คือเราเริ่มรู้สึกว่าเราเครียด เราเกลียดเสียงมากขึ้นเรื่อยๆ เวลาเพื่อนร่วมมากินขนมทานข้าวเวลาอยู่ใกล้เรา หรือแม้แต่เสียงเล็กๆน้อยๆ เช่นกดปากกาบ่อยๆ  เราจะรู้สึกหงุดหงึดรำคาญมาก เราพยายามเลี่ยงเสียงตลอด เวลาได้ยิน พยายามทนฟังเผื่อบางทีเราอาจจะชินแต่มันไม่ชินเลยมันยิ่งทำให้เรารู้สึกขยังแขยง รำคาญจนทำงานไม่ได้  บางทีก็ใส่หูฟังบ้างแต่เราก็ใส่ตลอดไม่ได้เพราะเราไม่ชอบใส่เพราะใส่บ่อยๆนานๆจะรู้ปวดที่หูและปวดหัว จนวันที่ 27 มีนาคม 2567 เราได้ไปลองปรึกษา เราอยากได้คำแนะนำจากหมอมาก ซึ่งวันนั้นเราไปตรวจช่วงเย็นหลังเลิกงานจึงไม่ได้เจอแพทย์เฉพาะทาง แต่เจอแพทย์เวลปฏิบัติทั่วไป หมอไม่ได้ให้คำปรึกษาหรือคำแนะนำอะไรเลย เราถามว่ารู้สึกแบบนี้ เราเป็นแบบนี้มันผิดปกติมั้ยคะ (เหมือนที่พิมพ์ไปข้างต้น ) หมอก็ถามเรากลับมาว่ามีอาการหูแว่วมั้ย มีอาการจิตตกมั้ย นอนหลับมั้ย ซึ่งเราก็ตอบไปว่าไม่ ไม่ได้ถึงขนาดนั้น หมอก็ตอบมาว่าอ้าวแล้วจะให้เราช่วยยังไง คุณแค่เกลียดเสียง ก็เหมือนกับคนที่กลัวความสูงนั้นแหละกลัว คุณไม่ได้เป็นอะไรเกี่ยวกับจิตเวชเลย คุณแค่ไม่ชอบ ไม่ชอบก็แค่เลี่ยง ไม่ไปกินข้าวหรือไม่อยู่ใกล้คนเหล่านั้น ซึ่งในการทำงานมันกระทบมากเราไม่สามารถเลี่ยงได้ตลอดเวลาขนาดนั้น เราอยากได้คำแนะนำอื่น นอกจากเลี่ยงแล้วทำไรได้บ้าง แต่หมอก็เอาแต่พูดว่าไม่ได้ป่วยจะให้รักษายังไงมันไม่มียารักษา เราก็บอกว่าไปเราเคยในโซเซียลเกี่ยวกับโรคเกลียดเสียงเราเลยมาปรึกษา แต่หมอตอบโคตรเสียความรู้สึกเลย ขนาดหมอยังให้คำแนะนำไม่ได้เลย คือเราอยากสอบถามว่าพี่ๆหรือเพื่อนๆใครมีอาการเหล่านี้บ้างมั้ยคะ มีวิธีรับมือยังไงบ้างคะ นอกจากเลี่ยงแล้วก็เดินหนี มันมีวิธีที่จะทำให้เรายอมรับเสียงพวกนี้ได้มั้ยคะ