ตามกระทู้นะคะ น่าเศร้ามากๆเลยค่ะ คือด้วยความที่เราต้องทำงานเป็นเสาร์หลักครอบครัว ทำอะไรเลยต้องนึกถึงครอบครัวก่อน เเต่ใจลึกๆอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นมากๆเลยค่ะ จนมันๆด้แต่จินตนาการตอนมีความสุขได้อย่างเดียวเองค่ะ เเล้วอาการตอนนี้คือ เหมือนจะไม่อยากออกไปไหน แต่ความโดดเดี่ยวมันเข้ามาแทนค่ะ ต้นทุนคนเราต่างกันจริงๆนะคะ เราการเรียนปานกลาง เคยได้นักเรียนดีเด่นตอนมอปลาย แต่ด้วยสถานการณ์ทางบ้านเลยต้องตัดสินใจออกจาก รร เพื่อทำงาน แต่พอทำงานด้วยความที่เราเรียนรู้ไว ชอบครูพักลักจำเก่ง เลยทำได้ พนง คนนึงบอกเราว่า เก่งนะเนี่ย ภาษาก็ได้ คอมก็ได้ คือสารพัดที่ทำได้เลยค่ะ ถามเราว่าทำไมไม่เรียนต่อ ขนาด พนง จบ ป.ตรี บางอย่างยังไม่ได้เท่าเราเลย เอาจริงๆในใจร้องไห้โหเลยค่ะ แบบมันจุกไปหมดเลย เราอะอยากเรียนแต่ไม่มีคนส่งเรียน เพราะถ้าเรียน แม่กับยายก็ไม่มีเงินกิน แงงงงงง เศร้าใช่ไหมคะ😔