เห็นคนถามกันมาเยอะว่าคนโสดจะอยู่กันยังไง ไม่เหงาหรือ อะไรแบบนี้ เราเลยอยากจะมีคำถามอีกมุมนึงบ้าง ว่าใครที่เคยอยากมีแฟนแล้วมองเห็นความเยอะสิ่งของคู่อื่น เยอะมาก บ่อยมากจนพาลเบื่อ ไม่อยากมีคู่ของตัวเองบ้างคะ

อย่างเรา เมื่อตอนวัยรุ่นก็เคยอยากมีแฟนนะ เป็นไปตามวัยแหละ
แต่พอเจอคนที่ไม่จริงใจ อยากจีบเพื่อนเราแต่กลัวจีบไม่ติดก็เข้าทางเรา แล้วเอาเราไปพูดนินทากับคนอื่นเสียๆหายๆ ก็เลยคว่ำบาตร ไม่คบแม้แต่ความเป็นเพื่อน กับอีกคนนึงที่คุยอยู่กับเราแต่แอบไปมีอะไรกะเพื่อนสนิทเราทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนเราก็มีสามีอยู่แล้ว ก็จบกันไป แล้วไม่ได้คบใครอีก มีแต่รู้สึกดีกับคนนั้นคนนี้บ้างที่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิด (แล้วก็แยกย้ายเมื่อหมดวาระต่อกันไปเอง)
แต่ก็นั่นแหละ ด้วยพื้นฐานความโลกส่วนตัวสูง ขี้รำคาญมาตั้งแต่เด็ก พอเห็นปัญหานู่น นี่ นั่น ของตัวเอง และของเพื่อนรอบข้างที่เขามีคู่
เช่น น้องที่ทำงานเรา แต่ละวันเขาต้องโทรหาแฟนเขาไม่รู้วันละกี่รอบ วิดิโอคอลกันเช้าสายบ่ายเย็น จนเราแบบ ต้องถี่ขนาดนี้เลยเหรอ อีกคนนึงก็เถียงทะเลาะหึงหวงกัน ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร บางคนก็มีปัญหาไม่ถูกกับครอบครัวแฟน ทะเลาะกันเพราะพ่อผัวแม่ผัว พ่อตาแม่ยายไม่จบสิ้น อีกคนนึงก็ติดแฟนมาก ทำงานก็ต้องทำที่เดียวกัน หยุดก็ต้องหยุดด้วยกัน จะลางานก็ต้องลาด้วยกัน พักเบรกก็ต้องพักด้วยกัน แยกกันไม่ได้ พอคนนึงแยกไป อีกคนนึงร้องไห้จะเป็นจะตายไม่เป็นอันทำงาน จะหาวันลาไปหาอีกฝ่าย

เราดูแล้วแบบ รกชีวิตแฮะ รู้สึกรำคาญแทน จนมีความรู้สึกว่าถ้ามีคู่แล้วมันเยอะสิ่งขนาดนี้ เรายินดีที่จะอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปดีกว่า และเรื่องความรักแบบนี้ก็กลายเป็นส่วนเกินของชีวิตที่เราไม่ต้องการไปเลย

มีใครเป็นแบบเราบ้างเนี่ย