จะแทนชื่อคนสำคัญว่า A นะคะ

ครั้งแรกที่รู้จักกันเราเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนอยู่ด้วยกันมา3ปี เราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีความรู้ดีๆให้กับคนคนนี้ไม่เคยคิดว่าวันนึงAจะมาเป็นคนที่เรารัก
ที่ผ่านมาก็กวนตีนใส่กันด่ากันตลอด พอถึงวันที่ต้องแยกย้ายไม่ได้เป็นเพื่อนห้องเดียวกันแล้ว Aก็ยังกลับมากวนมาทักทุกครั้งที่เดินผ่าน
รู้ตัวอีกทีเราก็มีใจให้ไปแล้วค่ะ ถึงจะด่ากันตลอดแต่เรารู้สึกสบายใจกับAรู้สึกไว้ใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้มันสบายใจจริงๆ
เราเลยเลือกที่จะมีอะไรกับAเป็นคนแรก คิดไว้ซะว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมาหรือAไว้ใจไม่ได้เหมือนที่เราคิดเราก็ไม่เสียใจ
หลังจากนั้นAก็ไม่ได้เหมือนเดิมทำตัวเป็นเพื่อนกับเราไม่ได้อีก เราก็ไม่ได้ไปตามตอแยหรือไปยุ่งกับชีวิตAเลยแม้แต่นิดเดียว
ได้ยินแต่เรื่องที่คนมาเล่าให้ฟังว่าAเอาเรื่องที่มีอะไรกันไปเล่าให้กลุ่มเพื่อนๆของAฟังไปทั่ว 
ในความรู้สึกเราเราไม่ได้สนใจเลยค่ะว่าใครจะรู้ใครจะมองเรายังไงเราสนแค่ว่าถ้าไม่อยากยุ่งกับเราแล้วทำตัวเหินห่างขนาดนี้ยังจะพูดถึงกันทำไมอยู่
แล้วหลายเรื่องที่ได้ยินAพูดถึงเราก็มีแต่เรื่องแย่ๆค่ะเราก็ไม่เข้าใจว่าเราไปทำอะไรให้
เรามีแต่ความรู้สึกดีๆให้Aและไม่เคยไปยุ่งให้Aรำคาญใจเลยหลังจากตอนนั้น
เราไม่เคยเปิดใจลองเข้าไปถามAตรงๆกลัวความเพิกเฉยของAค่ะ แค่รู้ว่าเขารังเกียจเรา เราก็จะทำใจไม่ได้แล้ว เรากลัวเสียใจค่ะ
แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกำลังรักคนที่เกลียดตัวเองอยู่ ก็เสียใจไม่ต่างกัน