คือรู้สึกแบบนี้มาซักพักแล้วค่ะหรือเราอาจจะคิดมากไปเองก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันบั่นทอนจิตใจเรามาตลอด พยายามไม่คิดแต่มันก็จะชอบมีเหตุการณ์มาให้เผลอคิดตลอดว่าจริงๆแล้วเราไม่มีเพื่อนเลยซักคน

เราก็ไม่ได้เป็นคนรู้จักคนเยอะขนาดนั้น แต่ก็มีเพื่อนบ้างประปราย ส่วนตัวคิดว่าตัวเองเป็นคนเฮฮาเข้ากับคนได้ง่ายในระดับนึง ซึ่งตอนนี้เราก็เหมือนจะมีเพื่อนกลุ่มที่สนิทอยู่ คือไปไหนไปกันตลอด แต่มันก็มักจะมีความรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน มันเริ่มจากเพื่อนที่สนิทที่สุดในกลุ่มของเราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มคนนึง ทำให้ห่างเหินกันไป เราไม่ได้อยู่ในวงทะเลาะด้วยก็จริง แต่เพื่อนคือห่างแบบห่างจริงๆไม่ค่อยได้คุยกันรวมถึงออกจากลุ่มไปด้วย จนตอนนี้เราก็ยังเหมือนจะสนิทกับเพื่อนที่เหลืออยู่ เป็นการสนิทที่เป็นส่วนเกินสุดๆ เราโดนเมินบ่อยมาก เช่นงานกลุ่ม เรารู้สึกเหมือนเพื่อนไม่อยากอยู่กับเรา เรามักจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเพื่อนเสมอ เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร บางทีไปเที่ยวก็ไม่เคยชวนเราไป ตอนประมาณปีที่แล้วเราเห็นแชทกลุ่มที่ไม่มีเรา แต่อยู่ๆก็ดึงเราเข้า เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกผิดหรอ

แต่เราก็ไม่ได้มีเพื่อนที่เรียกว่าสนิทได้เท่าคนพวกนี้อีกแล้ว ตอนแรกเราก็มีเพื่อนกลุ่มเก่าเราที่รรเก่า แต่กลายเป็นว่าเราก็เหมือนเป็นส่วนเกินอีก แต่อันนี้พอเข้าใจได้เพราะอยู่คนละรรเริ่มห่างกัน นอกจากนี้เราก็มีเพื่อนที่ไปไหนมาไหนช่วงนี้ด้วยกันหลายคนอยู่ ถือว่าสนิทกันระดับนึง แต่ทุกคนก็จะมีเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งเราไม่มีใครเลย เหมือนตัวคนเดียวตลอดเวลา

ควรทำยังไงดีคะ หรือออกมาอยู่คนเดียวให้มันจบๆ บอกตรงๆว่าเบื่อ แต่ก็อีกนานกว่าจะเรียนจบ เรากลัวเรื่องการเรียนของเรามันไม่ราบรื่นเพราะไม่มีเพื่อนนี่แหละ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บางทีมันก็น้อยใจจริงๆนะ