ตอนนี้อายุเราก็ใกล้จะ 30 แล้ว เรามีเป้าหมายสูงสุดในชีวิตคือการได้เป็นนักเขียน และวาดรูปออนไลน์ ขายภาพหน้าปก วาดดการ์ตูนใดๆ เรารู้จักช่องทางการขายและมีกำลังใจในการหาต่อไปเรื่อยๆ แต่ 

เราขอเล่าย้อนกลับไปในตอนที่เราเพิ่งเรียนจบ เราจบศิลปะมา เราตัดสินใจที่จะเขียนหนังสือขาย ซึ่งตอนนั้นเราอยู่ที่บ้าน 
เราเขียนขายในเว็บขายหนังสือออนไลน์ เราขายได้แค่ 3 พันบาท ในตอนนั้นต่อเล่ม กับเวลาที่เราใช้เขียน เราโคตรมีความสุขและภูมิใจในตัวเองมากๆ 
แต่ทางบ้านเราไม่เห็นด้วย เนื่องจากมีรายได้ที่น้อยและมันดูไม่รุ่ง พ่ออยากให้เราทำงานสวนที่บ้านแทน กลายเป็นความตึงเครียดภายในบ้าน 
เราเริ่มกดดันจนเขียนหนังสือไม่ได้ เราจึงพักความฝันการเป็นนักเขียนเอาไว้ แล้วออกไปทำงาน ในตอนนี้ เราทำงานแล้ว เกือบ 2 ปี เงินเดือนเรา 35k  
ก่อนหน้านี้เราวางแผนเอาไว้ ว่า 
1. เราเริ่มทำงาน เพื่อที่จะมีอาชีพที่มั่นคง จะได้มีเวลาว่างในการเขียนหนังสือ วาดรูป
2. วิธีที่ทำให้เรามีงานที่มั่นคง และเงินเดือนเยอะๆ โดยไม่ต้องกังวลได้ คือการไปทำงาน ตปท. 
3. สุดท้ายแล้ว อาชีพที่อยากจะทำไปจนตายคือการเป็นนักเขียน 

เพราะเหตุการณ์ที่บ้านคราวนั้นทำให้เรากลัว และคิดไปแล้วว่างานเขียนต้องใช้เวลา หากว่าเราไม่มีงานที่มั่นคงรออยู่ มันก็จะเสี่ยงในตอนที่เรากำลังเขียนหนังสือ แต่อีกความคิด เราก็เถียงกับตัวเอง ว่าทำไมเราถึงไม่เชื่อมั่นในตัวเองว่าเราทำได้ เรารวยได้กับการเขียนหนังสือ เราสามารถเป็นนักเขียนในตอนนี้ได้เลย แล้วมันก็มีความคิดที่ว่า ก็เคยทำแล้ว มันไม่ได้ผลไง แล้วเราก็ไม่ได้มีเวลาที่จะมาพิสูจน์อะไรขนาดนั้น เราต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเองถ้าอยากจะทำอะไรที่ตัวเองรัก 

ปัญหาที่เรากำลังเจอและสงสัยตอนนี้ 
1.  ในตอนนี้ เรามีเงินเดือนอยู่ 35 k  ซึ่งถามว่าแน่นอนและมั่นคงแล้วไหม ก็ยังไม่ เราจึงมีเป้าหมายที่จะไปเรียนต่อ ตปท.  เพื่อที่จะมีการงานที่มั่นคง และมีเวลาว่างสำหรับการเขียนหนังสือโดยไม่ต้องกังวลว่าถ้าขายไมไ่ด้ก็ยังมีงานหลักอยู่ 
2. หากเราใช้เวลาเรียนต่อ และทำงานต่อที่ ตปท. มันก็จะใช้เวลานานเข้าไปอีก ความฝันของเราก็ไกลออกไปอีก ซึ่งข้อนี้เราตอบตัวเองไม่ได้ ว่าเมื่อไหร่เราจะพร้อมทำตามความฝัน แน่นอนว่าทุกวันนี้ เราไม่ได้มีความสุขกับการทำงาน เราทำงานก็เพื่อเงิน ใช้ชีวิตเที่ยวก็ไม่ได้รู้สึกว่าเต็มอิ่ม หรือมีความสุข ไปเที่ยว ตปท ก็ไม่ได้มีความสุข ให้เงินพ่อแม่ ก็ให้ไป ก็ไม่ได้มีใครถามว่าเราเหนื่อยไหม ขณะที่ เราย้อนกลับไปอ่านแอคเดิมของเราที่เคยเปิดเอาไว้ลงนิยาย มีแฟนคลับแค่คน สองคน พวกเขามาเม้นในนิยายของเราว่า เขียนดีมาก เมื่อไหร่เราจะกลับไปเขียนอีก/ ชอบงานเขียนของเรามาก / สนุกมาก / คิดถึงไรท์ คำพูดพวกนี้ทำให้เราโคตรจะมีความสุขเลย แบบโคตรๆ เลย เรารู้เลยว่านี้คือความสุขของเรา นี่คือสิงที่เราต้องการ นี่คือคำตอบที่ทำให้เรารู้สึกเต็มอิ่ม และเราอยากทำตรงนี้ แต่ทำไมเรายังไม่กล้าทำ เราไม่รู้จะต้องทำยังไง 

เพราะถึงตอนที่มันล้มลงอีก มันกลัวว่าจะไม่มีใครรับเราไว้ แม้ว่าเราจะมีครอบครัวที่ใหญ่ มีพี่น้อง 5 คน แต่เรากลับรู้สึกว่า ถ้าเราพลาด มันจะจบเลย