บ้านผมฐานะกลางๆ ผมซิ่วมาทำงานกับที่บ้านประมาน2ปีแล้วทะเลาะกับพ่อ เลยแยกออกไปทำงานประจำได้1ปี แล้วมีความคิดที่อยากกลับไปเรียนป.ตรี แต่ผมต้องส่งตัวเองเรียน ผมเลือกทำงานโรงงานที่หยุดวันอาทิตย์ลงเรียนภาคพิเศษไว้ แล้วผมได้มีโอกาสเจอแฟนคนนึงเขาเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันกับที่ผมจะไปเรียน ตอนนี้เขาอยู่ปี3 เราคบกันได้3-4เดือน แล้วเขาก็ต้องไปฝึกงานแบบระยะยาว 7เดือน ระยะทางห่างกัน50โล แต่ผมก็ใจสู้ผมไปหาเขาทุกครั้งที่เป็นวันหยุด ฐานะทางบ้านเขาไม่ค่อยดี เขาเลยต้องกู้ทั้งค่าเรียนและค่าครองชีพ ผมพยายามดูแลเขาไห้ดีที่สุด แต่ผมก็รู้สึกตัวผมเองยังไม่ดีพอ ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ผมมีคำถามนี้ขึ้นมาในหัวตลอด
1.เขากำลังจะเรียนจบแล้วนะกำลังจะมีอนาคตที่ดีแล้ว ทั้งหน้าที่การงาน ทั้งรายได้
2.ตัวเราเองยังทำงานโรงงานอยู่เลยไหนจะส่งตัวเองเรียนอีก คบกับเราจะเป็นภาระเขาไหม
3.เขาจะรอคนแบบเราจริงๆหรอ
เงินเดือนผม 13-14kรวมโอที
ท่าแฟนผมเรียนจบตอนนั้นผมคงพึ่งอยู่ปี1ไกล้ๆขึ้นปี2 เราคุยกันไว้ว่าท่าเขาเรียนจบแล้วจะมาหาหออยู่กันผมก็ไปหางานทำที่นั่นที่หยุดวันอาทิตย์ได้ แล้วก็ไปเรียน ผมกลัวจะไปเป็นภาระเขากลัวตังเองไม่ดีพอ แต่ผมก็ตั้งใจมากที่จะพัฒนาตัวเองเพื่อเขา ผมประหยัดอดออม ค่าเทมอมหาลัยผมไม่แพงมาก เทมอละ11400 ภาคพิเศษมี3เทมอ ปี1-ปี4 เบ็ดเสร็จน่าจะ 136k ผมมีเงินเก็บอยู่ประมาน20k ตอนนี้ผมอยู่บ้าน ค่าใช้จ่ายมีแค่ค่าน้ำค่าไฟ กับไห้แม่เดือนละ800 ผมตั้งใจจะเก็บเดือนละ5000 เพื่อไห้ค่าเทมอครบใน2ปี จะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเทมอจะได้ไปอยู่กับเขาได้ แต่ก็นั่นแหละครับ ถึงเวลาที่เขาเรียนจบแล้ว มีเงินมีงานที่ดีตอนนั้นผมจะยังเป็นคนที่เขารักอยู่ไหม ผมเอ่ยปากพูดกับเขาตรงๆในสิ่งที่ผมรู้สึก เขาก็ไห้คำตอบมาว่า เค้ารอไม่รอเค้าจะไปไหน อ้วนดีที่สุดแล้วสำหรับเค้า เค้ารักเธอ เค้าจะไม่ไปไหน ตั้งแต่ช่วงที่เราห่างกันมา ร้องไห้คิดถึงกันบ่อยมากๆ ผมไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนเท่าคนนี้มาก่อน แล้วคือเราชอบอะไรเหมือนกัน และผมเลือกเรียนคณะเดียวกับเขา เพราะเป็นคณะที่ผมชอบมาตลอด แต่ไม่กล้าเลือกเรียนตอนนั้นเพราะกลัว