พ่อของผมมีส่วนสูงที่ต่ำกว่าชายไทยทั่วไปส่วนมาก ส่วนแม่ของผมก็มีส่วนสูงที่ต่ำกว่าหญิงไทยมากๆเหมือนกัน 
พ่อสูง 157-158 แม่สูง 150 
ผมจำความได้ว่าเติบโตช้ากว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันในระดับนึง เป็นเด็กตัวเล็กมากในวัยประถม 
ในช่วงอายุ 13-14 ผมเริ่มรู้สึกถึงความกังวลที่ต้องเข้าแถวอยู่หัวๆแถวตลอด 
เมื่อผมมีอายุครบ 13 ปี ผมมีส่วนสูงราวๆ 148 ซม. ผมดูแลเรื่องโภชนาการของตัวเองอย่างเต็มที่ 
ทานอาหารเสริมที่ส่งเสริมการสร้างโกรทฮอร์โมนเป็นครั้งเป็นคราว
นั่นทำให้ผมพอมีช่วงที่ยืดตัวได้บ้างจนถึง 165 - 167 ในอายุ 15 ปี  และสูงช้าลงมาเรื่อยๆจนอายุ ได้ 17-18 ปี 
ส่วนสูงผมก็หยุดที่ 170 ซม. และไม่เพิ่มอีกเลยจนถึงปัจจุบัน 10 ปีให้หลัง
สิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ถ้ากรรมพันธุ์เราไม่ได้สูง เราไม่สามารถสูงได้มากกว่าที่จะเป็นไปได้เลย หากไม่ได้รับโภชนาการที่ดี
การกระตุ้นการหลั่งโกรทฮอร์โมนอย่างเหมาะสม ในช่วงก่อนและเข้าสู่วัยรุ่น ซึ่งปลายกระดูกยังไม่ปิด
หากผมเริ่มดูแลตัวเองเร็วกว่านี้ ผมอาจจะสูงได้มากกว่านี้ก็เป็นได้ครับ แต่ผมกลับได้มาศึกษาถึงส่วนสูงที่ต่ำกว่าเกณฑ์ของผมในวัย 14 มาแล้ว
ซึ่งถือว่าช้าไปอยู่เหมือนกัน 
ส่วนมาตรฐานที่จะวัดว่าเราควรจะสูงเท่าไหร่ ผู้ชายคนนั้นคนนี้ควรจะสูงเท่าไหร่ ไม่ควรเป็นมาตรฐานชายไทยมาเทียบเลยครับ
ทุกวันนี้ปมในใจเรื่องที่ผมตัวไม่สูง หรือว่าตัวเล็ก ยังติดอยู่ในใจผมอยู่ เวลาที่เดินไปไหนมาไหน ผมเจอมนุษย์ผู้ชายที่ตัวสูงกว่าผมเสมอ 
แต่มันไม่ใช่ความผิดผมเลยแม้แต่น้อย
ผมไม่สามารถเลือกได้ว่าจะเกิดมากับพ่อแม่ที่รูปร่างค่อนข้างสูง หรือคนใดคนนึงค่อนข้างสูง ผมโชคร้ายตรงที่ พ่อกับแม่ของผม ต่างมีกรรมพันธ์ุตัวเล็กหรือเตี้ยด้วยกันทั้งคู่