สวัสดีค่ะวันนี้เราอยากมาแชร์ประสบการณ์หลอนๆที่เจอกับตัวเองในช่วงที่เราเรียนอยู่ม.ปลาย(เจอเองกับตัวทั้งหมดนะคะ)
คือเราเรียนอยู่ที่โรงเรียนหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่เข้าเรียนตั้งแต่ม.1จนถึงม.6เลย เรื่องทุกอย่างเริ่มขึ้นในช่วงเข้าค่ายลูกเสือตอนม.3ค่ะ ซึ่งตอนนั้นเราได้เข้าค่ายกันที่โรงเรียนเลยระหว่างวันเราทำกิจกรรมกันปกติเลยค่ะจนมาถึงการเดินเข้าฐานตอนกลางคืนในตอนแรกก็ทำกิจฏรรมฐานกันปกติค่ะจนมาถึงตอนที่เราได้เดินสลับฐานแล้วได้เดินตรงทางเดินระหว่างอาคารวิทย์และอาคาร3(ตัวอาคาร3จะมีอยู่3ชั้นนะคะ)เราแหงนมองขึ้นไปดูบนอาคารก็เห็นเป็นเงาเดาๆรูปร่างเป็นผู้หญิงผมยาวยืนมองลงมาจากชั้น2 ตอนนั้นตกใจมากๆจนหันไปบอกเพื่อนว่าแบบเห็นคนมั้ยที่ชั้น2หน้าห้องคณิต ตอนนั้นเพื่อนเราก็งงค่ะว่าเราถามถึงใครเพราะตรงนั้นไม่มีใครเลยสุดท้ายเพื่อนก็เลยบอกอย่าพึ่งเล่าต่ออย่าพึ่งพูดดีกว่าเราก็ตอบโอเคไปจนกระทั่งเดินวนไปถึงฐานที่ด้านหน้าโรงเรียนค่ะตอนนั้นเข้าแถวเพื่อนเดินลงไปบริเวณด้านล่างที่ค่อนข้างจะชันเลยเราก็มองไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ประตูด้านหน้าโรงเรียนค่ะเราเห็นเป็นเงาผู้ชายตัวใหญ่ๆสูงมากๆตอนนั้นเราสะกิดเพื่อนอีกรอบเลย เพื่อนบอกเจออีกแล้วหรอ อย่าพึ่งเล่าตอนนี้มันไม่ดี พอทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับฐานจบพวกเราก็เดินกลับไปที่เต็นท์ ตอนนั้นก็ยังเห็นอีกว่ามีเงาผู้หญิงนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ตรงบริเวณที่กางเต็นท์แต่ก้ยังไม่ได้ทักอะไรจนจบค่ายเราถึงเล่าให้คนอื่นฟังค่ะ แล้วก็มีเพื่อนคนนึ่งมาเล่าให้ฟังที่หลังว่า เนี้ยเจอผู้ชายตัวใหญ่ๆตรงหน้าโรงเรียนใช่มั้ย เคยมี่พี่คนหนึ่งเค้าเจอเหมือนกันเลย ตอนนั้นแบบโอ้โหขนลุกไปหมดเลยค่ะ ช่วงหลังจากนั้น หลังจากที่ได้เจอตอนเข้าค่ายเราก็เริ่มเจอมากขึ้นค่ะทั้งเงาคนบนอาคาร ทั้งเสียงคนร้องไห้ในห้องสมุด เจอมาเรื่อยๆจนอยู่ม.6 ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ช่วงม.6เป็นช่วงที่เราเจอน่ากลัวที่สุดเห็นภาพชัดที่สุดแล้ว จริงสิเราลืมเล่าว่าช่วงที่ใกล้จะจบม.5ที่วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกค่ะฝนตกหนักมากจนไฟดับเลยเรากับเพื่อนๆตอนนั้นช่วยงานครูอยู่ที่อาคารวิทย์ในห้องฟิสิกส์ค่ะ ในห้องจะมีโต๊ะใหญ่เรียงกันอยู่แบบสามคูณสามค่ะซึ่งเรากับเพื่อนอยู่กันที่โต๊ะมุมในสุดที่หน้าห้อง เรายืนหันหลังในกระดานหน้าห้องตอนนั้นเห็นว่ามีคนใส่ชุดลูกเสื้อที่เป็นแบบของครูนะคะ เดินผ่านตรงด้านหลังแบบไหล่เกือบจะชนกันเลยค่ะ เรานึกว่าเอ้ะครูนักศึกษาหรือป่าวเพราะวันนั้นเป็นวันพฤหัสด้วย จนเราไปข้างหน้ากลายเป็นว่าครูยืนอยู่เฉยๆที่ฝั่งตรงข้ามเราเลยค่ะแต่คนที่เดินผ่านเราพึ่งผ่านไปซึ่งไม่ไวขนาดนั้นแน่นอนตอนนั้นเราวิ่งออกจากห้องเลยตกใจแบบมากๆไม่เคยเห็นชัดขนาดนั้นมาก่อนเพราะด้วยปกติที่เห็นเป็นเงาแต่ครั้งนี้เห็นเป็นเหมือนคนเแบบคนจริงๆเลยค่ะ พอเราวิ่งออกมา เพื่อนก็ถามเลยค่ะว่าเจออะไรเป็นอะไรหรือป่าว เราก็เล่าไปว่าเห็นอะไรตอนนั้นครูก็ช่วยปลอบนะคะบอกว่าไม่เป็นไรใจเย็นๆตอนแรกเรามาครั้งน่ากลัวที่สุดแล้วจนได้ขึ้นม.6 อันนี้เป็นตอนที่เรียนนาฏศิลป์ค่ะตอนนั้นครูให้แบางกันเป็นกลุ่มคือตัวพระกับตัวนางในระหว่างที่ครุสอนท่าตัวพระให้เพื่อนๆเรา เราก็นั่งมองค่ะตอนแรกไม่เห็นอะไรแต่พอเรามองในกระจกเราเห็นว่ามีอีกคนที่อยู่ด้านหลังสุดของแถวเพื่อน คนนั้นเค้ารำท่าของตัวพระตามไปด้วยแต่รำด้วยท่าทางคอหักจนติดที่หัวไหล่ ข้อมือหักจนแทบจะชิดไปกับแขนใบหน้าที่ยิ้มออกมา ตอนนั้นเราสั่นมากค่ะจนเพื่อนสังเกตุเห็นเลยเพื่อนบอกให้เราใจเย็นๆเจอหรออย่าพึ่งเล่านะ อย่าร้องไห้ ตอนนั้นเรากลัวมากๆค่ะแทบจะไม่อยากอยู่แล้ว แต่พอถึงตอนที่ได้ซ้อมด้วยกันทั้งหมดเค้าก็ไปยืนอยู่ข้างๆเพื่อนเราคนนึงค่ะตอนนั้นเราไม่ได้บอกเพื่อนจนหมดคาบออกมาเราถึงบอกดีหน่อยค่ะที่เป็นช่วงที่เราใกล้เรียนจบเทอม1แล้วเลยไม่ต้องไปห้องนั้นอีก 

จริงๆมีอีกนะคะแต่เราขอพอก่อนไว้มาต่อนะคะ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยมานะที่นี้นะคะเราเป็นคนที่เล่าเรื่องไม่เก่งแต่ก็อยากแบ่งปัน มีความคิดเห็นยังไงบอกกันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ