ช่วงนี้เศรษฐกิจแย่ขขายของก็ไม่มีคนซื้อ  จึงออกมาหางานประจำทำ รายได้ไม่พอกับรายจ่าย หาทางออกไม่เจอ ไม่รู้จะทำยังไงดี เลยเห็นเพื่อนที่ทำงานบนเรือ มีรายได้ดี จึงมีความคิดอยากไปทำบ้าง เพราะเราก็พอจะสื่อสารภาษาอังกฤษได้

ก็เริ่มหาข้อมูลแล้วก็ไปเจอโรงเรียนสอนทำงานบนเรือในจังหวัดภูเก็ต และได้ปรึกษากับสามี ว่าจะไปลงเรียนนะ เรียน8เดือน แล้วสอบขึ้นไปทำงาน แต่สามีเหมือนไม่อยากให้ไป แต่ก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ สุดท้ายก็บอกแล้วแต่.

อีกอย่างเพราะเรามีลูก2คน คนนึง4ขวบ อีกคน1ขวบ
มันปวดใจมากจริงๆที่ต้องจากลูกห่างกันไปนานๆ ความกลัวหลายๆอย่างเข้ามา ร้องไห้ ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง มันจุกอยู่ในอก แต่การไปครั้งนี้ มันยังพอมีแสงสว่างอยู่บ้าง ได้พอเห็นว่าชีวิตมันจะดีกว่านี้ ถ้ายังอยู่ตรงนี้ เราไม่รู้เลยว่าชีวิตมันจะดีขึ้นได้ยังไง ทั้งอนาคตลูกจะเป็นยังไง ทุกอย่างมันต้องใช้เงิน

การไปเรียนเพื่อขึ้นเรือ ก็ต้องใช้เงินไม่น้อยเลย แต่ก็คิดว่าถ้าผ่านจุดนี้ไปแล้วอะไรมันจะดีขึ้น

แต่ก็ติดอยู่กับคำว่าครอบครัว ลูกจะอยู่ยังไง ลูกจะขาดความอบอุ่นมั้ย พ่อเขาจะดูแลเขาดีหรือเปล่า มันคิดเยอะไปหมด แล้วถ้าไปไม่รอด กลับมาลูกจะยังเหมือนเดิมมั้ย  เราจะกลับมาเป็นครองครัวที่รักกันได้หรือป่าว

สุดท้าย แค่ไม่รู้ว่าเราควรไปลองดู หรือ อยู่กับลูกแต่ก็ยังขัดสนเรื่องเงินแบบที่ไม่รู้มันจะจบเมื่อไร แบบนี้หรอ

จะเลือกอะไรดี มันเจ็บ มันจุกอยู่ในใจจริงๆ