตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอม กำลังทำงานพิเศษกับอาจารย์ (เราเรียนบัญชีมานะคะ)
ในช่วงปิดเทอมสัปดาห์แรกเราได้สมัครงานที่7-11 กะเข้างานของเราคือ10:00น-22:00น นั่นคือ12ชม.ถ้วนค่ะ ตกวันละ400บ หารแล้วก็ประมาณชม.ละ33-34บ.ได้ เราทำได้สัปดาห์เดียวแล้วก็ออกค่ะ ไม่ได้มีปัญหากับที่ทำงานนะคะ แล้วเราก็ไม่ใช่คนเกี่ยงงาน แต่เรามีปัญหาสุขภาพจิตค่ะ เรารู้ลิมิตของเราเองค่ะ
(หลายคนคงคิดว่าทำไมเราไม่ไปหาหมอ สั้นๆนะคะ "เราไม่มีเงินค่ะ")
การทำงานมันค่อนข้างบั่นทอนกำลังใจเราค่ะ ไม่ค่อยได้คุยกับใครเพราะเป็นเด็กใหม่ด้วย แถมเราก็ชวนคุยไม่เก่ง กลับบ้านดึก ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบจริงจังซักครั้งเลยค่ะ
(แม่ค่อนข้างหวงตัวเราค่ะ ช่วงเวลา16-17ปีของเราเลยไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตที่เราอยากทำมากนัก เราชอบไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ แต่หลายครั้งที่แม่ห้าม เราอธิบายไปแค่ไหนท่านก็ไม่ยอม เราจึงได้แต่อดทนค่ะ)
หลังออกจากงานมา เราใช้ชีวิต1อาทิตย์ไปกับการออกบ้าน ไปเที่ยวเล็กๆน้อยๆกับเพื่อน เรารู้สึกเติมเต็มมากๆค่ะ หลังจากผ่านอาทิตย์นั้นมา เราก็ได้มาทำบัญชีกับอาจารย์ ทำวันละ4-5ชั่วโมง/วัน ชม.ละ50บ ถึงมันจะได้น้อยแต่เราค่อนข้างมีความสุขค่ะ เราได้ทำงานกับเพื่อนและได้ฝึกทักษะในสายอาชีพที่เรียนมา เราค่อนข้างชอบเลยนะคะ ถึงบางสัปดาห์จะไม่ได้ทำครบ5วัน/สัปดาห์ก็ตาม🤣
แต่เรื่องมันไม่จบง่ายๆค่ะ เพราะแม่คิดว่าการทำงานประจำนั้นดีกว่า มั่นคงกว่า เพราะเราแค่ทำงานนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ เงินที่ได้มันเยอะและดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด(แม่พูด) แต่เราก็บอกแม่นะคะว่าเราอยากทำงานนั (เราดิวงานกับอาจารย์ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วค่ะ) แม่ก็มีความเห็นด้วยกับเราแบบครึ่งๆ แต่บ่อยครั้งที่เค้าจะถามว่างานเป็นยังไง ไปวันไหนบ้าง ได้เงินเท่าไหร่ ซึ่งเราก็ตอบเขาทุกครั้งจนเรารำคาญเลยค่ะ แล้วเขาก็บอกเราว่า จบมาอาจจะไม่ได้ทำงานตรงสายก็ได้ ซึ่งก่อนหน้านั้นเราก็บอกแม่ไปแล้วค่ะว่าอยากเป็นนักบัญชี เรารู้ว่าความรับผิดชอบมันเยอะ เราเลยอยากฝึกค่ะ
(*เพราะปัญหาหลายๆอย่างจึงทำให้เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบค่ะ เรารู้ตัวและอยากพัฒนาตัวเอง แต่การที่เจอคำพูดที่ไม่กลั่นกรองบ่อยครั้งก็ทำให้เราหมดความมั่นใจค่ะ)
//ส่วนนึงที่เราเป็นคนขี้รำคาญเพราะว่าเราไม่เคยได้ความเป็นส่วนตัวในชีวิตเลยค่ะ เราชอบโดนคำถามแบบเซ้าซี้ เจาะลึก ทั้งๆที่ความจริงเรารู้ของเราเองอยู่แล้วอะค่ะ เราก็บอกไปเท่าที่เรารู้ แต่เขาก็จะถามวนไปวนมา เข้าใจว่าเป็นห่วงค่ะ แต่เขาไม่เคยไว้ใจเราเลย เขาไม่อยากให้เราผิดพลาดค่ะ ซึ่งเราไม่ชอบ เราอยากกล้าตัดสินใจ กล้าเรียนรู้ที่จะผิดพลาด แต่บางครั้งเขาก็จะมาซ้ำเรา จนเราไม่มีความมั่นใจค่ะ (ในเชิงที่แบบว่า "แม่บอกแล้ว" "แม่บอกแล้วใช่ไหม..)
เสริมนะคะ ตอนที่เราไปสมัครงานที่7-11 เราร้องไห้ค่ะ เรามีแพลนของเราค่ะว่าจะทำงานบัญชีกับอาจารย์ แต่แม่ก็มาพังแพลนของเรา เราเลยจำใจทำงานค่ะ ไม่ใช่สมัครใจ
ส่วนนึงเราก็ไม่อยากเถียงแม่ค่ะ เราเหนื่อยมามากแล้ว ทุกวันนี้เราเหมือนจะบ้าตายเพราะความคิดของแม่ และไม่มีใครเลยที่จะฟังเราและสนับสนุนความคิดเรา เราเลยต้องมาหาที่ระบาย
สรุปเลยนะคะ
เราอยากทำตามใจตัวเองค่ะ แต่ก็มักจะมีความคิดของแม่มาคอยทำร้ายเรา(ไม่ใช่ครั้งแรก) เราควรสู้ยังไงดีหรอคะ เราคิดว่าอีกหน่อยเราอาจจะเผลอพลั้งปากไปพูดทำร้ายแม่ ซึ่งบอกตรงๆว่าเราหลุดพูดเป็นช่วงๆเลยค่ะ
ขอกำลังใจหน่อยนะคะ🥺🔥
ปัญหาความรู้สึก
เกริ่นก่อนนะคะว่าเราพึ่งเรียนจบปวช.ไปหมาดๆและตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอม กำลังทำงานพิเศษกับอาจารย์ (เราเรียนบัญชีมานะคะ)
ในช่วงปิดเทอมสัปดาห์แรกเราได้สมัครงานที่7-11 กะเข้างานของเราคือ10:00น-22:00น นั่นคือ12ชม.ถ้วนค่ะ ตกวันละ400บ หารแล้วก็ประมาณชม.ละ33-34บ.ได้ เราทำได้สัปดาห์เดียวแล้วก็ออกค่ะ ไม่ได้มีปัญหากับที่ทำงานนะคะ แล้วเราก็ไม่ใช่คนเกี่ยงงาน แต่เรามีปัญหาสุขภาพจิตค่ะ เรารู้ลิมิตของเราเองค่ะ
(หลายคนคงคิดว่าทำไมเราไม่ไปหาหมอ สั้นๆนะคะ "เราไม่มีเงินค่ะ")
การทำงานมันค่อนข้างบั่นทอนกำลังใจเราค่ะ ไม่ค่อยได้คุยกับใครเพราะเป็นเด็กใหม่ด้วย แถมเราก็ชวนคุยไม่เก่ง กลับบ้านดึก ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบจริงจังซักครั้งเลยค่ะ
(แม่ค่อนข้างหวงตัวเราค่ะ ช่วงเวลา16-17ปีของเราเลยไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตที่เราอยากทำมากนัก เราชอบไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ แต่หลายครั้งที่แม่ห้าม เราอธิบายไปแค่ไหนท่านก็ไม่ยอม เราจึงได้แต่อดทนค่ะ)
หลังออกจากงานมา เราใช้ชีวิต1อาทิตย์ไปกับการออกบ้าน ไปเที่ยวเล็กๆน้อยๆกับเพื่อน เรารู้สึกเติมเต็มมากๆค่ะ หลังจากผ่านอาทิตย์นั้นมา เราก็ได้มาทำบัญชีกับอาจารย์ ทำวันละ4-5ชั่วโมง/วัน ชม.ละ50บ ถึงมันจะได้น้อยแต่เราค่อนข้างมีความสุขค่ะ เราได้ทำงานกับเพื่อนและได้ฝึกทักษะในสายอาชีพที่เรียนมา เราค่อนข้างชอบเลยนะคะ ถึงบางสัปดาห์จะไม่ได้ทำครบ5วัน/สัปดาห์ก็ตาม🤣
แต่เรื่องมันไม่จบง่ายๆค่ะ เพราะแม่คิดว่าการทำงานประจำนั้นดีกว่า มั่นคงกว่า เพราะเราแค่ทำงานนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ เงินที่ได้มันเยอะและดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด(แม่พูด) แต่เราก็บอกแม่นะคะว่าเราอยากทำงานนั (เราดิวงานกับอาจารย์ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วค่ะ) แม่ก็มีความเห็นด้วยกับเราแบบครึ่งๆ แต่บ่อยครั้งที่เค้าจะถามว่างานเป็นยังไง ไปวันไหนบ้าง ได้เงินเท่าไหร่ ซึ่งเราก็ตอบเขาทุกครั้งจนเรารำคาญเลยค่ะ แล้วเขาก็บอกเราว่า จบมาอาจจะไม่ได้ทำงานตรงสายก็ได้ ซึ่งก่อนหน้านั้นเราก็บอกแม่ไปแล้วค่ะว่าอยากเป็นนักบัญชี เรารู้ว่าความรับผิดชอบมันเยอะ เราเลยอยากฝึกค่ะ
(*เพราะปัญหาหลายๆอย่างจึงทำให้เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบค่ะ เรารู้ตัวและอยากพัฒนาตัวเอง แต่การที่เจอคำพูดที่ไม่กลั่นกรองบ่อยครั้งก็ทำให้เราหมดความมั่นใจค่ะ)
//ส่วนนึงที่เราเป็นคนขี้รำคาญเพราะว่าเราไม่เคยได้ความเป็นส่วนตัวในชีวิตเลยค่ะ เราชอบโดนคำถามแบบเซ้าซี้ เจาะลึก ทั้งๆที่ความจริงเรารู้ของเราเองอยู่แล้วอะค่ะ เราก็บอกไปเท่าที่เรารู้ แต่เขาก็จะถามวนไปวนมา เข้าใจว่าเป็นห่วงค่ะ แต่เขาไม่เคยไว้ใจเราเลย เขาไม่อยากให้เราผิดพลาดค่ะ ซึ่งเราไม่ชอบ เราอยากกล้าตัดสินใจ กล้าเรียนรู้ที่จะผิดพลาด แต่บางครั้งเขาก็จะมาซ้ำเรา จนเราไม่มีความมั่นใจค่ะ (ในเชิงที่แบบว่า "แม่บอกแล้ว" "แม่บอกแล้วใช่ไหม..)
เสริมนะคะ ตอนที่เราไปสมัครงานที่7-11 เราร้องไห้ค่ะ เรามีแพลนของเราค่ะว่าจะทำงานบัญชีกับอาจารย์ แต่แม่ก็มาพังแพลนของเรา เราเลยจำใจทำงานค่ะ ไม่ใช่สมัครใจ
ส่วนนึงเราก็ไม่อยากเถียงแม่ค่ะ เราเหนื่อยมามากแล้ว ทุกวันนี้เราเหมือนจะบ้าตายเพราะความคิดของแม่ และไม่มีใครเลยที่จะฟังเราและสนับสนุนความคิดเรา เราเลยต้องมาหาที่ระบาย
สรุปเลยนะคะ
เราอยากทำตามใจตัวเองค่ะ แต่ก็มักจะมีความคิดของแม่มาคอยทำร้ายเรา(ไม่ใช่ครั้งแรก) เราควรสู้ยังไงดีหรอคะ เราคิดว่าอีกหน่อยเราอาจจะเผลอพลั้งปากไปพูดทำร้ายแม่ ซึ่งบอกตรงๆว่าเราหลุดพูดเป็นช่วงๆเลยค่ะ
ขอกำลังใจหน่อยนะคะ🥺🔥