คือ ใครๆก็อยากมีบ้านเป็นของตัวเองใช่มั้ยคะ แฟนเราอะ เขามาอยู่หอกับเรา แต่บ้านเขาก็อยู่แถวนี้ด้วย แล้วตอนเย็นทำงานเสร็จเขาก็กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า พอเช้ามาก็กลับบ้าน แล้วมันรู้สึกว่า เหมือนเราแค่มานอนด้วยกันเฉยๆอะค่ะ เขาไปก็เช้า พอกลับก็ดึกมากเกือบ 5 ทุ่มเพราะทำงานและเรียนไปด้วย เรารู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตกับเขามากกว่านี้อะค่ะ ช่วงเช้าที่เขาเอาเวลากลับบ้าน เราอยากนั่งพูดคุยกับเขามาก อยากกินข้าวด้วย แต่ไม่มีอะค่ะ เคยคุยกันแล้ว แต่เขาก็บอกว่ามีพ่อมีแม่มีอะไรที่ต้องช่วย แต่แบบเรารู้สึกว่าเราไม่ได้มีเวลากับเขาเลย เรารู้สึกว่าถ้าอย่างนั้นอะก็กลับไปเลยแต่อย่ามายุ่งกับเราได้มั้ย แบบ รู้สึกโดดเดี่ยวทั้งที่เมื่อก่อนก็อยู่ได้ พอมีเขาแล้วทำแบบนี้รู้สึกว่าเราไม่อบอุ่นเลย แล้วแบบเราก็เป็นคนต่างจังหวัดที่มาเรียนไกลคือ มีหลายอย่าง การที่เขาไม่เข้าใจเราหลายๆเรื้องผิดใจกัน โอเคร แต่เราไม่มีเวลาคุยกันเลยค่ะ พอกลับมาเขาก็ง่วง พอเช้าเขาก็ไป รู้สึกว่ามีเขาแล้วชีวิตไม่ดีเลย แต่ก็เรียกว่าเราให้ใจเขาไปหมดเลย คบมา2ปี เราอยากเริ่มใหม่มากค่ะ ชีวิตดาวน์ลงทุกวัน รู้สึกเขามีแต่มาพึ่งเรา ปรึกษา รับฟัง แต่เราเรารู้สึกติดลบมาก เราเพิ่งแบบสูญเสียบุคคลสำคัญ แล้วมีปมเรื่องการจากตอนเด็ก เราเลยทำใจยากมา แต่แบบพอหบายครั้งๆเข้าเรารู้สึกแบบ พอแล้วได้มั้ยอะไรอย่างนี้ อะค่ะ พอจะแนะนำวิธีจัดการกับเรื่องแบบนี้ หรือให้กำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ เราเรียน แล้วก็มีงานกิจกรรมอะไรหลายอย่างเรารู้สึกว่าพอมีเขาชีวิตติดลบค่ะ