หนูอยู่ ม.5 ค่ะ หนูรู้ว่าตัวเองอยากเรียนหมอตั้งแต่ ม.2 แล้ว คือหนูถนัดชีวะมาก ๆ ตั้งใจทำเกรดให้ดีเพราะอยากทำตามความฝัน พอขึ้น ม.3 หนูอยากลองสอบ สอวน. เลยบอกแม่ว่าขอสอบได้ไหม แม่บอกว่าถ้าอยากสอบก็เข้าเมืองเอง หนูก็เลยเก็บเงินซื้อหนังสือและเก็บเงินค่ารถเองเพื่อที่จะไปสอบ พอกลับมาแม่กลับบอกว่าไปสอบทำไม ไร้สาระ ตอนนั้นหนูรู้สึกน้อยใจ เลยเดินเข้าห้องไปร้องไห้คนเดียว แต่หนูก็ไม่ท้อ คืออยากเป็นจริง ๆ อะ แล้วตอนนั้นคืออยากลองสอบเข้า mwit เลยขอแม่ พยายามบอกว่าเรียนฟรีนะ ไม่มีปัญญาถึงแม่หรอก แม่ก็ไม่ยอม บอกอีกว่าไร้สาระ หนูไม่กล้าตอบ เลยไม่ได้ไปสอบ ต้องเรียน ม.4 ที่เดิม หนูตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามเก็บทุกกิจกรรม และขอแม่เรียนพิเศษเพราะอยากเข้าใจบทเรียนให้มากกว่านี้ ค่าเรียนพิเศษมันไม่ได้แพงมากขนาดนั้น แต่แม่ก็ให้หนูเก็บเงินเรียนเอง หนูจึงตั้งใจเก็บเงินเรียนพิเศษ พอเก็บได้ก็ขอแม่เรียน แต่แม่ก็ไม่ให้ อ้างว่าขี้เกียจไปรับตอนเย็น ตอนนั้นดิ่งมาก ตั้งใจเก็บตังค์สุด ๆ แต่ก็นั่นแหละ เมื่อแม่ไม่ให้ก็ไม่เรียน พยายามเข้าใจบทเรียนในคาบ ให้รุ่นพี่มาติวให้บ้าง แล้วรุ่นพี่ก็ชวนไปโอเพ่นเฮาส์มหิดล หนูอยากไปมาก ไปขอแม่ แต่ก็นั่นแหละ แม่ไม่ให้ สุดท้ายไปบอกแม่ตรง ๆ ว่าหนูอยากเรียนแพทย์ แม่ถามว่าถ้าไม่ได้เรียนแล้วจะเรียนอะไร หนูจึงบอกพวกวิทสุขภาพ แม่ก็บอกไม่มีเงินส่ง บอกว่าถ้าติดแพทย์แล้วแม่ไม่มีเงินจะไม่ให้เรียน จะพาไปทำงานกับน้าที่ต่างประเทศ แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าน้าของหนูไม่ได้ทำงาน หน้าให้แฟนคนจีนเลี้ยง แต่ก็นั่นแหละ หนูเสียใจมากที่แม่พูดแบบนั้น รู้สึกท้อที่ตั้งใจทำขนาดนี้แต่แม่ไม่เห็นค่า อยากมีแม่ที่ซับพอร์ตลูก อยากให้แม่เข้าใจ ตอนนี้รู้สึกเศร้ามาก แค่เรียนมันก็หนักมากพอแล้ว พอเจอคำนี้เข้าไปยิ่งรู้สึกว่า เราเรียนไปเพื่ออะไร เราตั้งใจเรียนไปเพื่อใคร แล้วในอนาคตเราจะเป็นยังไง ตอนนี้เศร้ามากจริง ๆ รู้สึกตันกับชีวิต




ขอบคุณที่เข้ามารับฟังเรื่องราวของหนูค่ะ🙏