สวัสดีค่ะ เราอายุ 23 ปี เป็นเด็กจบใหม่ที่พัก 1 ปีไม่ได้หางาน ปีนี้เราจะเริ่มหางานค่ะ แต่มันดันมีความเครียดความกังวลเกี่ยวกับการหางาน การสัมภาษณ์ที่มันไม่สามารถสลัดออกไปจากความรู้สึกได้ซักที เราจบปริญญาตรีบัญชีมา แต่เรามันไม่ชอบมันซักนิด จะย้ายสายอื่นไปก็ยาก เราคิดมากกับอนาคตตัวเองจนเครียดมากๆค่ะ ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาเรากังวลสายตาคนอื่นที่มองมาตลอด เราไม่ชอบที่แม่เอาเรื่องที่เราพักไปคุยกับญาติ แต่แม่ก็ทำอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่เราบอกแม่ว่าอย่าเอาเรื่องของเราไปพูด แม่ก็จะตอบกลับมาว่าคุยกับญาติจะเป็นไรไปคนกันเอง แต่มันทำให้เรายิ่งดิ่งเรื่อยๆเรารู้สึกว่าเราล้มเหลวไม่มีค่าอะไรเลยเรียนจบมาแล้วแท้ๆทำไมถึงไม่ไปทำงาน จนมาตอนนี้เรากังวลกับการที่จะต้องไปสัมภาษณ์ กังวลที่จะต้องรับโทรศัพท์ของhr(ตอนนี้เรามีนัดสัมภาษณ์นะคะไม่ได้กังวลจนไม่หางาน)  แต่สุดท้ายเราก้อยังกังวลอยู่ดีกลัวไปหมด เราไม่กล้าคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้พ่อแม่เราเป็นประเภทที่ว่าเข้าใจได้ถ้าลูกคนอื่นจะป่วย แต่ลูกตัวเองห้ามป่วยค่ะ พี่สาวเป็นคนเดียวที่พอจะพูดด้วยได้ แต่เราอายุห่างกัน 5 ปี แทนอยู่กันคนละบ้านเราแทบไม่ได้คุยกันเลยเราเลยไม่กล้าที่จะคุยด้วยแต่เราคิดว่าเราคงต้องคุยกับพี่บ้างแล้วเรื่องนี้

เราอยากได้มุมมองจากคนภายนอกครอบครัวค่ะเราควรทำยังไงดี เรามีความเสี่ยงที่จะป่วยเป็นโรควิตกกังวลมั้ยเราจะบอกครอบคนัวยังไงดีกลับความรู้สึกของเราในตอนนี้ 

ขอบคุณค่ะ🙏