คนที่มีโอกาสรวยและคนที่มีโอกาสยากจน หรือกลายเป็นคนวิกลจริตไร้ความสามารถ แตกต่างกันคือ ?
ชีวิตคนปกติไม่ใช่การนอนป่วย ชีวิตคนปกติคือการมีอะไรทำตลอดให้ชีวิตมีโอกาสรวยมากขึ้นได้ หรือยังไงก็ต้องหาเงินให้พอกับการอุปโภคบริโภค ชีวิตคนปกติไม่ใช่ผู้พิการที่รับเงินตายตัว เพื่อการดำรงชีพโดยที่ไม่เป็นนักบริหาร ให้งอกเงยอะไรไม่เป็นเลย ชีวิตคนปกติคือชีวิตที่ไม่ทำให้ชีวิตตัวเองไม่มีอะไรเลย หรือหารายได้ไม่พอยาไส้จนตาย ส่วนคนประเภทเป็นบุคลเสมือนไร้ความสามารถ ก็มีเพียงความต้องการความบันเทิงชุบจิตใจที่เจ็บปวดอ่อนแอให้มีกำลังใจเท่านั้นในการจะสู้กับปัญหาชีวิต ความรวยของคนก็คือการที่คนไม่ให้เวลาที่ดำเนินไป ปล่อยชีวิตตัวเองเหี่ยวแห้งไปพร้อมกับความยากจนไม่ร่ำรวยขึ้น แต่มาจากความตั้งใจและการปฎิบัติเพื่อให้มีความรวยจนสำเร็จ เพราะการไม่ปล่อยให้ตัวเอง เป็นคนยอมแพ้ด้วยความคิดจิตใจที่ไม่แข็งแรงสู้กับเหลี่ยมคนอื่นในสังคม หรือแม้แต่คนที่สนใจในเรื่องทุนนิยม แต่อย่าคิดเลยว่าการเป็นติ่งของระบบไหน โดยเฉพาะการเป็นติ่งในระบบทุนนิยม แต่ถ้าเขาสำรวจสิทธิและโอกาส จะรายได้น้อยหรือมาก หากชีวิตด้อยโอกาสก็เป็นคนทุนนิยมที่มีอำนาจเป็นตัวจริงไม่ได้ ถ้าคนคิดจะมีอนาคตที่ดีเป็นคนฐานะดีหลังการแต่งงาน แต่ถ้าเงินแค่สินสอดทองหมั้นหาไม่ได้เลย ชีวิตการเป็นคู่ยากแบบคนวิกลจริต ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเข้มแข็งในครอบครัวที่มีความสมบูรณ์พูนสุขได้ คู่ยากแบบคนวิกลจริต ก็มีเพียงความหวังว่าคู่ชีวิตจะดีขึ้น คนวิกลจริตก็รู้เรื่องเงิน มีสิทธิอยากรวยอย่างคนปกติ คนวิกลจริตก็มีห่วงในชีวิตที่อยากจะทำอะไรมากได้ คนวิกลจริตบางคนก็อยากให้ชีวิตสำเร็จสูงมากเหนือสังคมมากๆ แต่คนวิกลจริตก็ขาดคุณภาพในการใช้ความคิดให้มีรายได้ที่ดีด้วยการทำงานหรือมีอาชีพอย่างคนปกติที่มีคุณภาพได้ แต่เขาก็ขาดการเป็นคนปกติที่จะทำอะไรช่วยกันให้คู่ชีวิตมีคุณภาพไม่ได้ หรือให้ลูกไปเรียนในโรงเรียนก็มีปัญหาสังคม จนชีวิตก็ขาดโอกาสทางการศึกษาไปมาก ส่วนคนปกติ ก็คือคนที่ดูแลตัวเองได้แม้เป็นคนโสด คือความมีสติที่จะทำอะไรไม่ด้วยอารมณ์ร้ายหรือทำความวิบัติ