เรื่องราวมันมีอยู่ว่า วันนึงผมได้ไปห้องเพื่อนแฟนซึ่งผมไม่ได้สนิทกับเพื่อนของทางฝั่งแฟนอะไรขนาดน้น แฟนให้ผมไปล้างจานให้แฟน 1 ใบ แต่ผมไม่ทำเพราะผมมีความรู้สึกแปลกๆไม่กล้าทำอะไร ไม่รู้ว่าแต่ละคนเรียกยังไงแต่สำหรับผม ผมเกรงใจ ผมอาจจะเกรงใจ มากไปรึเปล่าไม่รู้แต่ทุกครั้งที่ผมไปห้องใครหรือบ้านใครผมจะไม่ค่อยทำอะไรถ้าเจ้าของห้องไม่อนุญาติ แล้วแฟนก็ว่าผมว่าทำไมไม่ไปล้างหลายรอบผมก็ยอมไปแต่ผมรู้สึกอึดอัดในใจครับ คือแฟนผมเค้าเก็บคอมอยู่ ผมก็บอกว่าผมจะเก็บให้ เพราะผมไม่อยากไปล้าง จาน1ใบ เพราะผมอึดอัดครับ ทุกคนอาจจะมองเป็นเรื่องไร้สาระไม่ผิดครับ มันต่อจากนี้ที่ผมเป็นคนผิดเต็มๆ พอผมยอมไปล้างให้ เพื่อนเค้ากลับมาห้องพอดีทีนี้ผมทำตัวไม่ถูก ผมก็เลยโดนบ่น ผมรู้สึกอึดอัดมากผมเลยออกจากห้องไป ตอนออกผมเผลอไปปิดประตูเสียงดัง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจครับ พอกลับถึงห้องผมก็ทะเลาะกับแฟน ผมก็บอกเค้าไปว่า มารยาทพื้นฐานที่ทุกคนควรมี ผมเลยถามเค้าไปอีกว่า เพื่อนของแฟนผมให้ผมเข้าห้องหรอ ทีนี้เค้าดันคิดว่าผมด่าเค้าเรื่องมายาท จากนั้นก็ทะเลาะเบาะแว้งกัน เรื่องค่อนข้างยาว จากนนั้น เค้าได้ผลักผมล้มและเล็บเท้าผมซึ่งเป็นเล็บขบอยู่ แล้วผมก็อารมณ์ร้อนขึ้นมาทันทีผมได้ไปต่อยตู้เสื้อผ้าจนเป็นรู ซึ่งแฟนเก่าเค้าสร้างแผลในใจนี้ให้เค้าไปแล้ว แล้วผมดะนไปต่อยข้างๆรูนั้น จากนั้นผมก็ดันเขาไปติดกับกำแพง ผมดันไปบีบคอเค้า ผมรู้สึกผิดจริงๆครับ แต่ต่อมาเค้สให้ผมจัดเสปคคอมให้แล้วให้บอกเค้าว่าอันนี้คืออะไรมันใช้ทำอะไร แสดงผลยังไง cpu คืออะไร การ์ดจอคืออะไร เมนบอร์ดคืออะไร ซึ่งเขาไม่รู้เรื่องคอมเขาก็ถามผม ผมก็บอกนะครับ แต่ตอนนั้นผมง่วงผมเลยไม่ได้ตั้งใจบอกอะไรมาก เขาก็โกรธผม ผมก็พยายามง้อแต่ไม่สำเร็จครับ แล้วก็ได้ทะเลาะกันไปมา จนถึงขั้นต้องตบกัน ผมได้ไปด่าเค้าสาระพัด ด่าถึงพ่อ-แม่พี่ แฟนผมเป็นลูกคนสุดท้อง เรียนอยู่มหาลัยปี3 ส่วนตัวผมอายุ17ปีครับ ไม่ได้เรียนออกมาทำงาน หลังจากผมด่าเค้าไปเค้าก็ตบผม ผมก็ยอมให้เค้าตบอยู่พักนึง ผมก็ได้ตบเค้าคืนซึ่งตบเค้าต่อหน้าแม่ของเขา ทุกคนด่าผมได้นะครับ ผมรู้ตัวเองดีว่าผมเ..ยมาก แต่ตอนที่คิดได้มันสายไปแล้ว แหนได้ตกลงกับผมว่าเราจะเลิกกัน วันที่เลิกกันคือวันที่3 กุมภาพันธ์ 2567 ครับ ผมพยามง้อพยามขอโอกาศแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะได้โอกาศนั้น วันวาเลนไทน์ ผมได้ซื้อกุหลาบช่อใหญ่ให้ พาไปกินข้าว เลี้ยงข้าวอร่อยๆให้ จนถึงวันที่20วันที่ผมได้ตกลงกับเค้าว่าผมจะกลับบ้าน ผมก็กลับทันทีหลังจากเลิกงาน ระยะทางจาก มหาลัยถึงบ้าน 489โล ผมขับรถมอไซค์กลับมา ก่อนจะกลับต่างฝ่ายต่างร้องไห้เสียใจ ซึ่งพวกผมสองคนเลิกกันด้วยดียังเป็น เพื่อน พี่ น้อง ให้กันได้มีอะไรปรึกษากันได้ แต่ผมอยากจะได้โอกาศอีกสักครั้งผมมั่นใจว่าผมจะไม่ทำอีก ซึ่งที่ผมมั่นใจได้เพราะว่า ผมไม่อยากจะเสียเค้าไป ผมกลัวว่าเค้าจะเจอคนที่แย่กว่าผม ซึ่งตอนนี้ผมปรับตัวปรับนิสัยได้แล้ว ผมอยากจะขอโอกาศเค้า ทางฝั่งครอบครัวเขาผมได้ขอโทษไปแล้ว ทางแม่เขาบอกว่า ให้เวลามันเป็นเครื่องพิสูจน์ พอแม่เขาบอกคำนั้นมา ผมก็ฮึดสู้มากกว่าเดิม ผมพยายามทำดีกับเค้าทุกเรื่อง ผมอยากรู้ว่าเค้าจะมีโอกาศกลับมาให้อภัยผมมั้ยแต่ผมบอกเค้าไปว่า ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็จะรอ แต่ทางแฟนผมเขาบอกว่าไม่มีทางกลับไปคบ และจะไม่ให้โอกาศอีก คิดว่าผมจะมีโอกาศมั้ยครับ ผมยังคืดถึงวันที่ได้กินข้าวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน นอนด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ผมจำไม่เคยลืม สีหน้าท่าทางเค้าผมได้หมดทุกคำพูดของเขา ผมคิดถึงวันเวลานั้นมาก ผมเสียใจจริงๆครับที่ผมรักษาไว้ไม่ได้แต่ผมอยากจะให้เค้าให้อภัยผมควรทำไงดีครับ จะด่าจะว่าไรผมก็ได้นะครับผมยอมรับในความผิด และไม่ขอแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น