สวัสดีค่ะ เราคบกับแฟนมานานพอสมควร ที่คบกันอยู่ทุกวันนี้น่าจะเหลือแค่คำว่า"ผูกพันธ์" ที่ยังตัดไม่ได้
แฟนเรากับสไตล์การใช้ชีวิตคนละอย่าง ทั้งวิธีคิดมุมองต่างๆ เราค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่กินเหล้า แต่เข้าตรงข้ามกับเรามากๆ แต่ก็พยายามปรับกันจนเราเริ่มรู้สึกว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่มีความสุขเลย
แฟนเราก็ดีนะคะ อยากพาไปไหนก็พาไป ตามใจทุกอย่าง แต่สิ่งที่น่าเบื่อที่สุดคือเป็นคนไม่ตรงเวลามากๆ อย่างนัดไปเที่ยว9โมง มาเที่ยง ไม่ใช่เป็นบางครั้งนะคะ แต่เป็นเกือบทุกครั้ง เรทตลอด อีกอย่างคือชอบไปสังสรรค์ข้างนอก ซึ่งบ่อยๆมาก ไปไม่บอก ซึ่งเป็นคนรู้เองมาตลอด พอจับได้ก็หาข้ออ้างสารพัดแถมยังโกหกต่อหน้าต่อตาทั้งที่มีหลักฐาน เราไม่ใช่ว่าไม่ให้ไปนะคะ แต่ทำไมไม่บอกกันบ้าง หรือไปก็มีขอบเขต เราเคยขอนะคะว่าไม่ไปได้ไหม แต่เขาเลือกที่จะไปทุกครั้ง กลับบ้านที่ตี2-3 พอเช้ามาถึงเลือกที่จะมาขอโทษ วันแบบนี้ไปเรื่อยๆ และอีกอย่างไม่มีความเป็นผู้นำ ไม่รู้จักการวางแผน ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ข้อดีเขาก็มีนะคะ ที่เกริ่นไปข้างต้น เช่นตามใจ อยากพาไปไหนพาไป เราเคยปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกว่าข้อดีของเขาไม่นับเป็นข้อดีหรอก เพราะมันเป็นสิ่งที่เราควรได้รับในความสัมพันธ์นี้
เวลาจะเลิกที่ไรเขาชอบเอาข้อดีของเขามาอ้างว่าที่ผ่านมาไม่มีความดีเลยหรอ จนความสัมพันธ์มันดำเนินต่อไปทั้งที่เราเองก็ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รักเรานะคะ คิดว่าคงรักแหละ แต่ก็ยังติดคำถามว่าทำไมรักเรากลับทำให้เราเสียใจทุกๆครั้ง และพอตัวเองทำผิดก็มาขอโทษ
เราคิดว่าศีลเราคงไม่เสมอกันค่ะที่ไปต่อกันไม่ได้
ความดีที่เขาทำซึ่งมันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นนน เพราะเป็นเรื่องเบสิค กับพฤติกรรมการใช้ชีวิตที่เรารู้สึกเสียใจและเสียความรู้สึก มันคงเทียบกันไม่ได้ใช่ไหมคะ
เราก็รักเขานะคะพยายามจะเปรียบเทียบข้อดีกับข้อเสียเขามาตลอด แต่เราก็คิดแหละว่าทุกคนมีข้อเสีย แต่สิ่งที่เขาเป็นเป็นข้อเสียที่เรารับไม่ได้และยิ่งอยู่ยิ่งบั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อยๆ
หรือเพราะเราติดกับคำว่าแฟนคนแรก เลยหาข้อเปรียบเทียบอื่นไม่เจอเลย เลยเลือกที่จะไม่เดินออกมาจากคสพนี้
รักเป็นรางวัลตอบแทนของความดี จริงหรอคะ
แฟนเรากับสไตล์การใช้ชีวิตคนละอย่าง ทั้งวิธีคิดมุมองต่างๆ เราค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่กินเหล้า แต่เข้าตรงข้ามกับเรามากๆ แต่ก็พยายามปรับกันจนเราเริ่มรู้สึกว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่มีความสุขเลย
แฟนเราก็ดีนะคะ อยากพาไปไหนก็พาไป ตามใจทุกอย่าง แต่สิ่งที่น่าเบื่อที่สุดคือเป็นคนไม่ตรงเวลามากๆ อย่างนัดไปเที่ยว9โมง มาเที่ยง ไม่ใช่เป็นบางครั้งนะคะ แต่เป็นเกือบทุกครั้ง เรทตลอด อีกอย่างคือชอบไปสังสรรค์ข้างนอก ซึ่งบ่อยๆมาก ไปไม่บอก ซึ่งเป็นคนรู้เองมาตลอด พอจับได้ก็หาข้ออ้างสารพัดแถมยังโกหกต่อหน้าต่อตาทั้งที่มีหลักฐาน เราไม่ใช่ว่าไม่ให้ไปนะคะ แต่ทำไมไม่บอกกันบ้าง หรือไปก็มีขอบเขต เราเคยขอนะคะว่าไม่ไปได้ไหม แต่เขาเลือกที่จะไปทุกครั้ง กลับบ้านที่ตี2-3 พอเช้ามาถึงเลือกที่จะมาขอโทษ วันแบบนี้ไปเรื่อยๆ และอีกอย่างไม่มีความเป็นผู้นำ ไม่รู้จักการวางแผน ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ข้อดีเขาก็มีนะคะ ที่เกริ่นไปข้างต้น เช่นตามใจ อยากพาไปไหนพาไป เราเคยปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกว่าข้อดีของเขาไม่นับเป็นข้อดีหรอก เพราะมันเป็นสิ่งที่เราควรได้รับในความสัมพันธ์นี้
เวลาจะเลิกที่ไรเขาชอบเอาข้อดีของเขามาอ้างว่าที่ผ่านมาไม่มีความดีเลยหรอ จนความสัมพันธ์มันดำเนินต่อไปทั้งที่เราเองก็ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รักเรานะคะ คิดว่าคงรักแหละ แต่ก็ยังติดคำถามว่าทำไมรักเรากลับทำให้เราเสียใจทุกๆครั้ง และพอตัวเองทำผิดก็มาขอโทษ
เราคิดว่าศีลเราคงไม่เสมอกันค่ะที่ไปต่อกันไม่ได้
ความดีที่เขาทำซึ่งมันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นนน เพราะเป็นเรื่องเบสิค กับพฤติกรรมการใช้ชีวิตที่เรารู้สึกเสียใจและเสียความรู้สึก มันคงเทียบกันไม่ได้ใช่ไหมคะ
เราก็รักเขานะคะพยายามจะเปรียบเทียบข้อดีกับข้อเสียเขามาตลอด แต่เราก็คิดแหละว่าทุกคนมีข้อเสีย แต่สิ่งที่เขาเป็นเป็นข้อเสียที่เรารับไม่ได้และยิ่งอยู่ยิ่งบั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อยๆ
หรือเพราะเราติดกับคำว่าแฟนคนแรก เลยหาข้อเปรียบเทียบอื่นไม่เจอเลย เลยเลือกที่จะไม่เดินออกมาจากคสพนี้