ครอบครัวเรามีอาชีพเกษตรกร ทำนา ซึ่งที่บ้านค่อนข้างขัดสนอดมื้อกินมื้อ มีพ่อแม่ที่แก่ชรา เราตัดสินใจกลับมาบ้านนอกเพื่อช่วยทำนาทำไร่เพราะแม่โทรมาทั้งน้ำตาว่ากลับมาบ้านหน่อย เราก็ไม่รู้สาเหตุเพราะอะไรแม่ถึงน้ำตาไหลได้ขนาดนี้ เราเลยตัดสินใจกลับมาบ้านนอก

ที่บ้านพ่อแม่มีน้องชาย 1 คน เขาไม่เอาไหน อายุ 23 แล้วแต่นั่งดูการ์ตูนอยู่เลย ตื่นก็สาย(ตื่นเที่ยงไม่ก็บ่ายโมง)  ตื่นมาถามหาแต่ของกิน พอไม่ได้กินก็ด่าทอแม่สารพัด แม่กับพ่อสู้แรงไม่ไหว เขาตัวใหญ่กว่าพ่อแม่ ถ้าพูดไม่ถูกใจเขาก็จะด่าพ่อ ตีแขนแม่จนเขียวช้ำ

นี่คือสิ่งที่เราเจอตอนกลับไป พ่อตีดสินใจที่จะไปทำงานต่างจังหวัดเพื่อนหาเลี้ยงจุนเจือครอบครัวในช่วงรอข้าวสุกเต็มรวง

ตอนนี้มีเรา แม่ และก็น้องชาย วีรกรรมเขาก็ยังไม่หมด แม่จะไปนาไปไร่ต้องจ้างน้องชายวันละ 300 บาท ซึ่งมันไม่สมควรเพราะข้าวก็กิน กับข้าวก็กิน ฟรีทุกอย่าง เราเลยบอกแม่ว่าเราจะไปส่งเอง เขายึดไม่ให้รถทั้งที่เป็นรถของแม่ กว่าจะตกลงกันได้ต้องจ่ายเงินให้เขา 500 เพื่อที่จะใช้รถมอเตอร์ไซค์

เราไปนากับแม่ บุกลุยทุกอย่าง ถอนกล้าถอนหญ้า ดำนา ทำสุดกำลังที่ผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำได้ เราสงสารแม่ แกก็ทำไม่ค่อยจะไหวเลยให้แกพัก เราลุยเอง

กลับมานึกว่าจะได้กินข้าว ข้าวหมด เขากินหมด จานไม่ล้าง จานกองเป็นภูเขา หนอนรา เต็มจานหมด เราเลยแก้ปัญหาโดยการแยกจานชาม

แม่ก็คือแม่ แกก็เอาชามที่ลูกชายคนนี้ไปล้างให้ตลอด จนเขาเคยตัว เขาคิดว่ามีแม่เลี้ยง ทั้งที่เขาก็กำยำสูง 180+ สุขภาพแข็งแรงแต่ชอบแ้างว่าสายตาไม่ดีๆ เขาเคยไปทำงานแถวบ้านที่เป็นวัสดุก่อสร้าง แต่ทำไม่ได้นานก็โดนไล่ออก เพราะตื่นสาย กร่าง ต้องให้คนงานมาตามให้เขาไปทำงานตลอด และพฤติกรรมที่ต่างๆจนเราเริ่มรับไม่ๆด้กับปรสิตตัวนี้ เราเลยต่อต้าน มันทุบตีเรากับแม่จนน่วม พ่อเลยตัดสินใจเอาเขาไปทำงานด้วย 10 วันเงินออก เขาทำงาน 2 วัน หยุด 8 วัน แต่มารีดไถพ่อเอาครั้งละ 1000+ เถ้าแก่ก็รับไม่ได้เลยไปตักเตือน เพราะเห็นแก่หน้าพ่อ เขาก็จะต่อยเถ้าแก่

ระหว่างที่เขาไม่อยู่บ้านหลังนี้ สถานการณ์บ้านเริ่มดีขึ้น มีเงินเก็บ ค่าไฟจากที่จ่าย 500-600 สำหรับชาวบ้านไม่มีจะกิน ก็เหลือร้อยนิดๆ ได้กินอิ่ม บ้านสะอาด นอนที่บ้านสบายใจ

พอพ่อส่งตัวกลับมาเพราะพ่อพูดอะไรไปมันไม่ฟัง ก็กลับสู่สถานการณ์เลวร้ายกว่าเดิม เงินที่เก็บไว้มันบังคับให้เอาออกมาใช้ ข้าวที่เคยหุงไว้เพียงพอสำหรับ 2 คน มันก็เพิ่มขึ้นมา เขากินข้าวเปลืองมาก กินเยอะ กินเปลือง แม่ก็พูดอะไรไม่ได้ มันจะตี เราก็พูดไม่ได้ มันจะตี เราเลยต้องยอมๆมัน

มันบอกว่า เนี่ยถ้ากูเอาวุฒิแล้ว กูจะเลี้ยงพวก

ถุ้ยยยยยยย สุดท้ายป่านนี้มันก็ยังไม่ได้เอาวุฒิ
ดูแต่การ์ตูน ห้องก็เป็นห้องไม้อัดกั้น มันลวกก๋วยเตี๋ยวไม่เกรงใจพี่สาวมัน ทุเรศ

เราจิตตก เราเครียด ถ้าเป็นงี้ต่อไป บ้านเราคงไม่หลุดพ้นความจนได้ เพราะหามาได้ก็เอามาเลี้ยงปรสิต

เราเลยขอแม่ไปทำงานที่อื่น แต่ดูแววตาแม่แล้วเขาอยากให้เราอยู่กับเขา เราก็ช่วยเขาเท่าที่ช่วยได้ ลำพังผู้ตัวเล็กๆแบกกระสอบข้าว ยกแต่ของหนักๆเอาไปสีกิน มันก็รู้สึกตาย die จะได้หลุดพ้น

เราเลยไปเตือนมันดีๆว่า ถ้าพ่อแม่ตายไป ใครจะทำให้กิน

มันก็คิดว่าเราด่ามัน มันตะคอกใส่ ขึงขัง จะต่อยเรา แม่มาห้ามโดนลูกหลง

ทุกๆเดือนต้องหาเงินให้มันเติมเน็ต 300 ถ้าไม่มีให้ บ้านแทบระเบิด รีดเลือดกับปู เลือดตาแทบกระเด็น

วันนี้มันไม่มีเงินเติมเน็ตมัน มันมาด่าเรารุนแรง เราก็บอกไม่มีแล้ว เมื่อเช้าก็พาแม่ไปหาหมอ มันด่าสารพัด อธิบายว่าบ้านเราจน ไม่เล่นเน็ต 2-3 คงไม่ตายมั้ง มันก็ด่าฉอดๆ แม่อยากยุติปัญหา เลยควักเงินให้มันทั้งที่เงินนั้นเอาไว้จ่ายค่าไฟ เราทนไม่ได้ที่แม่ต้องทำถึงขนาดนี้ เลยเตรียมตัวเตรียมใจที่จะ die สู้กับมันสักตั้ง สุดท้ายก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหว เราอยากจะ die

มันก็เห็นแม่เริ่มทุกข์ใจ มันก็ไปกอดแม่ พูดสารพัดให้ตัวเองดูดี เหมือนตบหัวแม่แล้วมาลูบหลัง เราเกลียดที่สุด เรากับพ่อแม่เราจะหลุดพ้นได้ไง ในเมื่อแม่ตัดลูกปรสิตไม่ลง

น้องชายเราเขาไม่ได้เสพยานะคะ แค่เขาไม่เคยออกจากห้องมืดๆ ดูการ์ตูนโป๊ๆ แม่ประเคนข้าวปลาอาหารที่โต๊ะที่เขามานั่งบ่อยๆให้เสร็จสรรพ ตื่นมากินเลย สบายสุด
หรืออาจจะเป็นผลพวงที่เลี้ยงตามใจ ทำให้เขาคิดไม่ได้ เขาได้เงินวันละร้อยไปโรงเรียน เราได้ 10 บาท ถ้าไม่ให้เขา เขาจะไม่ไปโรงเรียน แม่ก็ให้มาตลอด จนเคยตัว ตอนนี้เขาโตแล้ส เขาคิดไม่ได้ ว่าวันนึงพ่อแม่ไม่อยู่ ใครจะหาเลี้ยง เพราะทุกวันนี้เราเลี้ยงทั้งแม่และน้องชายปรสิต วันนึงเราเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง แม่เราจะเสียใจรึเปล่า เราเหนื่อยเหลือเกิน เครียดจนหัวแทบระเบิด ชีวิตลูกชาวนาจนๆ ลูกผู้หญิงต้องมาเลี้ยงลูกผู้ชาย