อันดอกท้อถิ่นเอกานี้หาไหน?
อิฏฐารมณ์พรหมดลแต่หนไหน?
กันโกงกางเกลือกเลนแต่เพียงสวน
กรรแสสรวลซวนทรวงสะเทินไหว
ต้นท้อเธอที่ห่างไกลกลับบานงาม
กลีบผกาผ่านกี่ฟ้าหากคงงาม
กลับตระกองแต่กองเลนด้วยกลใด
หรือหาที่แห่งทางทายขยายงาม
พลันชมพูชมเพลินชนพรางชม
พอแต่กันแก่กูนี้ผู้เพียงชม
ที่ทางล้วนถ้วนทั่วทั้งจักรวาล
ไฉนเชยชโลมชู้แก่กูชม
วิญญาณล้วนล่องลำธารดาริกา
กี่อนันต์ที่เล่นร้องในอันธกา
กลับพาสรรพลันสู่เพียงสองเรา
บรรจบทางแจ้งกาลจาริกา
อันดอกท้อถิ่นทวานภาใส
สุขารมณ์พรมพร่างทางลำธารใส
ทำนองรักที่ร้างลาแต่ปางก่อน
แต่เป็นเธอผู้พัดพามาสู่ใจ
ดอกท้อที่อยู่หมื่นลี้ หากแต่เป็นเธอผู้ที่พัดพามาสู่ใจ.