ผมโตมาแบบจนๆในสลัม พ่อแม่แยกทาง โตมากับยายและน้า 
เรียนก็โรงเรียนธรรมดา เพื่อนๆรอบตัวไม่มีใครมีรายได้เยอะเลย จะ30ละ
บางคนเกาะพ่อแม่กินขอวันละร้อยอีก 

ตอนนี้โตมาหาเงินได้เยอะกว่าคนรอบตัวมาก
ทุกคนไม่ว่าจะเพื่อน พี่ แม่ ญาติห่างๆเหมือนเห็นผมเป็นตู้ ATM โทรมาแชทมาไม่เคยคุยเรื่องอื่น
ผมก็ให้แหละเพราะสงสารไง คิดว่าเรามีเงินก็ช่วยคนใกล้ตัว ก็ตามสไตล์ไม่คืน
แต่หลังๆเหมือนไปบอกต่อๆกันอะ ว่าผมมีเงินนะใครไม่มีให้โทรมาขอกับผม
พี่ผมโทรมาวันเว้นวัน ตี2งี้โทรมา7-8สายเพราะผมไม่รับ นอนอยู่

ตอนนี้ผมอยู่กับยาย2คน น้าเสียไปแล้ว
มีแค่ยายคนเดียวที่ถามผมว่ามีเงินใช้ไหม มันเหมือนเขาห่วงเราจริงๆ
คนอื่นๆหาแต่ประโยชน์จากเรา
ตอนนี้ผมไม่ให้ใครแล้วก็มากระแหนะกระแหนผมบอกว่าผมรวยแล้วลืมตัว ด่าบ้าง เอาผมไปนินทาบ้าง ผมไม่เคยแคร์นะ 
แต่เอามาบอกยายอีกว่าผมไม่ช่วย มาเอาเงินยายที่ผมให้ยายเก็บไว้ทุกเดือนไปใช้อีก

อยากจะหนีไปแบบไม่ให้ใครรู้แต่ก็ห่วงยายติดเตียง