ก่อนอื่นเราเป็นเด็กพึ่งเรียนจบแล้วพ่อกับแม่ก็ขอให้มาสอบราชการที่บ้าน
เราก็มาสอบจนติดแล้วกลับมาอยู่บ้านแบบถาวรจนเริ่มรู้สึกว่าไม่โอเคกับครอบครัว
1. แม่เป็บแม่บ้าน เปิดร้านขายของ แม่ไม่ค่อยทำอะไรเลยจนเรารู้สึกว่าทำไมทุกสิ่งทุกอย่างต้องคอยให้ผัวกับลูกทำทั้งๆที่แม่ก็ทำได้เรารู้สึกว่าพึ่งอะไรแม่ไม่ได้เลย จนมีอคติกับแม่ไปแล้ว เรารู้สึกเราเหนื่องค่ะทำงานหาเงินใช้หนี้ให้ครอบครัวจนรายจ่ายบางอย่างครอบครัวน่าจะซัพพอร์ตเราบ้างก็ไม่มีมีแต่เราถึงเวลาสิ้นเดือนก็ใช้ๆๆๆให้เราไปเครียร์หนี้ทั้ง ค่าน้ำมัน ค่าน้ำค่าไฟ หนี้พ่อแม่ ลำพังเงินเดือน 15,000 เหลือถึงเราไม่เท่าไหร่ เราต้องไปหางานพิเศษอื่นทำอีกแทนที่จะเห็นใจกันบ้าง ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆช่วยบ้างก็ไม่
2. ที่บ้านมีพี่ชาย และออกไปมีครอบครัวเร็วทั้งๆที่หนี้ครอบครัวก็ยังไม่หมด เราเลยรู้สึกว่าทำไมต้องเป็นเราคนเดียวที่ต้องมาดูแลส่วนนี้ทั้งๆที่หนี้ก้อนนี้พี่ชายก็ใช้แต่ทำไมเราต้องมาจ่ายคนเดียวด้วย ไม่แฟร์แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรปล่อยไปเพราะเขาไปมีครอบครัวแล้ว
3. เราอยากระเบิดอารมณ์ออกมามากๆเวลาสิ้นเดือนเพราะรู้สึกว่ารายจ่ายมันเยอะไปหมด แล้วก็รู้สึกแย่กับพ่อกับแม่ที่ใช้เงินไม่เป็นบริหารร้านค้าก็ไม่เป็นจนไม่เห็นเงินเหมือนลงทุนกับร้านค้าไปก็ไม่เห็นอะไรกลับมา แล้วมาบอกเราว่าเงินที่ขายของร้านค้าได้ก็เอาไว้ซื้อกับข้าวกิน ซื้อบ้าอะไรวันๆเราใช้เวลาอยู่ที่ทำงานข้าวเช้าก็ไม่ได้กินแม้แต่บาท กลางวันก็ไม่ได้ใช้เงินจากพ่อแม่เลย ยิ่งตอนเย็นก็ไม่ได้กินข้าวเย็นไหนเงินที่ซื้อข้าวกิน พูดเหมือนเราใช้เงินของเขาซื้ออาหารกินแต่คือไม่ เราแทบไม่ใช้เงินที่บ้านแม้แต่บาทเดียว
4. ไม่อยากคุยอะไรหรือปรึกษาอะไรกับที่บ้านเพราะรู้สึกไม่มีใครช่วยเหลือเราได้สักคน ทุกคนเหมือนโยนภาระให้เราจัดการเพียวคนเดียวทั้งๆที่มีลูก 2 คน
เราไม่ชอบที่พ่อกับแม่โดยเฉพาะแม่ที่เป็นแบบนี้ ไม่มีมครถามเราสักคำว่าเหนื่อยหรือเปล่าทุกคนดูจ้องจะเอาเงินอยากเดียวทั้งๆที่ถามจากลูกชายได้แต่ก็ไม่ถามมาถามจากเราคนเดียวเรารู้สึกไม่แฟร์ และรู้สึกแย่กับพวกเขาไปแล้ว
ปล.ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะสักพักเาาน่าจะโอเคกับเขามากขึ้นและรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเพราะควไม่มีใครอยากเกลียดพ่อแม่ตัวเอง
ไม่ชอบครอบครัวตัวเองผิดไหม
เราก็มาสอบจนติดแล้วกลับมาอยู่บ้านแบบถาวรจนเริ่มรู้สึกว่าไม่โอเคกับครอบครัว
1. แม่เป็บแม่บ้าน เปิดร้านขายของ แม่ไม่ค่อยทำอะไรเลยจนเรารู้สึกว่าทำไมทุกสิ่งทุกอย่างต้องคอยให้ผัวกับลูกทำทั้งๆที่แม่ก็ทำได้เรารู้สึกว่าพึ่งอะไรแม่ไม่ได้เลย จนมีอคติกับแม่ไปแล้ว เรารู้สึกเราเหนื่องค่ะทำงานหาเงินใช้หนี้ให้ครอบครัวจนรายจ่ายบางอย่างครอบครัวน่าจะซัพพอร์ตเราบ้างก็ไม่มีมีแต่เราถึงเวลาสิ้นเดือนก็ใช้ๆๆๆให้เราไปเครียร์หนี้ทั้ง ค่าน้ำมัน ค่าน้ำค่าไฟ หนี้พ่อแม่ ลำพังเงินเดือน 15,000 เหลือถึงเราไม่เท่าไหร่ เราต้องไปหางานพิเศษอื่นทำอีกแทนที่จะเห็นใจกันบ้าง ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆช่วยบ้างก็ไม่
2. ที่บ้านมีพี่ชาย และออกไปมีครอบครัวเร็วทั้งๆที่หนี้ครอบครัวก็ยังไม่หมด เราเลยรู้สึกว่าทำไมต้องเป็นเราคนเดียวที่ต้องมาดูแลส่วนนี้ทั้งๆที่หนี้ก้อนนี้พี่ชายก็ใช้แต่ทำไมเราต้องมาจ่ายคนเดียวด้วย ไม่แฟร์แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรปล่อยไปเพราะเขาไปมีครอบครัวแล้ว
3. เราอยากระเบิดอารมณ์ออกมามากๆเวลาสิ้นเดือนเพราะรู้สึกว่ารายจ่ายมันเยอะไปหมด แล้วก็รู้สึกแย่กับพ่อกับแม่ที่ใช้เงินไม่เป็นบริหารร้านค้าก็ไม่เป็นจนไม่เห็นเงินเหมือนลงทุนกับร้านค้าไปก็ไม่เห็นอะไรกลับมา แล้วมาบอกเราว่าเงินที่ขายของร้านค้าได้ก็เอาไว้ซื้อกับข้าวกิน ซื้อบ้าอะไรวันๆเราใช้เวลาอยู่ที่ทำงานข้าวเช้าก็ไม่ได้กินแม้แต่บาท กลางวันก็ไม่ได้ใช้เงินจากพ่อแม่เลย ยิ่งตอนเย็นก็ไม่ได้กินข้าวเย็นไหนเงินที่ซื้อข้าวกิน พูดเหมือนเราใช้เงินของเขาซื้ออาหารกินแต่คือไม่ เราแทบไม่ใช้เงินที่บ้านแม้แต่บาทเดียว
4. ไม่อยากคุยอะไรหรือปรึกษาอะไรกับที่บ้านเพราะรู้สึกไม่มีใครช่วยเหลือเราได้สักคน ทุกคนเหมือนโยนภาระให้เราจัดการเพียวคนเดียวทั้งๆที่มีลูก 2 คน
เราไม่ชอบที่พ่อกับแม่โดยเฉพาะแม่ที่เป็นแบบนี้ ไม่มีมครถามเราสักคำว่าเหนื่อยหรือเปล่าทุกคนดูจ้องจะเอาเงินอยากเดียวทั้งๆที่ถามจากลูกชายได้แต่ก็ไม่ถามมาถามจากเราคนเดียวเรารู้สึกไม่แฟร์ และรู้สึกแย่กับพวกเขาไปแล้ว
ปล.ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะสักพักเาาน่าจะโอเคกับเขามากขึ้นและรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเพราะควไม่มีใครอยากเกลียดพ่อแม่ตัวเอง