26/3/67

สุดท้ายแล้ววันนี้ก็มาถึง ผมไม่สามารถทำอะไรได้และรับมือกับอะไรได้เลยครับ ไม่มีหนทางไห้เดิน ไม่มีไฟสักดวงส่องทางไห้ ได้แต่เดินใข้มือคลำหนทางข้างหน้าโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอะไรรออยู่ ไม่รู้เลยว่าระหว่างทางจะเหลือใครบ้างที่พอจะจำกันได้ เกือบ 10 ปี พึ่งรู้เลยว่าไม่ช้าก็เร็ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายได้ขนาดนี้  คิดมาตลอดว่ามันคงจะแย่มากๆ เมื่อไม่เหลือความเชื่อใจจากใคร และ ไม่เหลือคนที่พร้อมจะรับฟังเราเลยในชีวิต แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้ เมื่อตัดสินใจเดินหันหลังอีกครั้ง วันพรุ่งนี้เราจะใข้อะไร วิธีไหน ดำเนินชีวิตต่อได้แบบคนปกติ แม้จะคิดขึ้นได้ว่าพลาดไปแล้วจิงๆ และ แม้จะกลับตัวหรือกลับใจ ใครที่เชื่อมั่นในตัวเราจิงๆ สำหรับบางคนคงจะบอกว่าก็ตัวเรานี่ไง ให้กำลังใจ พาตัวเองไปต่อให้ได้ ซึ่งในความเป็นจริง เราเหลืออะไรบ้างหรอในตอนนี้ ที่จะพาตัวเองไปมองฟ้าหลังฝนที่ใครเค้าว่างดงามเสมอ อีกครั้ง  . . .  พรุ่งนี้จะเป็นยังไงกันนะ ถ้าบุญยังมีขอให้มองเห็นหนทาง ขอสักครั้งที่ได้ลุกกลับมา ขอเงินสัก แสน กลับมาอยู่ในมือผมและผมจะทำมันให้เป็นประโยชน์ ขอให้พรุ่งนี้ลูกหนี้โอนเงินใช้ผมแต่เช้า ผมจะทำมันเป็นวันสุดท้ายถ้ามีโอกาศได้จับเงินแสนอีกครั้ง จะเอามันมาทำให้เป็นประโยชน์ ต่อ ยอดให้ชีวิตได้มีหนทางไปต่อ แต่หากว่าบุญของผมหมดลงแล้ว ก็ขอให้มีเหตุการณ์ให้ผมจากได้จากโลกใบนี้ไปเถอะครับ เพราะผมไม่ไหวแล้ว  รู้ว่าเป็นเพราะตัวผมเอง แต่พระเจ้ามีเหตุผลอะไรไห้ผมมีขีวิตอยู่ต่อล่ะครับ ในเมื่ออยู่ไปก็สิ้นหนทางจะหายใจ หรือ เวรกรรมแสดงผลเช่นนี้หรอ ใครสร้างบทลงโทษของเวรกรรมกันนะ หากมนุษย์ จะคิดได้และเป็นคนดีสำนึกผิดต่อความทรมาน แล้วเหตุใดละท่าน โลกใบนี้ยังมีผู้คนมากมายที่ยังหลงผิดและกระทำผิด ถึงแม้ตนยังทุกข์ทรมานต่อการกระทำของตนเอง .