ผมเรียนอยู่โรงเรียนเเห่งหนึ่ง
อยู่มัธยม ผมรู้สึกว่าคนอื่นไม่ชอบผมเลยผมทําบางอย่างบางอย่างที่คนที่อ่านอยู่ตอนนี้ก็คงคิดว่า ทําได้ไงวะ ผมรู้ว่ามันผิด เเต่ผมก็ไม่ได้หน้าด้านพอที่จะไม่รู้สึกเจ็บที่มีคนอื่นมาคอยเเซะ สิ่งที่เหลืออยู่คือเพื่อนๆที่จริงใจของผม เป็นคนที่ทําให้ผมคิดว่า โรงเรียนไม่ได้เเย่ถ้าเจอพวก คนอื่นอาจจะเห็นผมเป็นคนไม่ดีถึงเเม้คนอื่นจะไม่รู้ว่า บางทีผมก็รู้สึกเสียจัย ที่คนอื่นคอยนินทา จนหมดความมั่นใจในตัวเองไปเลย ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ดีที่สุด เเต่ทําดีเเค่ไหนก็คงไม่พอหรอก เพราะไม่มีใครเปิดใจจะยอมรับคนเเบบผมที่ทําผิด
เเต่ผมไม่เคยเสียใจที่ตัดสินใจเเบบนั้นไป เเต่ผมเสียใจที่คนอื่นไม่รับฟังมุมของผมบ้าง ฟังความข้างเดียว ผมไม่อยากเเคร์หรอกเเต่ใครจะทําได้
ผมอยากออกจากโรงเรียนบ้าๆนี่
ไปอยู่ที่ๆไม่มีใครรู้จักผม ที่ๆผมได้เริ่มต้นใหม่ อยากจะมีคนที่เข้าใจผมบ้าง
เเต่คนที่เข้าใจผมได้ดีที่สุดคือตัวผมเอง
ผมได้เเต่บอกตัวเองไป ว่าไม่เป็นไร
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
เเละข้อความที่คุณได้อ่าน ณ ตอนนี้
คือ ความรู้สึกของเด็กมัธยมคนนึง ที่พยามให้คนอื่นเข้าใจ ผมไม่รู้หรอก
ว่าจะมีใครจะเข้าใจผมไหม เเต่ขอบคุณคนที่อ่านจนมาถึงข้อความนี้ ขอบคุณที่รับฟังปัญหาของผม
ขอขอบคุณอีกรอบนะครับ ขอบคุณมาก😁