สวัสดีคะ ตามหัวข้อเลยนะคะ เราอยากได้ความคิดเห็น เราอยู่แบบเหมือนต้องผวาตลอด กลัวจะพูดไรไปก็ไม่ถูกใจ กลัวจะผิด มันรู้สึกเหนื่อยจังคะ
สามีเป็นคนที่สื่อสารด้วยลำบากพูดอีกอย่าง ตีความหมายไปอีกอย่างตลอด ซึ่งเราต้องคอยอธิบาย ชี้แจงให้ฟังทุกเรื่อง คอยบอกคอยสอนทุกเรื่อง
ประมานว่า สามีเป็นคนที่ขี้เกรงใจมากคะถึงขั้นขี้กลัว ขี้ขลาด สภาวะความเป็นผู้นำไม่มีเลย
เราคิดว่า ถ้าช้างเท้าหน้าพิการ เท้าหลังอย่างเราก็ต้องทำหน้าที่แทน แต่ดูเหมือนทำอะไรแทนจัดการอะไรให้เรากลายเป็นผิด เขาชอบหงุดหงิดใส่ตลอด ทุกเรื่องที่เขาทำไม่ได้แต่เราพยายามพูดหรือจัดการให้
เราผิดไหมคะที่เราชอบเตือนสามีแต่ไม่ได้พูดบ่อยจนน่ารำคาญ คือพูดเวลาที่รู้สึกว่าเป็นห่วงมากๆ
อย่างเช่นวันนี้ เราให้เงินสามีไปทำงาน300บาท สามีๆค้างต่างจังหวัด1คืนคะ
และเราคิดในใจว่า300คงไม่พอแน่ๆกลัวสามีอด ถ้าเรามีมากกว่านั้นก็จะให้มากกว่านั้นคะ แต่เงินเราเหลือน้อยมีติดตัวอยู่แค่500บาทก้อนสุดท้าย
เราเลยควักให้สามีไปอีก100รวมเป็น400บาทอีก100เราเก็บไว้เองไว้ซื้อกับข้าวให้สามีทานวันสามีกลับ
เรายื่นเงินให้ สามีไม่ยื่นมือมาเอา เราเลยยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงให้ และเราก็พูดแแบบห่วงใยว่า เก็บไว้ใช้เองให้พอนะใครขอใครยืมอย่าพึ่งให้เขาคะเด๋วตัวเองอด
พูดดีๆพูดแค่นี้ สามีโกรธโมโหและล้วงเงินจากกระเป๋ากางเกงออกมาและยัดไว้ข้างตู้เย็น
เรารู้สึกว่าเราโดนอะไรแบบนี้หลายรอบมากทั้งๆที่เราเป็นห่วงบอกเขาดีๆพูดดีๆแบบนิ่มนวล ไม่เคยตะค้อกหรือพูดแบบหงุดหงิดใส่เลย
ที่เราบอกพยายามบอกคอยเตือนคอยสอนเพราะสามีใช้เงินไม่เป็น ไม่รู้จักประหยัด ใครขอก็ให้เขาหมดใครยืมก็ให้เขาหมดจนบางทีเราเดือดร้อนตลอด
ส่วนที่เราเก็บไว้ใช้เองเราก็ไม่ค่อยได้ใช้ต้องโอนให้สามีเพิ่มตลอดบางทีไม่พอใช้เราก็ไปเอากับครอบครัวเรามาโอนให้สามีอีกตลอด
เรานึกถึงตัวเองที่เรายอมอดเพื่อให้เขาอิ่มได้ทุกครั้งบางทีมีอยู่เท่าไหร่เราก็ให้เขาไปหมด
หลายๆครั้งที่เราไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว ไม่มีเงินกดน้ำกิน เดินหาเศษเหรียญตามถนนแค่บาทเดียวเพื่อกดน้ำ
แม้กระทั่งบางทีมีเงินติดตัวแค่5บาทหิวขี่รถออกไปหาซื้ออะไรกินกำเงินไปแค่นั้น แต่ก็กลับมามือเปล่าเพราะเงิน5บาทไม่สามารถซื้ออะไรกินได้เลย ชีวิตในกรุงเทพ มาม่าก็ขายซองละ6บาทแล้ว
เราพยายามบอกสามีเตือนสามีเรื่องใช้เงิน ในขณะที่เราอดเราไม่มีเพราะให้เขาไปหมด เขากลับเอาเงินที่เราให้เขาไปหมดไปซื้อให้เพื่อนกินเลี้ยงเหล้าเพื่อน หรือแม้แต่ใครขอเขาก็ให้โดยที่เขาไม่เคยนึกถึงในวันที่ตัวเองหรือเมียไม่มีจะกิน
ลำบากแค่ไหนเราไม่เคยคิดจะเลิกหรือจะทิ้งไปไหนเลยขอแค่อย่าพยายามมาหงุดหงิดใส่เรา และอ้างว่าเราชอบพูดถึงแต่เงิน ชวนทะเลาะแต่เรื่องเงิน เราเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราผิดไหมผิดมากเหรอคะที่เราคอยบอกเขาคอยเตือนเขาเพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
เหนื่อยยยยยยยยยย
ขอบคุณมากๆคะ^^
เราผิดมากไหมคะที่คอยบอกสามีคอยเตือนสามี ว่าให้เก็บตังไว้ใช้ตัวเองให้พอก่อนนะใครยืมใครขอก็อย่าพึ่งให้เขานะ
สามีเป็นคนที่สื่อสารด้วยลำบากพูดอีกอย่าง ตีความหมายไปอีกอย่างตลอด ซึ่งเราต้องคอยอธิบาย ชี้แจงให้ฟังทุกเรื่อง คอยบอกคอยสอนทุกเรื่อง
ประมานว่า สามีเป็นคนที่ขี้เกรงใจมากคะถึงขั้นขี้กลัว ขี้ขลาด สภาวะความเป็นผู้นำไม่มีเลย
เราคิดว่า ถ้าช้างเท้าหน้าพิการ เท้าหลังอย่างเราก็ต้องทำหน้าที่แทน แต่ดูเหมือนทำอะไรแทนจัดการอะไรให้เรากลายเป็นผิด เขาชอบหงุดหงิดใส่ตลอด ทุกเรื่องที่เขาทำไม่ได้แต่เราพยายามพูดหรือจัดการให้
เราผิดไหมคะที่เราชอบเตือนสามีแต่ไม่ได้พูดบ่อยจนน่ารำคาญ คือพูดเวลาที่รู้สึกว่าเป็นห่วงมากๆ
อย่างเช่นวันนี้ เราให้เงินสามีไปทำงาน300บาท สามีๆค้างต่างจังหวัด1คืนคะ
และเราคิดในใจว่า300คงไม่พอแน่ๆกลัวสามีอด ถ้าเรามีมากกว่านั้นก็จะให้มากกว่านั้นคะ แต่เงินเราเหลือน้อยมีติดตัวอยู่แค่500บาทก้อนสุดท้าย
เราเลยควักให้สามีไปอีก100รวมเป็น400บาทอีก100เราเก็บไว้เองไว้ซื้อกับข้าวให้สามีทานวันสามีกลับ
เรายื่นเงินให้ สามีไม่ยื่นมือมาเอา เราเลยยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงให้ และเราก็พูดแแบบห่วงใยว่า เก็บไว้ใช้เองให้พอนะใครขอใครยืมอย่าพึ่งให้เขาคะเด๋วตัวเองอด
พูดดีๆพูดแค่นี้ สามีโกรธโมโหและล้วงเงินจากกระเป๋ากางเกงออกมาและยัดไว้ข้างตู้เย็น
เรารู้สึกว่าเราโดนอะไรแบบนี้หลายรอบมากทั้งๆที่เราเป็นห่วงบอกเขาดีๆพูดดีๆแบบนิ่มนวล ไม่เคยตะค้อกหรือพูดแบบหงุดหงิดใส่เลย
ที่เราบอกพยายามบอกคอยเตือนคอยสอนเพราะสามีใช้เงินไม่เป็น ไม่รู้จักประหยัด ใครขอก็ให้เขาหมดใครยืมก็ให้เขาหมดจนบางทีเราเดือดร้อนตลอด
ส่วนที่เราเก็บไว้ใช้เองเราก็ไม่ค่อยได้ใช้ต้องโอนให้สามีเพิ่มตลอดบางทีไม่พอใช้เราก็ไปเอากับครอบครัวเรามาโอนให้สามีอีกตลอด
เรานึกถึงตัวเองที่เรายอมอดเพื่อให้เขาอิ่มได้ทุกครั้งบางทีมีอยู่เท่าไหร่เราก็ให้เขาไปหมด
หลายๆครั้งที่เราไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว ไม่มีเงินกดน้ำกิน เดินหาเศษเหรียญตามถนนแค่บาทเดียวเพื่อกดน้ำ
แม้กระทั่งบางทีมีเงินติดตัวแค่5บาทหิวขี่รถออกไปหาซื้ออะไรกินกำเงินไปแค่นั้น แต่ก็กลับมามือเปล่าเพราะเงิน5บาทไม่สามารถซื้ออะไรกินได้เลย ชีวิตในกรุงเทพ มาม่าก็ขายซองละ6บาทแล้ว
เราพยายามบอกสามีเตือนสามีเรื่องใช้เงิน ในขณะที่เราอดเราไม่มีเพราะให้เขาไปหมด เขากลับเอาเงินที่เราให้เขาไปหมดไปซื้อให้เพื่อนกินเลี้ยงเหล้าเพื่อน หรือแม้แต่ใครขอเขาก็ให้โดยที่เขาไม่เคยนึกถึงในวันที่ตัวเองหรือเมียไม่มีจะกิน
ลำบากแค่ไหนเราไม่เคยคิดจะเลิกหรือจะทิ้งไปไหนเลยขอแค่อย่าพยายามมาหงุดหงิดใส่เรา และอ้างว่าเราชอบพูดถึงแต่เงิน ชวนทะเลาะแต่เรื่องเงิน เราเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราผิดไหมผิดมากเหรอคะที่เราคอยบอกเขาคอยเตือนเขาเพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
เหนื่อยยยยยยยยยย
ขอบคุณมากๆคะ^^