ผมเป็นลูกคนโตในครอบครัวฐานะกลางๆในชนบท ผมชอบอยู่คนเดียวแล้วก็ชอบอ่านหนังสือมากไม่ชอบเล่นมือถือ ปกติเวลาที่ไม่ได้ไปโรงเรียนผมก็จะอยู่คนเดียวผมไม่สนิทกับใครเลยในบ้านไม่ใช่เพราะว่าไม่อยากนะครับแต่มันยากเกินที่ผมจะทำได้ ผมชอบคิดแล้วก็คิดต่างจากคนอื่นในครอบครัว แม่บอกว่าผมบ้าส่วนผู้ใหญ่คนอื่นๆก็มองว่าผมไม่ค่อยปกติแต่ว่าผมไม่ได้บ้าผมรู้ตัวว่าทำอะไรหรือคิดอะไร บางวันหัวผมมันก็คิดเองไปเรื่อยมันจะมีเสียงในหัวตลอดว่าถ้าเกิดสิ่งนี้มันจะมีอะไรตามมาถ้าเกิดสิ่งนี้หายไปคนนี้ตายคนนู้นทำอะไรจะเกิดอะไรขึ้นมันเป็นเสียงผมเองมันไม่หยุดคิดเลยกระทั่งเวลาที่ผมจะนอนมันก็ไม่หยุดจนบางทีผมก็ต้องไปกินยาแก้ปวดหัวแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมันทำให้ผมรู้สึกเครียดจนนอนไม่หลับแทบทุกวันบางวันหนักถึงขั้นที่มือสั่นแล้วก็ร้องไห้เองโดยที่ผมไม่ได้เศร้าหรืออะไร ผมจะบอกพ่อกับแม่ว่ายังไงดีครับว่าผมไม่ได้บ้า

ผมอายุ15ครับ