ชีวิตผมนี่ก็แปลก เวลาไปอยู่คนเดียวก็เหงา เวลาไปอยู่กับคนอื่นก็รู้สึกเกรงใจ ผมมีครอบครัวแล้วครับ มีลูกสาวที่น่ารัก 1 คน อายุ 9 ขวบ แต่แฟนผมชอบอยู่กับพ่อแม่ พอผมไปอยู่ด้วยกับเขา ผมรู้สึกอึดอัด คือความรู้สึกมันไม่ใช่ครับ ไม่ได้รังเกียจพ่อแม่เขานะ เราเคารพพ่อแม่เขามากนะ  แต่พอเราชวนไปหาแม่เราก็อีดออด ไม่ค่อยอยากไป (บางครั้งผมก็คิดน้อยใจเหมือนกันนะ แต่ด้วยความรักลูกเลยยอม เพื่อนๆว่าเราโง่ไหม) ในความรู้สึกของผมคิดว่าเราควรที่จะออกไปใช้ชีวิตร่วมกันบ้างก็ดีนะ

เมื่อก่อนตอนทำงานไกลกันผมก็พอเข้าใจ ผมทำงานอยู่ กทม. ตอนนี้ลาออกมาเช่าบ้านอยู่ใกล้ ไม่เกิน 1 ก.ม. เขาก็ยังไม่มาอยู่ด้วย ปากก็บอกรักกัน รักกันแบบไหน พอดีผมลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัว 

ในความรู้สึกของผมจริงตอนนี้เหมือนเขาไม่แคร์เราเลย มีเราก็ได้ ไม่มีเราก็ได้ อะไรปานนั้น เรานอนคนเดียวมาหลายคืน ทำงานก็ทำคนเดียว อยู่ห้องคนเดียว ไม่ค่อยมีความสุขเลย บ้างครั้งก็คิดว่าเราไปเสียเถอะ แต่ก็รักลูก 

ผมเรียกร้องมากไปเหรอ ที่อยากมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ผมเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า ก็ดูเหมือนจะไม่มีวัน บ้างครั้งผมยังคิดว่าทำไมผมไม่เป็นคนเจ้าชู้บ้างนะ ชีวิตจะได้ไม่เหงาแบบนี้ หากผมเจ้าชู้ชีวิตน่าจะสนุกนะ  55555 แค่คิด แค่มีคนเดียวก็ขนาดนี้ละ 

ชีวิตที่ไม่เคยลงตัว ถ้าฝืนทนต่อไปไม่ไหว คงได้แยกกันจริงๆ