เวลาสนทนากัน ผช.เล่าอะไรมา เราเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ ตั้งใจฟังหมดทุกอย่าง แม้จะมีสาระหรือไร้สาระก็ตาม นานแค่ไหนก็ฟังอย่างใจจดใจจ่อ เพราะเราให้เกียรติเสมอ แต่พอหันมาเป็นฝ่ายเราพูดบ้าง ผช. ก็จะฟังแบบ อ่อ อือ อื้ม พูดตอบรับทำนองว่า โอเคฟังอยู่ เหมือนมีอารมณ์ร่วมตอนฟัง แต่ผ่านไปสักพัก ก็จะขอตัวไปทำนั่นนี่ เพื่อปิดจบบ่อยมาก ๆ ซึ่งไม่โอเค หรือ บางทีเจอสถานการณ์ เช่น เค้าอยู่กับเพื่อนของเค้า และเราสองคนคุยกันแบบตั้งใจจริงจังอยู่ พอเพื่อนเค้าพูดแทรกขึ้นมา เค้าจะรีบโต้ตอบเพื่อนและคุยกับเพื่อนต่อทันที แบบตั้งใจฟัง แม้ว่าเพื่อนจะพูดไร้สาระแค่ไหน ก็ยังตั้งใจฟังตลอดเวลามากกว่าที่ตั้งใจฟังเราเสมอ โดยทิ้งเรา Dead Air ไปเลย และยิ่งไปกว่านั้น พอเค้าคุยกับเพื่อนจบ ก็ไม่มีการหันกลับมาถามว่า เมื่อสักครู่เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ (ถามเป็นมารยาทก็ยังดี) แต่เค้าปล่อยร้างไปเลย จนรู้สึกว่า เหนื่อยแล้ว เราเจอแบบนี้บ่อยมาก เรื่องนี้เคยปรับความเข้าใจหลายครั้ง ผช.ก็ดูรู้สึกผิด ตอนคุยกัน แต่พอเวลาผ่านไปก็ยังเป็นแบบเดิม ให้เกียรติเพื่อนและตั้งใจฟังเพื่อนมากกว่าฟังแฟนพูดอีก เข้าใจนะ บางทีคนเราต้องทำตัวเป็นสัตว์สังคมให้คนอื่นรัก ชอบ และโอเคกับเรา แต่คนที่เราไม่ควรลืม และควรให้เกียรติ คือคนข้าง ๆ หรือเปล่า นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรก แต่เจอแบบนี้มาหลายครั้งมาก ๆ จนน้อยใจ เสียใจ แต่ไม่ได้โกรธ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ทำให้เรามีความคิดว่า ตัวเราต้องปรับใหม่ เค้าเล่าอะไรเราตั้งใจฟังเค้าเหมือนเดิม แต่เราจะไม่พูด ไม่เล่าอะไรแล้ว นอกจากเค้าถาม ถึงจะตอบสั้น ๆ เพื่อลดปัญหานี้ และจะได้ไม่ต้องเสียความรู้สึกฝ่ายเดียว 

มีใครที่เจอ ผช. เป็นแบบนี้บ้าง คุณรับมืออย่างไร แก้ไขปัญหานี้อย่างไรคะ ? เผื่อจะได้นำมาลองปรับใช้ดูค่ะ