สวัสดีค่ะ ขออนุญาตบอกก่อนนะคะ ว่าตอนนี้เราเป็นนักเรียนม.ปลายค่ะ มีคนคุยคนนึงค่ะเป็นคนในโรงเรียนเดียวกัน อยู่ระดับชั้นเดียวกัน ผู้ชายคนนี้เขาเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงค่ะ หรือเรียกง่ายๆก็คือ introvert นั่นแหละค่ะ
เราคุยกับเขาในสถานะคนคุยประมาณปีกว่าๆเลยค่ะ กว่าจะได้ตกลงคบกัน
ซึ่งเขาเป็นคนบ้านไกลค่ะ ก็คือ โรงเรียนที่เรียนอยู่ อยู่จังหวัดหนึ่ง แต่บ้านที่เขากินนอนทุกวัน อยู่อีกจังหวัดนึงค่ะ
ซึ่งเขาไปกลับด้วยรถสาธารณะทุกวัน ประมาณ3ชั่วโมงกว่าๆ ค่ะ (จากบ้านมาโรงเรียน 3 ชั่วโมง)
อยู่ที่โรงเรียนเราได้เจอกันทุกวัน ยิ้มให้กันทุกวัน คุยกันทุกวัน กลับบ้านมาก็แชทหากันตลอด
แต่ด้วยความที่เขาเป็น introvert ก็เลยอาจจะเป็นคนชวนคุยไม่ค่อยเก่ง เราเองก็ชวนคุยไม่เก่งเหมือนกัน แต่ก็พยายามหาเรื่องมาคุย ส่วนใหญ่จะคุยกันเรื่องทึ่เจอในโรงเรียน การบ้าน หรือการเรียนวิชาต่างๆ
ก็มีนัดกันไปเดินเล่น เข้าคาเฟ่ ในตอนเย็นหลังเลิกเรียนบ้าง แต่ไม่บ่อยค่ะ เพราะด้วยความที่เขาบ้านไกล แล้วต้องนั่งรถสาธารณะกลับบ้านอีก แล้วเหมือนกับว่า พอเลิกเรียนปุ๊ป ต้องรีบไปนั่งรอรถเลย เพราะถ้าตกรถรอบนี้ ก็ต้องรออีกทีเย็นๆเลย
แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่สอบปลายภาคแล้ว แล้วก็จะปิดเทอมใหญ่แล้ว เราก็จะไม่ได้เจอเขาทุกวันเเล้ว
เลยมีความกังวลใจว่า ความหวานในวันวานมันจะค่อยๆจางหายไปค่ะ
เพราะเคยมีประสบการณ์ค่ะ ช่วงที่คุยๆกับเขาอยู่ปีกว่าๆ พอเข้าช่วงปิดเทอมใหญ่ ช่วงเเรกๆก็คุยกันปกติดีค่ะ แต่พอนานๆเข้า ช่วงย่างเข้าสงกรานต์ เราไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เหมือนว่า หายไปเลย (ปล. เราเป็นฝ่ายหายไปเองค่ะ)
ปิดเทอมแรกๆคุยกันดี พอนานๆที เริ่มเป็นความสัมพันธ์แบบ มอนิ่ง-ฝันดี ละพอนานไปอีก ก็หายไปเลย แต่พอเปิดเทอมมา เขาก็พยายามเข้าหาเรา แล้วก็ได้คุยกันเหมือนเดิมค่ะ สามเดือนถัดมาเราก็คบกัน
ตามนี้เลยค่ะ ไม่อยากให้มันเดจาวู เพื่อนๆ พี่ๆมีคำแนะนำอะไรที่จะทำให้ความรักที่หวานๆ ไม่กลายเป็นแค่ซากอ้อยไหมคะ
ขออนุญาตอธิบายเพิ่มเติมนะคะ
ปกติเราคุยกันในแชทอย่างเดียวเลยค่ะ ไม่ได้คอลเสียงกันเลย เพราะด้วยความที่ต่างคนต่างเป็น introvert ก็ไม่ค่อยกล้าคุยเสียงหรือวิดีโอคอลกันค่ะ
ถ้าหากพิมพ์ผิด พิมพ์ยาวไป หรืออธิบายอะไรงงๆก็ขออภัยด้วยนะคะ
รักทางไกล ทำยังไงให้ยืดยาว
เราคุยกับเขาในสถานะคนคุยประมาณปีกว่าๆเลยค่ะ กว่าจะได้ตกลงคบกัน
ซึ่งเขาเป็นคนบ้านไกลค่ะ ก็คือ โรงเรียนที่เรียนอยู่ อยู่จังหวัดหนึ่ง แต่บ้านที่เขากินนอนทุกวัน อยู่อีกจังหวัดนึงค่ะ
ซึ่งเขาไปกลับด้วยรถสาธารณะทุกวัน ประมาณ3ชั่วโมงกว่าๆ ค่ะ (จากบ้านมาโรงเรียน 3 ชั่วโมง)
อยู่ที่โรงเรียนเราได้เจอกันทุกวัน ยิ้มให้กันทุกวัน คุยกันทุกวัน กลับบ้านมาก็แชทหากันตลอด
แต่ด้วยความที่เขาเป็น introvert ก็เลยอาจจะเป็นคนชวนคุยไม่ค่อยเก่ง เราเองก็ชวนคุยไม่เก่งเหมือนกัน แต่ก็พยายามหาเรื่องมาคุย ส่วนใหญ่จะคุยกันเรื่องทึ่เจอในโรงเรียน การบ้าน หรือการเรียนวิชาต่างๆ
ก็มีนัดกันไปเดินเล่น เข้าคาเฟ่ ในตอนเย็นหลังเลิกเรียนบ้าง แต่ไม่บ่อยค่ะ เพราะด้วยความที่เขาบ้านไกล แล้วต้องนั่งรถสาธารณะกลับบ้านอีก แล้วเหมือนกับว่า พอเลิกเรียนปุ๊ป ต้องรีบไปนั่งรอรถเลย เพราะถ้าตกรถรอบนี้ ก็ต้องรออีกทีเย็นๆเลย
แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่สอบปลายภาคแล้ว แล้วก็จะปิดเทอมใหญ่แล้ว เราก็จะไม่ได้เจอเขาทุกวันเเล้ว
เลยมีความกังวลใจว่า ความหวานในวันวานมันจะค่อยๆจางหายไปค่ะ
เพราะเคยมีประสบการณ์ค่ะ ช่วงที่คุยๆกับเขาอยู่ปีกว่าๆ พอเข้าช่วงปิดเทอมใหญ่ ช่วงเเรกๆก็คุยกันปกติดีค่ะ แต่พอนานๆเข้า ช่วงย่างเข้าสงกรานต์ เราไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เหมือนว่า หายไปเลย (ปล. เราเป็นฝ่ายหายไปเองค่ะ)
ปิดเทอมแรกๆคุยกันดี พอนานๆที เริ่มเป็นความสัมพันธ์แบบ มอนิ่ง-ฝันดี ละพอนานไปอีก ก็หายไปเลย แต่พอเปิดเทอมมา เขาก็พยายามเข้าหาเรา แล้วก็ได้คุยกันเหมือนเดิมค่ะ สามเดือนถัดมาเราก็คบกัน
ตามนี้เลยค่ะ ไม่อยากให้มันเดจาวู เพื่อนๆ พี่ๆมีคำแนะนำอะไรที่จะทำให้ความรักที่หวานๆ ไม่กลายเป็นแค่ซากอ้อยไหมคะ
ขออนุญาตอธิบายเพิ่มเติมนะคะ
ปกติเราคุยกันในแชทอย่างเดียวเลยค่ะ ไม่ได้คอลเสียงกันเลย เพราะด้วยความที่ต่างคนต่างเป็น introvert ก็ไม่ค่อยกล้าคุยเสียงหรือวิดีโอคอลกันค่ะ
ถ้าหากพิมพ์ผิด พิมพ์ยาวไป หรืออธิบายอะไรงงๆก็ขออภัยด้วยนะคะ