กระทู้นี้เราจะเตือนเกี่ยวกับการได้กลิ่น อุณหภูมิร่างกาย สำหรับคนที่เขาเป็นโรคซึมเศร้า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงกับพ่อของเรา แกเสียไปตั้งแต่วันที่ 19 พ.ค. 66 ด้วยการผูกคอ ก่อนหน้านั้น 4 เดือน เป็นช่วงเวลาที่เราได้รับคำถามจากพ่อบ่อยมากว่าได้กลิ่นอะไรไหม้ๆมั้ย อากาศร้อนมากๆแต่พ่อกลับปิดแอร์ในรถแล้วพูดว่าหนาว ช่วงนั้นเรารับรู้ว่าพ่อเครียดเรื่องค่าใช้จ่าย งาน รวมถึงปัญหาครอบครัว การทะเลาะกันในบ้านระหว่างแม่กับลูก พ่อเราเครียดมากจนข้าวไม่ยอมกิน ไม่สุงสิงกับใคร แต่ด้วยความที่เราคิดว่าพ่อเราไม่คิดทำแบบนั้นแน่ เพราะเขาเป็นคนที่รักครอบครัว ติดเล่น ร่าเริง การที่เขาเป็นแบบนี้ เราคิดว่าเขาคงกลับมาดีขึ้น แต่ไม่เลย พ่อเครียดมากขึ้นทุกวัน จนช่วงเดือนพ.ค. เราเปิดเทอมพอดี พ่อเราเป็นข้าราชการ แต่ช่วงนั้นพ่อป่วย เลยอยู่บ้านกับแม่บ่อยๆ ตอนเช้าจะเป็นคนไปส่งแล้วกลับมา แต่ตอนเย็นจะชอบเบี่ยงให้แม่ไปรับคนเดียว ในวันที่ 19 พ.ค. เป็นวันที่เรารีบไปมากเพราะมีกิจกรรมด่วน พ่อเราจะไปทำงานในวันนั้นแต่เนื่องด้วยมันสายมากแล้วเพราะพ่อกับแม่ไม่ลงรอยกัน เราสังเกตุเห็นว่าพ่อเริ่มเซและดูไม่สบาย เลยบอกให้พ่ออยู่บ้านแล้วให้แม่ไปส่ง ในเวลา 8 โมงกว่าๆ แม่โทรมาหาเราตอนเรานั่งประชุมอยู่ ด้วยเสียงที่กำลังร้องไห้แบบโอดครวญ ว่าพ่อฆ่าตัวตาย ตอนนั้นเราช็อค และพูดอะไรไท่ออก เรารีบขอครูวิ่งออกมาข้างนอก และไม่มีสติเลย เรานั่งร้อฃไห้เหมือนจะตาย ครูต้องพาเราไปหาพ่อที่รพ. แต่ไม่ทัน พอเราไปถึง สิ่งที่เราได้ยินคือพ่อไปแล้ว ไม่อยู่แล้ว ทางรพ.ไม่อนุญาติให้เราเข้าไปดูเลยแม้แต่น้อย จะได้จับมือก็ไม่ได้จับ จะได้เห็นหน้าก็ไม่ได้เห็น มันเป็นการจากไปที่โคตรสูญเสีย เราไม่เคยคิดว่าสักวันนึงในชีวิตจะเจอเรื่องแบบนี้ ในวันงานศพ เราได้เห็นหน้าพ่อที่ยัดด้วยสำลี หัวถูกพันผ้าไว้ หน้าเขียว ใส่ชุดราชปะแตนเต็มยศ มันโคตรเจ็บปวด เราได้จับมือพ่อที่เย็นมาก เย็นเหมือนน้ำแข็ง มือสากๆเหมือนเดิม ตอนนั้นเราคิดได้ว่า ถ้าตายตามได้จะทำแล้ว แต่พ่อเราหวังกับอนาคตของเราไว้มาก เขาอยสกให้ลูกได้ดี อยากให้ลูกเรียนจบ มีความสุข ให้อยู่สุขสบาย ทั้งนี้ที่เราจะเล่า เราอาจจะเล่ายาวไปหน่อย แต่สำหรับคนที่มีคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ อย่าซ้ำเติมนะคะ โปรดเป็นกำลังใจให้เขาที รับฟังปัญหาและคอยอยู่เคียงข้างที เราไม่อยากให้ใครหลายคนคิดช้าแบบเรา และไม่อยากให้เกิดการสูญเสียแบบนี้เกิดขึ้นอีกบ่อยๆ