ผมรู้สึกว่าตัวเองกลัวครอบครัวไม่กล้าแม้กระทั่งสบตาไม่กล้าแม้จะออกไปกินข้าวเวลาเขานั่งอยู่ข้างนอกเวลาเดินก็เดินก้มๆเงยๆเอาแต่นอนในห้องทั้งที่เมื่อก่อนผมกล้าเล่นหัวเราะระบายกับเขาได้ตลอดแต่ตั้งแต่เขาด่าผมว่าไม่ใช่ลูกสิ่งนั้นก็หายไปหมดเลยผมรู้แหละว่าเขาประชดผมอยากจะเข้าไปคุยแต่ความกล้าผมมันไม่มีแล้ว นอนร้องไห้จนตาแดงเวียนหัวในห้องคนเดียวจนมันซึมซับความรู้สึกด้านลบจนไม่กล้าสบตาใครผมก็ไม่เข้าใจตัวเองทั้งที่แต่ก่อนผมออกจะร่าเริง ถ้าใครตามมาจากกระทู้เก่าผมอยากระบายเพิ่มผมเองเด็ก15-16ที่ไปทำงานช่วงปิดเทอมตั้งแต่ตี4ทุกวันเพื่อทำงานหาเงินทำตามความฝันทิ้งช่วงเวลาไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนเพื่อความฝัน แต่รู้สึกจะได้แค่ฝันได้เครียดมากกว่า555