เรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่มัธยมจนถึงปัจจุบันก็ถือว่าค่อนข้างนานมากๆ
ซึ่งแฟนเป็นรุ่นพี่เรา โดยเราถือว่าเป็นเด็กเรียนคนหนึ่งเลยก็ว่าได้  ส่วนแฟนเราก็ค่อนข้างเกเร จนเราได้ช่วยเขาทุกอย่างแก้0 ร มสจนเขาจบม.6 และเรียนต่อป.ตรี พอจบมาก็ใช้ชีวิตไปวันๆชอบไปสังสรรค์ ไม่วางแผนในชีวิต ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำสักเท่าไหร่ ทั้งความคิดมุมมองและสไตล์การใช้ชีวิตตรงข้ามกันมากๆ  เรารู้สึกว่าเขาชอบใช้ชีวิตไปเรื่อยๆไม่ได้ถึงกับย่ำอยู่กับที่ แต่ก็ไม่คิดจะพัฒนาตัวเอง เขาเป็นคนที่ให้คำปรึษาอะไรไม่ได้เลย ชอบบอกว่าแล้วแต่เรา 
บางครั้งก็อยากให้เขาแสดงความคิดเห็นบ้าง

เราคิดว่าที่เราทำอยู่มันเหนื่อยมากๆ จะไปไหนทำอะไรต้องคอยเป็นคนวางแผน สั่งทุกอย่าง บางครั้งเราก็อยากให้เขามีความคิดเป็นผู้นำบ้าง
ช่วงคบกันแรกๆเราก็ไม่ได้ซีเรียส แต่เมื่อโตขึ้นในระดับหนึ่งมุมเราเริ่มเปลี่ยนไป เราต้องการคนที่จะมาเป็นหัวหน้าครอบครัว คนที่เราสามารถฝากชีวิตไว้ได้โดยที่ไม่ต้องกังวล 

เราคงคิดว่าเราคงต้องไปคบกับคนที่สไตล์การใช้ชีวิตเหมือนกัน มุมมองในเรื่องเดียวกันถึงจะไม่คิดอัด พูดภาษาเดียวกันที่หมายถึงเวลาอธิบายอะไรแล้วรู้เรื่องไม่ต้องพูดซำ้ๆหรืออธิบายอะไรมาก 

นี่สินะเขาเรียกถ้าศีลไม่เสมอกันก็ยากที่จะไปกันรอด ทั้งที่พยายามปรับเขาหากันทุกวิธีแล้ว