สวัสดีค่ะเราอยากรู้ว่าโรคหลงผิดกับโรคจิตเภทคือโรคเดียวกันไหมคะสอบถามผู้มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ แล้วโรคหลงผิดนี้สามารถที่จะประกอบอาชีพได้ไหมคะ เช่น อาชีพแม่บ้าน พี่เลี้ยงเด็ก หรืออาชีพอื่น ถ้าอาการคงที่ เพราะส่วนตัวเคยประกอบอาชีพนี้มาในสมัยที่ตอนนั้นเป็นแค่ซึมเศร้า ประสบการณ์ที่ผ่านมาเราคิดว่าเราอาจจะยังเด็กจึงยังรับความกดดันไม่ได้จึงออกจากงานหลังทำได้2อาทิตย์ ตอนนั้นเราอายุ16ได้ทำแม่บ้านกึ่งพี่เลี้ยงเด็กค่ะ  เจ้านายก็ดีระดับนึงนะคะเลี้ยงอาหารเรา แต่เพื่อนร่วมงานบอกเราว่าเราชอบชักสีหน้าใส่ เราก็พยายามคุยกับเขาปรับความเข้าใจ แต่ในวันที่เราออกคือเรารู้สึกว่าเราอยู่กับสงครามเย็นไม่ได้ค่ะ ที่ทำงานมีแม่บ้านสองคนคือเราและอีกคน ส่วนอีกคนคือพี่เลี้ยงเด็ก เรื่องนานมากแล้วเราจำไม่ค่อยได้ ส่วนตัวเราพอรู้นะคะว่าเราก็มีข้อดีข้อเสียเราก็มองหลายมุม ตอนนี้เราอยากทำงานและมีชีวิตที่ดีขึ้นค่ะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันตอนนั้นรุ่นพี่ที่ทำงานมีทักษะพิเศษอะไรทำไมเขาทำเสร็จไวกว่าเราทั้งที่เขาเล่นโทรศัพท์ด้วยเป็นตึก3ชั้นสองคูหาแบ่งกันคนละคูหาแต่ชั้นสองฝั่งเรายาวกว่าอยู่ค่ะ และเขาก็ไม่ค่อยอยากสอนงานและอาจเพราะการชักสีหน้าของเราด้วย แต่เราเข้าใจว่าเป็นจิตวิทยาการใช้งานเราและคนอื่นๆค่ะในบางส่วนเช่นนายจ้างอาจบอกกับเราว่าเมื่อเราเป็นงานจะให้เราไปเป็นเลขาและส่งเรียนแต่เรารู้ว่าเราไม่ถึงขนาดนั้น และเขาก็เปรียบเทียบเรากับอีกคน ซึ่งเราว่านายจ้างอาจใช้หลักการนี้กับทุกคน ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาสองคนถึงรวมหัวกันไม่ชอบเราและเเสดงให้เห็นว่านินทาให้เราเห็นเพราะอะไร ซึ่งจากการที่เราหาข้อมูลมาไม่ใช่แค่เราที่เจอแบบนี้ที่ทำงานไหนก็เป็น(เกี่ยวกับสองครามเย็น คุยคำตอบคำ) แต่คนที่มาระบายรับมือได้ดีกว่าอาจจะด้วยพื้นฐานด้วย แต่ชีวิตมันก็ต้องมีการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง จึงอยากถามค่ะว่าทำได้ไหม และหากทำได้เราก็ว่ายากที่นายจ้างจะให้โอกาสในการทำงานหรือทดลองทำงาน เราก็อยากมีความหวังบ้างค่ะ
และเราก็ไม่ได้ว่านายจ้างไม่ดีนะคะเราเพียงพูดถึงทักษะการคุมลูกน้องของนายจ้างค่ะ นายจ้างใจดีมากค่ะ ถ้ายังไงเราขอคำแนะนำจากผู้รู้หรือเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยนะคะขอบคุณมากค่ะ

อีกข้อคือเรามีบัตรผู้การด้วยค่ะ😅
แล้วทุกวันนี้ดีด้วยมีแชทaiให้เราปรึกษา