คือผมอายุ 18 ปี ผมอยู่กับแม่และพ่อบุญธรรมกับ น้อง พ่อบุญธรรมอีก 2 คน ผมโดนแม่ด่าด้วยคำหยาบคายสารพัดมาตั้งแต่เด็กๆ แม่ผมเป็นพวกที่เอาตัวเองเป็นหลักเสมอ ผมทำอะไรผิดนิดๆหน่อยๆ ผมจะโดนด่าเสมอ เช่นทำข้าวหก นิดเดียว '' โตเป็นควายแล้วยังทำหกมีสมองมั้ย'' เวลาท่านทำผิดท่านจะร้อนรนเอาเรื่องในอดีตที่ผมเคยทำผิดพลาดกลับมาว่าผมเสมอ ไม่ว่าจะตอน เรียกผมมาใช้งาน ผมตอบ แล้วแต่ท่านไม่ได้ยิน ท่านจะพูดว่า หูหนวกเหรอตะโกนคั้งดัง แต่ถ้าเป็นผมเรียกท่านแล้วท่านไม่ได้ยิน ท่านจะพูดว่าพูดในลำคอ ใครจะไปได้ยิน และความผิดในบ้านไม่ว่าจะน้ำหก อะไร สารพัด จะว่ามาที่ผมก่อนเสมอทั้งที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ ทั้งที่ทั้งบ้าน มี พ่อ ,  น้อง อีก 2 คน ครั้งหนึ่งผมเก็บอาการไม่ไหวที่พ่อ,แม่มาด่าผมและบิดหูผมตอน ม.ต้น อารมณ์ผมมันระเบิดออกมาเลยต่อยพ่อบุญธรรมสวนไปที่มากระชากคอเสื้อและบิดหูผม และผมก็ด่าคืน แล้วเขาก็ไล่ผมออกจากบ้าน ผมไปอยู่บ้านอีกจังหวัดกับยาย ตอนนั้นเป๋นช่วงปิดเทอม พอดี อยู่ได้ประมาณ 2 เดือน เขาโทรมาพูดดีพยามๆให้ผมกลับไปทีแรกผมไม่กลับแต่ยายก็บอกอยู่กับยายไม่มีอนาคตทนเอานะลูก ผมกลับมา ช่วงแรกๆ เดือน สองเดือน เขาพูดดีกลับผม เหมือนที่แม่คนอื่นเขา
พูดกัน ตอนนั้นผมดีใจมาก แต่พอผ่านไปได้แป้ปเดียวก็กลับมาเป็นแบบเดิม แม่ที่ใช้อารมณ์ใช้ความรุนแรง ผมพยายามเก็บอารมณ์มาโดยตลอดเพราะถ้าผมหลุดไปครั้งนี้ผมคงได้ต่อยแม่ตัวเองจริงๆ ท่านที่กำลังอ่านอ่านคิดว่าผมทำเกินไป แต่ผมอยากจะบอกว่ามันหนักมากจริงๆมันหลายเรื่อง ผมไม่ได้อยากโต้ตอบอยากด่า มารดา ตัวเอง เลย แต่เขาทำจนทำให้ผมคิดว่าถ้าเลือกได้ผมคงไม่เกิดมากับคนนี้ แต่น้องผมกลับตรงกันข้ามทุกอย่างเขาพูดดีด้วยทำอะไรดีด้วยหมดงานบ้านส่วนมากผมเป็นคนทำผมไม่เคยได้รับคำชมเลยซักครั้ง ผมเข้าใจดีว่าผมเกิดมาจากความต้องการทางเพศไม่ได้เกิดมาด้วยความรักแบบน้องๆ ผมคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบ มาก แต่ก็มีเพื่อนที่ทำให้ผมอยากอยู่ต่อ ผมควรทำยังไงดีครับผมแบบกรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวแล้วช่วยผมด้วยครับ