สวัสดีครับ กระทู้นี้อาจจะยาวหน่อยนะครับ เพราะผมไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าตัวเอง จะต้องมานั่งเขียนกระทู้ตั้งคำถามในเรื่องที่ผมก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
แต่ผมแค่อยากจะได้ความคิดเห็นจากคนที่ผมไม่รู้จัก จากคนที่อายุและประสบการณ์ชีวิตไม่เท่ากันกับผมครับ

ผมกับเขา เราตกลงเป็นคนคุยกันครับ เขาเป็นคนที่ผมแอบชอบมามากกว่า 1 ปีแล้วครับ ตอนแรกเราเป็นแค่คนแปลกหน้ากัน แต่เพราะการดันทุลังของผม
ทำให้ผมกับเขา เราได้รู้จักกันครับ

สำหรับผม เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงครับ และผมมั่นใจ ว่าด้วยหน้าตาหรือการเงิน การใช้ชีวิต มันไม่สามารถเข้ากันกับเขาได้ครับ
เพราะชีวิตของเขาที่ผมเห็น มันดูสูงส่งเกินไปครับ

แต่ว่าเหมือนโลกจะยังใจดีกับผม ที่ทำให้ผมกับเขาได้เริ่มคุยกันและหลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เจอกับเขาตัวจริงครับ
แม้ว่าจะเป็นเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดแต่สำหรับผมในตอนนั้น มันคือสิ่งที่เหมือนฝันมากๆเลยครับ

หลังจากที่เราทำความรู้จักกัน หลายๆอย่างมันนำพาให้เรามาจบกันในสถานะคนคุย แต่ว่าสิ่งที่พวกเรา2คนเป็น
มันคือการแสดงออกแบบคู่รัก คู่นึงเลยครับ แต่แค่ติดว่าสถานะคือคนคุย
ที่เป็นได้แค่นั้น เพราะไม่ว่าอย่างไง เขาก็ไม่ยอมที่จะเป็นแฟนกับผมครับ
โดยสำหรับผม ผมเป็นอะไรก็ได้ในสิ่งที่เขาอยากให้เป็นครับ เพราะลึกๆผมรู้ดี ว่าตอนจบของเรื่องราวนี้ ผมจะไม่ได้ยืนคู่อยู่กับเขาไปยันจบแน่นอนครับ

ผมได้รู้เรื่องราวความรักครั้งเก่าๆของเขา ที่เขาคอยเล่าให้ผมฟัง เป็นความรัก ที่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะมีใครไปอีกซักระยะ
เพราะสำหรับเขาแล้ว การเป็นแฟนกัน มันทำให้ชีวิตเขาเหมือนโดนล่ามโซ่ไว้ กับอีกคนนึง

ผมทำผิดพลาดหลายๆอย่าง ในความสัมพันธ์ที่ผมกับเขาเป็นกันอยู่ แต่ผมก็มั่นใจ ว่ามันไม่น่าจะส่งผลกระทบกับคสามสัมพันธ์แน่นอนครับ
และด้วยงานที่เขาทำ มันจำเป็นที่จะต้องคุยกับคนแปลกหน้าปล่อยๆอยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก แค่แสดงท่าทางหึงแบบธรรมดาในลักษณะเล่นๆ

แต่ว่าจะผมนอยมากๆครับ ในทุกๆครั้งที่มีคนอื่นเข้ามา โดยเจตนาเขาชัดเจน ว่าเขาต้องการอะไร
ผมเคยบอกเขาว่าชัดเจนกับคนแบบนี้หน่อยได้ไหม ว่ามีคนๆนึง ที่เขาคุยด้วยอยู่แล้ว โดยเขาก็สัญญาครับ ว่าเขาจะไม่คุยกับคนอื่นแน่นอน

แต่ในหลายๆครั้ง ผมจำเป็นที่จะต้องถามเขาย้ำๆว่าบอกคนอื่นไป ว่าผมเป็นใครในชีวิตเขา และคำตอบที่ได้ มันค่อนข้างทำให้ผมเศร้าครับ
ผมขอออกตัวเลยนะครับ ว่าเขาเป็น ผญ คนแรก ที่ทำให้ผมอยากจะเติบโตไปกับเขา เจออะไรหลายๆอย่าง ผ่านพ้นมันไปด้วยกัน
และผมก็มั่นใจว่าผมจะไม่ทำให้เขาลำบากแน่นอน เพราะผมไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นชีวิตจาก 0 ครับ

แต่เหมือนกับว่าการที่เราค่อยๆผิดใจกันไปเรื่อยๆในเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันทำให้เขาตัดสินใจที่จะไม่เจอผมซักพัก เพราะความขี้กังวลของผมเอง
ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่านานเท่าไหร่กว่าเราจะได้เจอกันอีก และในทุกๆครั้ง ผมจะเป็นคนขอโทษเขาเสมอ เพราะผมคิดว่าคนผิดคือผมเอง

ผมรักเขาจริงๆครับ ผมรู้ว่าถ้าผมถามเพื่อนๆผม พวกเขาจะให้ความคิดเห็นผมอย่างไง เพราะมันก็เป็นแค่รักข้างเดียว เป็นความสัมพันธ์ที่ผมเอาใจไปเล่นแค่คนเดียวครับ

ผมกลัวว่า ทุกสิ่งที่ผมทำไป มันจะทำให้เขาเข้าใจ ว่าคนที่ดูแล take care เขาดีๆ มันเป็นอย่างไง 
กลัวว่าเขาจะรู้ว่า ความรัก ที่เกิดจากความห่วงใย มันดีขนาดไหน และในท้ายที่สุด คนที่ได้ความเชื่อใจของเขาไป
จะเป็นคนที่ไม่ได้เจอกำแพงที่ผมเจออยู่

ผมกลัวว่าผมจะเป็นแค่ผ้าพันแผลที่คอยรักษาเขา และในตอนที่แผลเขาหายดี เขาจะทิ้งผ้าพันแผลนี้ไป

ขอบคุณที่อ่านกันจนจบครับ ผมแค่อยากได้ความคิดเห็นของคนอื่นๆในนี้ครับ ผมไม่ได้อยากให้ทุกๆคน
บอกว่าผมทำผิดหรือทำถูก ผมแย่ หรือ เขาแย่ เพราะผมเข้าใจดีครับ ว่าทุกๆคน มีเหตุผลเป็นของตัวเอง

ขอบคุณมากๆครับ