รู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตมันแย่มาก ไม่มีที่สำหรับเราเลย อยู่ที่ไหนก็อึดอัด แม้แต่กับบ้านด้วยเช่นกัน สาเหตุหลักคงมาจากครอบครัว เหนหน้ากันมีทะเลาะกันตลอด
เกริ่นว่า เราเปนลูกคนที่สอง ตอนเด็กๆโตมาคนเดียว ห่างกับพี่6ปีเลยไม่สนิท พ่อแม่ทำงานดึก กลับตีสามตีสี่ ไม่มีเวลาให้ เลยพอโตมาเข้าช่วงวัยรุ่นชอบใช้ชีวิตคนเดียว ใช้ชีวิตในแบบที่เป็นมา มนุษย์สัมพันธ์ติดลบ เลยมีประเด็นเรื่องคำพูด สีหน้า ท่าทาง กับครอบครัวบ่อยครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่ปรับ ปรับปรุงทุกอย่างที่พยายามปรับได้ จนสุดท้ายก็กลายเป็นใครไม่รู้ที่ไม่ใช่เรา
ถ้าเปรียบเรากับพี่ พี่คงเป็นลูกรัก ส่วนเราลูกชัง พี่เราเป็นคนที่เสียงเล็ก หน้าตายิ้มแย้ม เลยทำให้พ่อกับแม่เอ็นดู ส่วนเราเป็นคนหน้าหงิกโดยปกติ หรือหน้าเหวี่ยง แม้จะไม่ได้อารมณ์ไม่ดีก็ตาม เป็นคนเสียงใหญ่ ทำให้เวลาพูดไรก็ดูห้วน พี่เราเป็นคนเก่ง เป็นคนที่ไม่เหมือนเรา ทำให้ต้นแบบทุกๆเรื่องในอุดมคติพ่อแม่คือพี่เรา ส่วนเราเป็นพอใช้ได้ ค่อนดีในเรื่องต่างๆแม้จะคนละแบบ แต่มันก็ดีไม่เท่าพี่เช่นกัน ทำให้โดนเปรียบพี่บ่อยครั้ง หลายครั้งที่โดนด่าแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆเสมอ โดนด่าว่าเป็นฝ่ายผิด โดนตีตราว่าเป็นผู้ร้ายตลอดไป ทำให้เรามักจะเถียงที่บ้านประจำ เพราะถ้าเราไม่ผิดเราก้ไม่ยอมเป็นฝ่ายผิด ส่วนคนถูกก็เป็นพี่ไป แม้บางครั้งพี่จะเป็นคนผิด แต่พี่ก็ยังเป็นฝ่ายถูก เหมือนถูกกำกับบทไว้แล้ว จนวันนึง เหนื่อยที่จะต้องแก้ต่างให้คนอื่นเข้าใจเรา ปล่อยให้เขาเข้าใจผิด ยืนเงียบๆให้เขาด่า แล้วค่อยไปร้องให้กับตัวเอง เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทำได้แค่ร้องไห้ ไม่มีใครรับฟังเราได้ ไม่มีที่ไหนเป็นของเรา มองไปที่ไหนก็ว่างเปล่า สำหรับเรา แค่อยากหายไปจากที่ตรงนี้ก็พอแล้ว หายไปจากครองครัว หายไปจากทุกคน
แต่ถ้าหายไปจริงๆ เราก็จะทำให้พ่อแม่เสียใจ หรือจริงๆแล้วเราจะไม่ได้มีชีวิตเพื่อตัวเอง
แต่ถ้าตัดพ่อแม่ออกไป โลกนี้ก็ยังปกติ ฝนก็ยังตกได้ อากาศก็ร้อนเหมือนเดิม ผู้คนส่วนใหญ่ก็ใช้ชีวิตตามเดิม
จนวันนึง ส่องกระจก แล้วมองตัวเอง คิดว่าแต่ก่อนเรามีความสุข แต่ตอนนี้ไม่ นอนบนเตียงแล้วมองไปรอบ เจอแต่ความว่างเปล่า อยากได้แค่ใครสักคนที่เข้าใจเรา ใครสักคนที่กอดเราเฉยๆโดยไม่ต้องพูดอะไร ใครสักคนที่อยู่กับเราได้แม้มันจะเปนความเงียบก็ตาม
ปล.1 เรารักพ่อกับแม่นะคะ เข้าใจว่าพวกท่านต้องเหนื่อยเพื่อเรา
ปล.2 ที่ยังหนีไปไม่ได้สักที เพราะเรายังต้องเรียนค่ะ เลยมาหาวิธีกำจัดครส.พวกนี้
ควรทำไงดีกับอาการพวกนี้คะ ขอบคุณค่ะ
รู้สึกตัวคนเดียวตลอดเวลา ไม่มีที่สำหรับเรา อยากหนีไปให้ไกล
เกริ่นว่า เราเปนลูกคนที่สอง ตอนเด็กๆโตมาคนเดียว ห่างกับพี่6ปีเลยไม่สนิท พ่อแม่ทำงานดึก กลับตีสามตีสี่ ไม่มีเวลาให้ เลยพอโตมาเข้าช่วงวัยรุ่นชอบใช้ชีวิตคนเดียว ใช้ชีวิตในแบบที่เป็นมา มนุษย์สัมพันธ์ติดลบ เลยมีประเด็นเรื่องคำพูด สีหน้า ท่าทาง กับครอบครัวบ่อยครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่ปรับ ปรับปรุงทุกอย่างที่พยายามปรับได้ จนสุดท้ายก็กลายเป็นใครไม่รู้ที่ไม่ใช่เรา
ถ้าเปรียบเรากับพี่ พี่คงเป็นลูกรัก ส่วนเราลูกชัง พี่เราเป็นคนที่เสียงเล็ก หน้าตายิ้มแย้ม เลยทำให้พ่อกับแม่เอ็นดู ส่วนเราเป็นคนหน้าหงิกโดยปกติ หรือหน้าเหวี่ยง แม้จะไม่ได้อารมณ์ไม่ดีก็ตาม เป็นคนเสียงใหญ่ ทำให้เวลาพูดไรก็ดูห้วน พี่เราเป็นคนเก่ง เป็นคนที่ไม่เหมือนเรา ทำให้ต้นแบบทุกๆเรื่องในอุดมคติพ่อแม่คือพี่เรา ส่วนเราเป็นพอใช้ได้ ค่อนดีในเรื่องต่างๆแม้จะคนละแบบ แต่มันก็ดีไม่เท่าพี่เช่นกัน ทำให้โดนเปรียบพี่บ่อยครั้ง หลายครั้งที่โดนด่าแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆเสมอ โดนด่าว่าเป็นฝ่ายผิด โดนตีตราว่าเป็นผู้ร้ายตลอดไป ทำให้เรามักจะเถียงที่บ้านประจำ เพราะถ้าเราไม่ผิดเราก้ไม่ยอมเป็นฝ่ายผิด ส่วนคนถูกก็เป็นพี่ไป แม้บางครั้งพี่จะเป็นคนผิด แต่พี่ก็ยังเป็นฝ่ายถูก เหมือนถูกกำกับบทไว้แล้ว จนวันนึง เหนื่อยที่จะต้องแก้ต่างให้คนอื่นเข้าใจเรา ปล่อยให้เขาเข้าใจผิด ยืนเงียบๆให้เขาด่า แล้วค่อยไปร้องให้กับตัวเอง เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทำได้แค่ร้องไห้ ไม่มีใครรับฟังเราได้ ไม่มีที่ไหนเป็นของเรา มองไปที่ไหนก็ว่างเปล่า สำหรับเรา แค่อยากหายไปจากที่ตรงนี้ก็พอแล้ว หายไปจากครองครัว หายไปจากทุกคน
แต่ถ้าหายไปจริงๆ เราก็จะทำให้พ่อแม่เสียใจ หรือจริงๆแล้วเราจะไม่ได้มีชีวิตเพื่อตัวเอง
แต่ถ้าตัดพ่อแม่ออกไป โลกนี้ก็ยังปกติ ฝนก็ยังตกได้ อากาศก็ร้อนเหมือนเดิม ผู้คนส่วนใหญ่ก็ใช้ชีวิตตามเดิม
จนวันนึง ส่องกระจก แล้วมองตัวเอง คิดว่าแต่ก่อนเรามีความสุข แต่ตอนนี้ไม่ นอนบนเตียงแล้วมองไปรอบ เจอแต่ความว่างเปล่า อยากได้แค่ใครสักคนที่เข้าใจเรา ใครสักคนที่กอดเราเฉยๆโดยไม่ต้องพูดอะไร ใครสักคนที่อยู่กับเราได้แม้มันจะเปนความเงียบก็ตาม
ปล.1 เรารักพ่อกับแม่นะคะ เข้าใจว่าพวกท่านต้องเหนื่อยเพื่อเรา
ปล.2 ที่ยังหนีไปไม่ได้สักที เพราะเรายังต้องเรียนค่ะ เลยมาหาวิธีกำจัดครส.พวกนี้
ควรทำไงดีกับอาการพวกนี้คะ ขอบคุณค่ะ