สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคนนะคะ เราอายุ 25 ย่าง 26 ปีนี้เเล้ว ขั้นเเรกเราต้องเเนะนำตัวก่อนนะว่าเราส่งตัวเอง ทำงานมาตั้งเเต่อายุ 15 ตั้งเเต่ ปวช 1 จนเรียนจบ ปริญญาตรี จนตอนนี้เรามีหน้าที่การงานที่ดีเเล้ว ซึ่งตอนที่เราเรียนอู่ พ่อกับเเม่ก็มักจะบอกว่าอย่ามีผัว ท้องก่อนเรียนจบนะ เราก็ไม่มีเรื่องเบบนั้นเลย จนประคองตัวเองจนเรียนจบ พอเราเรียนจบ เราก็มีเเฟนคนเเรกตั้งเเต่คบตั้งเเต่ ปวช จนจบ ปริญญา เขาก็ถามเเต่เรื่องงานเเต่งงานว่าเมื่อไหร่จะเเต่ง เเต่เรามองเเล้วว่านานไป ผช ไม่มีความรับผิดชอบ งานก็ไม่ทำ เข้าๆ ออกๆงาน ไม่มีความเป็นผู้นำ เราเลยเลิก เเละมีคนคุย คนนั้นพ่อเเม่เราก็เห็นหน้า เเละถามว่าถ้าชอบกันก็มาขอเเต่งๆไปอยู่กันจะได้ จบๆ ซึ่งเราคุยกันเเค่ 4-5 เดือน เเต่เพราะด้วยเราต้องการเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ผช ก็ออกลาย จนเราเลิก เเละเราก็มีเเฟน ณ ปัจจุบัน เขาห่างกับเรา 5 ปี เขามีความเป็นผู้นำ ขยัน (คนนี้เราไม่พาไปให้พ่อเเม่เห็นเพราะกลัวเขาจะถามเรื่องงานเเต่ง) เเต่เเล้วก็มีอีก แม่โทรมาด่าเราว่าทำไมไม่พาเเฟนมาให้กูเห็นหน้า รักกันชอบกันก็มาขอมาตบมาเเต่งให้จบๆกันไป กูเริ่มโมโหเเล้วนะ ทำไมไม่พาเเฟนมาให้กูเห็นหน้า ซึ่งเรารู้เลยว่าพ่อกับเเม่เราจะคุยเรื่องงานเเต่งงานเเน่นอน เขาไม่เคยคิดถึงใจเราเลย ว่าเราจะรู้สึกยังไง ถามว่าเราอยากเเต่งไหม เราอยากเเต่งงานนะ เเต่ไม่ใช่ตอนนี้ เราเพิ่งคบกันได้ครึ่งปี เเม่ก็ด่าเราต่างๆนาๆ พ่อก็ด้วย ทำไมเรารู้สึกว่าเราไม่เป็นตัวเราเองเลย ไม่สามารถเลือกชีวิตได้เลย ทั้งๆที่เรียนก็จบเเล้ว มีงานมีการทำเเล้ว เเต่ก็ยังโดนต่อว่าไม่หยุดหย่อน 
    เเต่เราก็จะพยายามไม่คิดมาก เเละจะทำนิ่งๆเฉยๆกับเรื่องนี้ให้มากที่สุด 

ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นนะคะ