สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องอยากมาแชร์เล็กน้อย เป็นเรื่องความรักในชีวิตค่ะ เราเจอกับแฟนตอนไป work and travel ต่างประเทศ อยู่ด้วยกันได้ไม่ถึงสองเดือนก็ต้องกลับไทย เค้าเด็กกว่าเราแค่ปีกว่า ยังเรียนมหาลัยอยู่แต่ก็ทำงานไปด้วยแต่ทำงานในคอม คือตอนอยู่ด้วยกันแรก ๆ มันดีมากค่ะ ตามใจเราทุกอย่างเลย บ้านอยู่ห่างจากที่ทำงานเราเป็นชั่วโมงก็ขับมาหา มารับทุกวันหยุดไปอยู่ด้วย ทุกอย่างก็ปกติดีแต่ทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันมันจะมวลของความเศร้าจาง ๆ ลอยคลุ้งอยู่ อาจจะเป็นเพราะตัวเค้ามีเรื่องราวให้เสียใจในชีวิตมากมาย แล้วก็อีกส่วนมาจากความรู้สึกที่ว่าเราคงอยู่ด้วยกันได้ไม่นานเดี๋ยวก็คงจากกันแล้ว ไม่รู้จากกันไปแล้วจะมีโอกาสได้เจออีกไหม มีทะเลาะกันบ้างค่ะ ส่วนมากเป็นเรื่องหึงหวงเพราะแฟนเก่าเค้าเคยนอกใจ เค้าก็จะระแวงหน่อยๆ ชอบถามเราบ่อยๆว่าจะไม่นอกใจเค้าใช่มั้ย ทำไมถึงดีกับเค้าจัง ฟังแล้วก็สงสาร แต่พอถึงพาร์ทประสาทแดกเรื่องไม่เป็นเรื่องก็หนักประมาณนึงอยู่ค่ะ 555555 จนมันมีบางทีที่คิดว่าเออ คนนี้คงไม่ใช่หรอก ในอนาคตคงไม่ใช่คนนี้แน่ๆ เราไม่มีอะไร in common เลย แต่ตอนนี้มันยังรักอยู่เลยเอาปัจจุบันก่อน หนึ่งอาทิตย์ก่อนกลับไทยเราทั้งคู่มันจะมีมวลของความเศร้าอยู่ตลอดเวลา จนวันขึ้นเครื่องเค้ามาส่งแล้วบอกว่าขอกลับก่อนได้ไหม อยู่ต่อไม่ไหวหรอก แล้วก็ล่ำรากัน เค้าเดินออกจากสนามบินไปไม่มองกลับมาเลย นั่นคือภาพสุดท้ายที่เราเห็นเค้าเป็น ๆ หลังจากนั้นก็สภาพตามกรรม5555 ใจหาย
ปัญหามันจริง ๆ ที่เราซ่อนใต้พรมกันไว้ตั้งนานมันเริ่มเกิดตอนเรากลับมาอยู่ที่ไทย จากที่เคยบอกว่าจะโทรทุกวันนั้นนะ จะมาหาสักวันมัน ความหวังมันเริ่มเลือนลางขึ้นเรื่อย ๆ เราเองไม่โฟกัสกับปัจจุบันเลย ยึดติดกับอดีตและอนาคตเท่านั้น ช่วงที่ทำงานคือแทบจะโฟกัสงานไม่ได้ สภาพจิตใจแย่มากเพราะเขาตอบแชทน้อยลงแบบมาก ๆ มันควรจะเป็นเรื่องปกติที่ตื่นมาเห็นแชทแฟนหรือแฟนโทรหา แต่เราจะดีใจแบบอะดรีนาลีนพุ่งทุกครั้งที่เค้าติดต่อมา มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆมากสำหรับคนเป็นแฟนกัน แต่สำหรับเรากลายเป็นเรื่องพิเศษ รู้ตัวอีกทีก็รอแต่มันตอบแชทละ ทะเลาะกันบ่อยค่ะ เราพยายามจะไม่จดจ่อแต่ก็ทำไม่ได้ พยายามจะเข้าใจว่าทามโซนแล้วก็เงื่อนไขในการใช้ชีวิตต่างกันก็ยังไม่เข้าใจ เราถามตัวเองอยู่นั่นว่าเราทำพลาดอะไรตรงไหนเขาถึงสนใจเราน้อยลง แต่ไม่เคยคิดเรื่องมือที่สามเลยค่ะ เพราะเราค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องนี้แน่นอน มันแค่เป็นสันดานจริง ๆ เป็นเนเจ้อของเค้า เรารู้ตั้งแต่ช่วงคบกันแรก ๆ แล้ว เค้าเป็นคนอีเนอจี้น้อย มีเรื่องในชีวิตให้คิดเยอะ แต่เราก็จะแบบว่าช่วงแรกยังทำให้ได้ ทำไมตอนหลังมาถึงทำให้ไม่ได้ ไหนจะตอนที่เราเอาแต่รอแชท รอเค้าทักมา you can hang out with friends/bros but why can't you just call me เราตั้งคำถามอยู่ตลอดเวลาว่าเราไม่คู่ควรกับเวลาของเขาเลยหรอ ทำไมถึงเลือกเราเป็นที่สองเสมอรองจากเพื่อนและเกม มันถึงขั้นที่รู้สึกว่าเค้าไม่รู้จะทำอะไรเลยทักมาหาเรา เหมือนเวลาที่เค้าให้เรามันเป็นแค่เศษเวลา จนมันถึงจุดเบรกดาวน์ เราทนไม่ไหวอีกต่อไปเลยแจ้งปัญหาทุกอย่างและบอกเลิกเพราะเราไม่อยากทนจนต้องเกลียดกัน ถ้าทนกว่านี้วันนึงชั้นต้องเกลียดเธอมากแน่นอน ปล่อยกันไปเพื่อรักษาความทรงจำดี ๆ ของเราไว้ดีกว่า
ช่วงเลิกกันแรกๆก็ยังตัดกันไม่ขาด ติดต่อกันเรื่อย ๆ ทำทุกอย่างแทบจะปกติ สภาพจิตใจโดยรวมค่อนข้างดิ่ง สาเหตุจากที่เราตกงานด้วย จะมีความสุขแค่ตอนที่มันทักมา แล้วก็วนลูป ทุกอย่างเหมือนเดิมแค่ไม่ได้กลับไปคบ นอย เศร้า ซึม ไฮป์ วนไป จนถึงจุดเปลี่ยนนึงที่ไร้สาระมาก ๆ แต่เป็นเรื่องซีเรียสสำหรับเค้า ตอนนั้นแหละเลยต่างฝ่ายต่างพยายามเลิกคุยจริงจัง แต่ก็ยังตัดไม่ขาดอยู่ที่ 7 วัน 10 วันทักหากันเหมือนเดิม แล้วก็พัก 7 วัน 10 วัน หรือบางทีก็สองอาทิตย์ขึ้นทักถามข่าวคราวว่าเป็นยังไงบ้าง ทั้งมันทั้งเราต่างไม่มีใครมูฟออนจากกันได้ เหมือนมันเลิกกันตอนที่ยังรักกันอยู่ แต่มันไม่ดีเลยต้องหยุด แล้วเขาก็พยายามจะเริ่มเจอคนใหม่ ส่วนเราไม่ต้องพูดถึง แค่เจอเพื่อนยังไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดคุย ตื่นมาก็ทรมาน ถ้าไม่มีพ่อกับแม่บอกเลยว่าสภาพเราคงไม่จืด ผ่านมา 2-3 เดือนก็ยังคิดถึงเหมือนเดิม แค่ทรมานน้อยลง ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยเพราะเราทำงานแล้ว ไม่ค่อยได้เอาเวลาว่างไปฟุ้งซ่านเหมือนเดิม แต่ถ้าถามว่าคิดถึงน้อยลงมั้ยตอบว่าไม่เลย ไม่มีวันไหนที่คิดถึงน้อยลงเลยมันแค่ไม่ค่อยร้องไห้แล้ว เวลานาน ๆ ทักมาคุยกันทีเค้าจะชอบบอกว่าคิดถึงตอนที่อยู่ด้วยกัน ถ้ามีโอกาสก็อยากทำให้ใหม่อีกครั้ง ได้รู้แบบนั้นก็ใจชื้นแต่ก็กลัว ความขุ่นมัวในใจมันจะปะทะขึ้นมาอีกครั้งแล้วก็สงสัยว่าทำไมตอนที่มีโอกาสถึงไม่รักษาดี ๆ แต่พอเค้าดูจะมูฟออนไปได้ไม่ทักมาแล้วเราก็จะซึม เหมือนถูกทิ้ง รู้สึกไม่ใช่คนสำคัญของกันอีกต่อไปแล้ว เราก็แค่คนนึงที่ผ่านเข้าไปในชีวิตไม่ได้พิเศษอะไร รู้เหมือนกำลังจะถูกลืม ความรู้สึกเหมือนตัวละครที่โดนธานอสดีดนิ้วค่อย ๆ สลายหายไป มันเป็นแบบนั้นเลยทุกคน55555555 เออ ในชีวิตนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว มันไม่เหมือนที่บางคนเลิกกันแต่ยังมีโอกาสพบเจอกันได้ ของเราคือไม่ คนละซีกโลก คนละทามโซน ถ้าหลุดวงโคจรไปแล้วก็คงไม่วนกลับมาอีก คิดแล้วว่าต้องได้เสียใจตั้งแต่ก้าวขาขึ้นเครื่องบิน พยายามทำใจจนเข้าใจว่าบางอย่างเราทำอะไรไม่ได้จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมแล้วต้องปล่อยเท่านั้นนะถึงจะเบาลง คนรอบข้างก็บอกให้ปล่อย
มาถึงตอนนี้ 3-4 เดือนแล้วสภาพจิตใจดีขึ้นมาก แต่ตอนไม่ได้คุยนาน ๆ เราจะชอบคิดถึงอดีต คิดถึงตอนที่มีความสุข จะชอบลืมว่าเคยเสียใจแบบไหน โหยหา อยากคุย อยากเจอ ในใจลึกๆก็รอให้มันมาหา เพราะเค้าเคยบอกว่าเรียนจบจะมาหา แต่มันนานมากเลย เราไม่รู้ว่าควรรอต่อไปมั้ย แต่ใจก็ไม่เอาใครใหม่เลย พยายามแล้วเหมือนฝืน แต่พอจังหวะที่ได้คุยกันใหม่ มันก็จะเป็นความรู้สึกที่แบบว่ากลัวจะเสียใจอีก มันกลับไปจำตอนที่เสียใจได้ว่าตอนนั้นเป็นยังไงแต่ก็ยังโหยหา ไม่รู้จะไปต่อหรือพอแค่นี้ เรื่องราวจริง ๆ มันมีอีกหลายด้านมากที่เราเปิดเผยไม่หมด ทั้งมุมมองของเค้าและคนรอบข้าง ส่วนที่ตรงนี้เป็นแค่ความเห็นและความรู้สึกคร่าว ๆ ของเราที่อยากแชร์ไว้ให้ทุกคนลองอ่านดูเผื่อว่ามีใครเคยประสบพบเจอกันแล้วมีวิธีรับมือกับมันยังไง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องการอะไร เราแค่รู้สึกว่าในใจลึก ๆ เราไม่ยอมปล่อย ถ้าตายก็คงตายตาไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะต่างคนต่างให้สัญญาว่านั่นจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ต่อให้ต้องเลิกกันก็จะเจอกันให้ได้อีกครั้ง เพราะแบบนี้มันก็เลยล่ามโซ่เราไว้หรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ เรากลัวว่ามันจะเป็นเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจไปอีกนาน เรากลัวว่าเวลาจะไม่ได้ทำให้มันจางลง
ปล.ปัจจุบันนี้ต่างคนต่างโสดนะคะ ไม่ได้มีใครเหมือนกัน
คิดถึงแฟนเก่า แต่ไม่ได้อยากกลับไป
ปัญหามันจริง ๆ ที่เราซ่อนใต้พรมกันไว้ตั้งนานมันเริ่มเกิดตอนเรากลับมาอยู่ที่ไทย จากที่เคยบอกว่าจะโทรทุกวันนั้นนะ จะมาหาสักวันมัน ความหวังมันเริ่มเลือนลางขึ้นเรื่อย ๆ เราเองไม่โฟกัสกับปัจจุบันเลย ยึดติดกับอดีตและอนาคตเท่านั้น ช่วงที่ทำงานคือแทบจะโฟกัสงานไม่ได้ สภาพจิตใจแย่มากเพราะเขาตอบแชทน้อยลงแบบมาก ๆ มันควรจะเป็นเรื่องปกติที่ตื่นมาเห็นแชทแฟนหรือแฟนโทรหา แต่เราจะดีใจแบบอะดรีนาลีนพุ่งทุกครั้งที่เค้าติดต่อมา มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆมากสำหรับคนเป็นแฟนกัน แต่สำหรับเรากลายเป็นเรื่องพิเศษ รู้ตัวอีกทีก็รอแต่มันตอบแชทละ ทะเลาะกันบ่อยค่ะ เราพยายามจะไม่จดจ่อแต่ก็ทำไม่ได้ พยายามจะเข้าใจว่าทามโซนแล้วก็เงื่อนไขในการใช้ชีวิตต่างกันก็ยังไม่เข้าใจ เราถามตัวเองอยู่นั่นว่าเราทำพลาดอะไรตรงไหนเขาถึงสนใจเราน้อยลง แต่ไม่เคยคิดเรื่องมือที่สามเลยค่ะ เพราะเราค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องนี้แน่นอน มันแค่เป็นสันดานจริง ๆ เป็นเนเจ้อของเค้า เรารู้ตั้งแต่ช่วงคบกันแรก ๆ แล้ว เค้าเป็นคนอีเนอจี้น้อย มีเรื่องในชีวิตให้คิดเยอะ แต่เราก็จะแบบว่าช่วงแรกยังทำให้ได้ ทำไมตอนหลังมาถึงทำให้ไม่ได้ ไหนจะตอนที่เราเอาแต่รอแชท รอเค้าทักมา you can hang out with friends/bros but why can't you just call me เราตั้งคำถามอยู่ตลอดเวลาว่าเราไม่คู่ควรกับเวลาของเขาเลยหรอ ทำไมถึงเลือกเราเป็นที่สองเสมอรองจากเพื่อนและเกม มันถึงขั้นที่รู้สึกว่าเค้าไม่รู้จะทำอะไรเลยทักมาหาเรา เหมือนเวลาที่เค้าให้เรามันเป็นแค่เศษเวลา จนมันถึงจุดเบรกดาวน์ เราทนไม่ไหวอีกต่อไปเลยแจ้งปัญหาทุกอย่างและบอกเลิกเพราะเราไม่อยากทนจนต้องเกลียดกัน ถ้าทนกว่านี้วันนึงชั้นต้องเกลียดเธอมากแน่นอน ปล่อยกันไปเพื่อรักษาความทรงจำดี ๆ ของเราไว้ดีกว่า
ช่วงเลิกกันแรกๆก็ยังตัดกันไม่ขาด ติดต่อกันเรื่อย ๆ ทำทุกอย่างแทบจะปกติ สภาพจิตใจโดยรวมค่อนข้างดิ่ง สาเหตุจากที่เราตกงานด้วย จะมีความสุขแค่ตอนที่มันทักมา แล้วก็วนลูป ทุกอย่างเหมือนเดิมแค่ไม่ได้กลับไปคบ นอย เศร้า ซึม ไฮป์ วนไป จนถึงจุดเปลี่ยนนึงที่ไร้สาระมาก ๆ แต่เป็นเรื่องซีเรียสสำหรับเค้า ตอนนั้นแหละเลยต่างฝ่ายต่างพยายามเลิกคุยจริงจัง แต่ก็ยังตัดไม่ขาดอยู่ที่ 7 วัน 10 วันทักหากันเหมือนเดิม แล้วก็พัก 7 วัน 10 วัน หรือบางทีก็สองอาทิตย์ขึ้นทักถามข่าวคราวว่าเป็นยังไงบ้าง ทั้งมันทั้งเราต่างไม่มีใครมูฟออนจากกันได้ เหมือนมันเลิกกันตอนที่ยังรักกันอยู่ แต่มันไม่ดีเลยต้องหยุด แล้วเขาก็พยายามจะเริ่มเจอคนใหม่ ส่วนเราไม่ต้องพูดถึง แค่เจอเพื่อนยังไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดคุย ตื่นมาก็ทรมาน ถ้าไม่มีพ่อกับแม่บอกเลยว่าสภาพเราคงไม่จืด ผ่านมา 2-3 เดือนก็ยังคิดถึงเหมือนเดิม แค่ทรมานน้อยลง ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยเพราะเราทำงานแล้ว ไม่ค่อยได้เอาเวลาว่างไปฟุ้งซ่านเหมือนเดิม แต่ถ้าถามว่าคิดถึงน้อยลงมั้ยตอบว่าไม่เลย ไม่มีวันไหนที่คิดถึงน้อยลงเลยมันแค่ไม่ค่อยร้องไห้แล้ว เวลานาน ๆ ทักมาคุยกันทีเค้าจะชอบบอกว่าคิดถึงตอนที่อยู่ด้วยกัน ถ้ามีโอกาสก็อยากทำให้ใหม่อีกครั้ง ได้รู้แบบนั้นก็ใจชื้นแต่ก็กลัว ความขุ่นมัวในใจมันจะปะทะขึ้นมาอีกครั้งแล้วก็สงสัยว่าทำไมตอนที่มีโอกาสถึงไม่รักษาดี ๆ แต่พอเค้าดูจะมูฟออนไปได้ไม่ทักมาแล้วเราก็จะซึม เหมือนถูกทิ้ง รู้สึกไม่ใช่คนสำคัญของกันอีกต่อไปแล้ว เราก็แค่คนนึงที่ผ่านเข้าไปในชีวิตไม่ได้พิเศษอะไร รู้เหมือนกำลังจะถูกลืม ความรู้สึกเหมือนตัวละครที่โดนธานอสดีดนิ้วค่อย ๆ สลายหายไป มันเป็นแบบนั้นเลยทุกคน55555555 เออ ในชีวิตนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว มันไม่เหมือนที่บางคนเลิกกันแต่ยังมีโอกาสพบเจอกันได้ ของเราคือไม่ คนละซีกโลก คนละทามโซน ถ้าหลุดวงโคจรไปแล้วก็คงไม่วนกลับมาอีก คิดแล้วว่าต้องได้เสียใจตั้งแต่ก้าวขาขึ้นเครื่องบิน พยายามทำใจจนเข้าใจว่าบางอย่างเราทำอะไรไม่ได้จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมแล้วต้องปล่อยเท่านั้นนะถึงจะเบาลง คนรอบข้างก็บอกให้ปล่อย
มาถึงตอนนี้ 3-4 เดือนแล้วสภาพจิตใจดีขึ้นมาก แต่ตอนไม่ได้คุยนาน ๆ เราจะชอบคิดถึงอดีต คิดถึงตอนที่มีความสุข จะชอบลืมว่าเคยเสียใจแบบไหน โหยหา อยากคุย อยากเจอ ในใจลึกๆก็รอให้มันมาหา เพราะเค้าเคยบอกว่าเรียนจบจะมาหา แต่มันนานมากเลย เราไม่รู้ว่าควรรอต่อไปมั้ย แต่ใจก็ไม่เอาใครใหม่เลย พยายามแล้วเหมือนฝืน แต่พอจังหวะที่ได้คุยกันใหม่ มันก็จะเป็นความรู้สึกที่แบบว่ากลัวจะเสียใจอีก มันกลับไปจำตอนที่เสียใจได้ว่าตอนนั้นเป็นยังไงแต่ก็ยังโหยหา ไม่รู้จะไปต่อหรือพอแค่นี้ เรื่องราวจริง ๆ มันมีอีกหลายด้านมากที่เราเปิดเผยไม่หมด ทั้งมุมมองของเค้าและคนรอบข้าง ส่วนที่ตรงนี้เป็นแค่ความเห็นและความรู้สึกคร่าว ๆ ของเราที่อยากแชร์ไว้ให้ทุกคนลองอ่านดูเผื่อว่ามีใครเคยประสบพบเจอกันแล้วมีวิธีรับมือกับมันยังไง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องการอะไร เราแค่รู้สึกว่าในใจลึก ๆ เราไม่ยอมปล่อย ถ้าตายก็คงตายตาไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะต่างคนต่างให้สัญญาว่านั่นจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ต่อให้ต้องเลิกกันก็จะเจอกันให้ได้อีกครั้ง เพราะแบบนี้มันก็เลยล่ามโซ่เราไว้หรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ เรากลัวว่ามันจะเป็นเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจไปอีกนาน เรากลัวว่าเวลาจะไม่ได้ทำให้มันจางลง
ปล.ปัจจุบันนี้ต่างคนต่างโสดนะคะ ไม่ได้มีใครเหมือนกัน