สวัสดีครับ ผมอายุ28 ทำงานในจังหวัดหนึ่ง หน้าที่การงานค่อนข้างมั่นคง แต่ผมพึ่งเริ้มทำได้ไม่กี่ปีเงินเดือนเลยไม่สูงมาก  ผมมากับแฟนด้วยกัน แต่เราเลิกกันไปนานแล้ว ซึ่งผมต้องผ่อนบ้านต่อ ส่วนแฟนเอารถไป
เข้าเรื่องเลยนะครับ  ทุกวันนี้ผมท้อแท้มาก เรามีบ้านก็จริง แต่เราไม่มีรถเลย คุยกับแฟนคนไหน พอเลิกกันไป พอเห็นสตอรี่ว่าเค้าไปเที่ยวต่างจังหวัด กับเพื่อนบ้าง กับแฟนใหม่บ้าง  ผมเกิดอาการสมเพชตัวเองทุกครั้ง ว่าเรามีบ้าน แต่ทำไมเราถึงต้องมาตกในสภาพนี้ บ้านผมก็ถือว่าโอเคนะ แต่เราจมปลักอยู่แต่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหนเลย เราอยากมีรถแบบคนอื่นๆ อยากไปเปิดหูเปิดตาแบบคนอื่นๆ แต่เราก็รู้ตัวเองดี ว่าเราผ่อนไม่ไหว  พยายามคิดทุกวันว่า เรายังมีดีกว่าคนอื่นๆ บางคนไม่มีบ้านมีรถ  แต่ลึกๆแล้ว ก็อยากไปเที่ยวแบบคนอื่นเค้าบ้าง  บางวันนั่งอยู่บ้านก็น้ำตาไหลขึ้นมาว่า เราจะอยู่แบบนี้ต่อไปจริงๆหรอ ชีวิตนี้เราจะจบแค่ตรงนี้หรอ ถามว่าเราเช่ามีไหม มันก็มี แต่ผมไม่รู้เพราะอะไร ถึงไม่ยอมเช่ารถไป ผมสมเพชตัวเองมาก ทุกวันนี่ เพื่อนๆก็มีแต่บอกมีบ้านก็ดีแล้ว แต่ลับหลังก็สมน้ำหน้าเรา ผมเลยอยากถามทุกคนว่า ผมควรผ่อนบ้านต่อ หรือควรเปลี่ยนความคิดยังไงบ้าง ผมเลิกกับแฟนได้3เดือน อาจเพราะเคยชินกับการได้ออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา  เป็นเพื่อนๆจะมีความคิดยังไงครับ  ด่าผมได้ ผมพร้อมรับฟัง ขอบคุณนะครับ 😞