ตามคำถามเลยครับ ผมอยู่กับแม่แล้วก็น้อง แม่ทิ้งพ่อผมไปตั้งแต่ตอนมีน้องแล้วครับ ตอนนี้มีพ่อก็มีครอบครัวใหม่แล้วครับ ผมเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ" ผมทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆเวลามีปัญหาแม่ก็จะโทษผมไม่ก็น้องแต่ไม่เคยโทษตัวเอง แต่ก่อนผมก็คิดนะว่าผมทำอะไรผิด มันผิดมากขนาดนั้นเลยใช่ไหมจนตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่าบางสิ่งไม่ใช่ผมแล้วก็น้องของผมด้วยแต่เป็นตัวของแม่ผมเอง เมื่อวานแม่ผมไปกินส้มตำกับร้านข้างๆแล้วทิ้งร้านเอาไว้ให้ผมกับน้องแต่กับไม่บอกอะไรเลย อยู่ๆก็จะไป อยู่ๆก็หายไปแบบไม่บอก ผมอาจจะผิดด้วยตรงที่ผมเอาแต่เล่นโทรศัพท์มากเกินไป แต่ผมก็ค่อยดูร้านไว้ตลอดแต่ครังนี้แม่ไม่บอกอะไรเลย พอลูกค้ามาผมเห็นแล้วแต่ผมคิดว่าแม่จะมาผมเลยจะยังไม่ลุกแต่เเม่ก็ไม่มา ผมเลยลุกไปขายเองแล้วก็หันไปถามแม่ว่า 'ทำไมต้องไปกินร้านคนอื่นด้วยร้านตัวเองก็มี' แล้วแม่ก็เงียบ ผมก็ขายของปกติ ผ่านไปพักนึงแม่ก็เดินมาด่าผม 'ทำไมไม่ขายเองโตแล้วเอาแต่เล่น ทรส.ไปวันๆไม่คิดจะช่วยแม่บ้างหรอแม่ก็เหนื่อยเป็นนะ เคยคิดจะช่วยแม่เองบ้างไหมถ้าไม่มีแม่มันจะตายใช่ไหม จะให้แม่เป็นคนใช้ใช่ไหม' ตอนแม่ไม่อยู่ผมก็ลุกไปขาย ตอนเเม่ทำของอยู่ด้านหลังผมก็ลุกไปขาย ตอนผมทำงานเขาไม่เคยเห็นแต่พอตอนผมไม่ทำแม่ก็เอาแต่ด่าผมอย่างนู้นอย่างนี้เอาเรื่องแต่ก่อนมาอ้างแล้วก็ด่าผมต่อหน้าลูกค้า เอาผมไปพูดให้ดูแย่ ผมรู้ตัวเองดีครับว่าผมอาจจะติดเกมมากไปอาจจะใช้เวลาส่วนตัวของตัวเองมากไปแต่ผมขายของแล้วอยู่ร้านทั้งวันจะกลับบ้านทีก็3-5ทุ่มแล้ว ผมแค่อยากใช้เวลาส่วนตัวบ้างผมก็ผิดแล้ว แม่ชอบเอาผมไปเปรียบกับคนนู้นคนนี้ผมคือ..ผมดูแย่ในสายตาของแม่มากเลยใช่ไหมครับ.. แม่อยากเห็นผมได้เกรดดีๆ ผมก็ทำให้แม่อยากให้ผมเป็นนักเรียนดีเด่นผมก็ทำให้แต่แค่ผมไม่ขายของก็ด่าผมแล้ว..แล้วก็ยังมีอีกหลายๆเรื่องที่แม่ด่าผมแบบไม่มีเหตุผล น้องผมทอนเงินผิด แม่บอกผมขโมยไปแล้วก็ด่าผมต่อหน้าลูกค้า ด่าผมไอขี้โกหกเหมือนพ่อ.. พ่อผมไม่เคยขโมยพ่อผมไม่เคยโกหก ทุกอย่างที่ผมเป็นผมก็เหมือนแม่ทั้งนั้นแต่แม่ก็เอาแต่โทษผม.. แล้วก็เอาผมไปพูดให้ญาติๆฟัง.. คือผมมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยใช่ไหมครับ ผมไม่เคยบอกว่าตัวเองดีผมไมาเคยพูดให้ใครฟัง ผมพูดให้คนอื่นฟังตลอดว่าแม่ผมเก่ง แม่ผมโครตดี.... แล้วดูสิ่งที่เขาทำกับผมสิ ผมเกลียดแม่ตัวเอง.. ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับสามารถด่าหรือต่อว่าผมได้นะครับเพราะบางครั้งผมก็ผิดเอง