หนูอยากระบายเรื่องราวที่เจอมาตั้งแต่เด็กยันโต ตอนนี้หนูอายุ 17-18 ตอนนี้กำลังจะเข้าเรียนต่อมหาลัย หนูเจอแย่ๆมามากมายในชีวิต บางทีหนูก็คิดว่ามันก็ทำให้หนูไม่อยากอยู่ ตั้งแต่เกิดมาหนูก็ไม่ได้อยู่กับแม่ อยู่กับตายายจนอายุ 7 ขวบ ช่วงที่อยู่กับตายายก็ต้องย้ายบ้านบ่อยเพราะหนีหนี้บ้าง โดนไล่ที่บ้าง จนตอนหนูอายุได้ 7-8 ขวบ แม่ก็รับกลับไปอยู่ด้วย พออยู่ได้ไม่นานพ่อแม่หนูก็ทะเลาะกันแทบทุกวัน แม่ก็ทำงานกลางคืนพ่อก็ไม่เคยอยู่ หนูอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาแม่ทะเลาะกับพ่อทีไรก็พาลมาตีหนูเพราะพ่อจะได้ไม่ไปกับผู้หญิงคนอื่น แต่สุดท้ายพ่อกับแม่ก็เลิกกัน หลังจากนั้นเราก็อยู่กันสองคนเเม่ลูกจนวันนึงแม่มีแฟนใหม่ เขาเป็นคนดีมากค่ะดูแลหนูอย่างดี จนกระทั่งเขามีลูกกับแม่ หนูเหมือนลูกที่โดนเก็บมาเลี้ยงเลยค่ะ ไม่ค่อยมีใครสนใจหนู ตอนไปโรงเรียนเค้าก็ปล่อยให้หนูอยู่คนเดียวจนแทบไม่มีใครอยู่ที่โรงเรียนสักคนเป็นแบบนี้แทบประจำเลยค่ะ พอหนูเริ่มโตขึ้นแม่ก็ยิ่งดุยิ่งตีหนูตลอด เวลาทำอะไรให้แม่ไม่พอใจหนูก็โดนด่า บอกให้ไปตาย ไปให้รถชน บอกให้ไปโดดน้ำตาย โดนไล่ออกจากบ้านบ้าง คำพวกนี้หนูโดนด่าประจำเลยค่ะ พอช่วงหนู ป.6 หนูสอบได้ที่ 7 ปกติหนูไม่เคยสอบได้เลขตัวเดียวเลยค่ะ หนูบอกแม่แต่คำตอบที่ได้รับไม่ใช่คำชมแต่เป็นคำพูดว่า ทำได้แค่นี้เองหรอ ทำไมไม่ได้ที่ 1 ล่ะ มันเป็นคำพูดที่เจ็บเหมือนกันนะคะ หนูแค่อยากได้คำชมเองทำไมหนูถึงไม่เคยได้รับมัน พอช่วงขึ้นมัธยมหนูยิ่งโดนหนัก ทะเลาะกับแม่ทีบ้านแทบแตก พอแม่ไล่ออกจากบ้านหนูเลยโทรหาพ่อแท้ๆพ่อก็มารับ พออยู่กับพ่อก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บ้านพ่อสกปรกมากค่ะ พอตอนกลางคืนอยู่ๆพ่อก็มาจับหน้าอกหนู มากอดมาอยู่ใกล้ๆ หนูกลัวเลยขยับออก เเล้วหลับไปพอตื่นมากลางดึกเห็นพ่อกำลังช่วยตัวเองอยู่ มันน่ากลัวมากจนหนูต้องหนีออกมาจากในห้องเเล้วไปอยู่นอกบ้านตอนกลางดึกหนูออกไปอยู่ตรงที่พ่อมองไม่เห็นเเล้วรอจนเช้า แล้วโทรหายายเล่าให้ยายฟัง ยายก็ไม่เชื่อ ยายเลยให้คุยกับแม่ แม่บอกให้ไปหาป้า จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่มีใครปลอบหนูสักคน กลับโทษที่หนูไปอยู่กับพ่อเอง หลังจากนั้นหนูก็ไม่ติดต่อพ่ออีก พอมอต้นหนูมีแฟนหนูก็ไปบ้านแฟนบ่อยเพราะไม่ค่อยอยากอยู่บ้าน จนวันนั้นเเม่ล็อกบ้านไม่ให้เข้าเพราะหนูกลับดึก หนูโทรหาพ่อเลี้ยงให้ลงมาเปิดประตูก็ไม่มีใครรับสักคน จนหนูเลยโทรหาน้าให้มารับเพราะหนูไม่อยากอยู่ข้างนอกบ้านคนเดียว น้ากับแม่เป็นพี่น้องกันแต่ทะเลาะกันอยู่เลยไม่ติดต่อกัน พอเช้ามาแม่ก็โทรหาว่าอยู่ไหน หนูก็บอกว่าอยู่บ้านน้า พอแม่รู้ก็ตามมาอาละวาดด่าหนูหนักมาก ด่าน้า น้าก็ปกป้องหนูแต่แม่ก็ไม่หยุดจนทะเลาะกันหนักมาก น้าต่อยพ่อเลี้ยงที่ติดกล่องกระตุ้นหัวใจอยู่จนพ่อเลี้ยงอาการแย่เลยค่ะ ส่วนแม่ก็ไปกระชากหัวแฟนของน้า จนมีป้ามาห้าม สุดท้ายก็แจ้งความจับกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูก็โทษว่าเป็นความผิดตัวเองหนูเห็นแก่ตัวเอง หนูน่าจะรออยู่หน้าบ้านเฉยๆแท้ๆช่วงนั้นหนูเศร้าจนคิดฆ่าตัวตาย พออะไรๆผ่านไปพ่อเลี้ยงหนูก็เสียแบบกะทันหันไม่ทันตั้งตัวทั้งบ้านหนูเสียใจกันมาก แต่หนูรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเลยค่ะ เหมือนหนูไม่ใช่ลูกของบ้านนี้ แต่หนูต้องเก็บไว้ในใจตลอด หนูเคยพูดบอกแม่ไปบอกว่าหนูรู้สึกยังไงแม่ก็บอกว่าหนูอ่อนแอมาก เรื่องแค่นี้ก็เก็บเอาไปคิด ถ้าคนบอกให้ไปตายจะไปตายไหม คำตอบมันก็แบบนี้เลยค่ะ พอหนูโตจนป่านนี้เรื่องด่าอาจจะน้อยลงเพราะหนูแทบไม่คุยกับแม่เลยเพราะไม่อยากโดนด่า แต่สุดท้ายแม่ก็ด่าอยู่ดี ตอนหนูเป็นเมนส์หนูก็ไปช่วยแม่ทำงาน ร้านที่แม่ทำมันต้องยืนตลอดเพราะถ้านั่งจะเสียมารยาท แต่วันนั้นหนูปวดท้องจนทนไม่ไหวเลยนั่งลง แม่เห็นหนูนั่งก็ด่าว่าหนูสำออยแค่นี้ก็ไม่ทนไม่ไหวแล้วก็บอกว่ารู้ยังว่าเวลากว่าแม่จะหาเงินมาได้มันเหนื่อยแค่ไหน แล้วพูดดูถูกหรือสาระพัด แค่เพราะหนูนั่งลงเพราะปวดท้องเมนส์ แต่เเม่คิดว่าหนูเมื่อยหนูขี้เกียจ แม่บูลลี่พูดถึงหน้าตาหนูตลอดบอกหนูหน้าไม่ดี ดั้งแหมบ ไม่สวย สิวเยอะเพราะสกปรก แบบนี้ใครจะชอบ หน้าตาอุบาทว์มาก ดูแต่ละคำสินี่คือคำพูดของเป็นแม่นะคะ ซึ่งคนอื่นไม่เคยพูดจาเเบบนี้กับหนูเลย พอมาเรื่องงานแม่ก็บังคับจะให้ไปทำงานกลางคืนพอหนูจะไม่ทำก็ด่าเเล้วบอกว่างานไหนมันจะสบายเเล้วได้ตังค์เยอะเท่านี้อีก แล้วก็มาพูดว่าอนาคตเเม่อยากมีบ้านให้หนูเก็บตังค์ซื้อบ้านทำบ้านให้แม่ ตอนนั้นหนูตอบว่าถ้าเก็บตังค์ได้ก็คงเอามาลงทุนก่อนจะได้มีเงินอีกเยอะๆแต่แม่ก็ด่าหนูว่าหนูเห็นแก่ตัว พึ่งพาอะไรไม่ได้ บอกว่ากูไม่เคยคาดหวังอะไรจากหรอก แล้วก็ไม่คุยกับหนูเลยค่ะ ตอนเรียนหนูก็ไม่เคยได้เลือกตามใจ ตอนขึ้นมอปลายแม่บอกเข้าสายไหนต่อก็ได้นะแต่ถ้าเข้าสายญี่ปุ่นก็ดีหนูก็เลยต้องเข้าตามใจทั้งๆที่ไม่ได้อยากเรียนสายนี้เลย พอเรียนมาเกรดไม่ดีติด 0 ก็ด่าหนูว่าไม่ตั้งใจเรียนทั้งๆที่หนูพยายามแต่มันยากมากจริงๆค่ะ พอจะเข้ามหาลัยเเม่ก็ยังจะพูดให้เรียนญี่ปุ่นอีก พอบอกไม่อยากเรียนญี่ปุ่นเเล้วแม่ก็บอกว่างั้นเรียนอะไรก็ได้ที่จบมามีเงินเดือน 2 หมื่น หนูเครียดทุกครั้งเลยค่ะที่คิดเรื่องนี้ หนูมีน้องสาวอยู่ที่เป็นลูกของแม่กับพ่อเลี้ยง พอพ่อเลี้ยงเสียไปแม่ก็ดูแลน้องดีตลอด ตามใจทุกอย่างอยากได้อะไรแม่ก็ซื้อให้ ดีกว่าตอนดูแลหนูทุกอย่างเลยค่ะ แม่ก็ไม่ได้สนใจหนูเลยค่ะ สนใจแค่หนูจะทำเงินให้แม่เท่าไหร่ ตัวหนูเองเริ่มหาเงินเองจากการขายเสื้อผ้ามาตั้งแต่มอ 1 อยากได้ไรซื้อเอง ดูแลตัวเอง อยู่คนเดียวมาตลอด บางทีมันก็เหงานะคะหนูแค่อยากได้ความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัวบ้างแต่มันไม่มีเลยค่ะ หนูหาเงินได้เองขนาดนี้เเม่ยังไม่ภูมิใจเลยค่ะ ทำอะไรก็ไม่ดีพอสำหรับแม่ ทำอะไรดีไม่เคยชม พอทำผิดก็ด่า เอาแต่เปรียบเทียบหนูกับคนอื่น บอกว่าคนเเบบหนูสอบมหาลัยรัฐบาลไม่ติดหรอก แม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกหนูเลยค่ะ เข้าใจแต่ความรู้สึกน้องหนูแล้วก็คนอื่น แม่ไม่เคยคิดว่าคำพูดพวกนี้มันทำร้ายหนูแค่ไหน ไม่เคยคิดว่าหนูจะฆ่าตัวตายไหม สิ่งที่หนูอยากจะได้คือความเข้าใจและความรักค่ะ หนูไม่อยากมีชีวิตเลยค่ะ ไม่อยากอยู่ให้ทรมานไปมากกว่านี้ หรือไม่ก็อยากหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ที่ไม่ใช่เซฟโซนอีกต่อไป ครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป ขอบคุณ