ก่อนอื่นอยากบอกว่า น้องเป็นเด็กที่เก่งมากนะครับมี "สติ" รู้ว่าอะไรทำให้เป็นทุกข์และหาทางแก้
     เท่าที่พอจะแนะนำได้มี 3 วิธีครับ
1. เหมือนที่คุณ "HeadRock" แนะนำครับ คุยกับคุณแม่ ถึงประสบการณ์นี้ว่าทำให้หนูทุกข์อย่างไร
!! คำเตือน วิธีนี้เสี่ยงสุด เลือกเวลาและอารมณ์ของคุณแม่ ก่อนเข้าไปคุยให้ดี คิดก่อนว่าจะเริ่มอย่างไร เกริ่นถึงเหตุการณ์วันนั้นก่อน ถ้าเริ่มพูดแต่คุณแม่เริ่มนอกเรื่องไปรื้อฟื้นเรื่องคุณพ่อแทนก็พักไว้ก่อน อย่ารีบอาจจะทะเลาะกันแทน
2. แก้ที่ตัวเองครับ ระลึกถึงเหตุการณ์นั้น แล้วถามตัวเองว่ารู้สึกอย่างไร เศร้า เสียใจ โกรธ แล้วพยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง (วิธีการจัดการอารมณ์ หาในเน็ตได้ไม่ยากครับ แต่ต้องฝึก) อายุยังน้อยอาจจะทำยากแต่ถ้าทำได้ก็มีประโยชน์กับทั้งชีวิตที่เหลือ
3. แค่ยอมรับมันครับ อันนี้ต้องใช้เวลา ผมเองก็มีปมแบบนี้เหมือนกัน ช่วงอายุอนุบาล คนส่วนมากก็จะมีเหมือนๆกัน วิธียอมรับก็คือ
   - คุณแม่ก็เป็นคนๆ นึงครับ เป็นผู้หญิงคนหนึง ถึงจะเป็น"แม่"แต่ข้อเท็จจริงนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยน แม่ ไม่ได้เข็มแข็ง หรือทำถูกต้องทุกอย่าง ไม่ได้เป็นอัจฉริยะที่แก้ปัญหาทุกอย่างด้วยปัญญา พยายามเข้าใจความเป็นผู้หญิงของแม่ อาจจะยากหน่อยครับแต่เมื่อเวลาผ่านไปก็จะง่ายขึ้น
   - ถ้าพอจะทำใจให้เข้าใจ แม่ได้ ก็ให้อภัยในข้อผิดพลาดของแม่ครับ
     สรุปนะครับ จริงๆแล้วทั้ง 3 วิธีหรืออาจจะมีท่านใดแนะนำเพิ่ม ก็คือ การยกโทษให้คุณแม่นั่นละครับ ถ้าจัดการกันได้ด้วยการพูดคุยก็ดี หรือจัดการกับอารมณ์ตัวเองก็ดี ไม่แปลกที่พ่อหรือแม่จะทำให้ลูกๆ ผิดหวัง เสียใจหรอกครับ เพราะพ่อแม่ คือคนไกล้ตัวลูกที่สุด ยิ่งเด็กๆ พ่อแม่ก็คือโลกทั้งใบ ความรู้สึกที่โลกมันพังทลายยากเหลือเกินที่จะจัดการ การให้อภัยอาจจะทำไม่ได้ในตอนนี้ก็ค่อยๆ จัดการกับอารมณ์ของตัวเองครับ
     ขออวยพรให้ แก้ปัญหาปมในใจนี้ได้นะครับ เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ใช้ชีวิตให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงครับ