เราอยู่กับสามีมาได้ 3ปี มีลูกด้วยกัน1คน พึ่งได้ขวบ3เดือน สามีเราเป็นคนขยัน ที่บ้านมีกิจการตัวเองคือร้านวัสดุก่อสร้าง ส่งอิฐ หิน ปูน ทราย (บ้านสามีนะคะ)
ที่บ้านมีลูกจ้าง1คน อีกคนน้องเรามาช่วย เค้าบอกเมื่อก่อนเคยมีเยอะ แต่พ่อเขาไม่พอใจไล่ออกบ้าง บางทีก็ใช้จนไม่มีใครอยู่ได้
เข้าเรื่องนะคะ เมื่อก่อนแฟนเราเคยเป็นไข้เลือดออกค่ะ ด้วยนิสัยเค้าชอบหามุมมืด สูบบุหรี่ หลังกินข้าวหลังให้อาหารหนูแฮมสเตอร์ กับชูกร้า
ก่อนเกิดเรื่อง แฟนเราสังเกตุเห็นรอยช้ำที่หลังขนาดเท่าฝ่ามือแต่ไม่เจ็บ ก่อนหน้านั้น1วัน มีส่งปูน100 ลูก แฟนเรายกคนเดียวก็เลยไม่เอะใจอะไร วันต่อมา ร่างกายอ่อนเพลีย แต่ยังต้องทำงานตลอด เพราะไม่มีคนงานอยู่ จนตกบ่ายสามีเราบอกรุ้สึกเหนื่อยๆ อยากไปฉีดยา ไปตรวจที่คลินิก เราเลยบอกว่าให้ไปบอกพ่อขอรถเขาไป แม่ที่เป็นแม่เลี้ยงกับพ่อ บอกให้พากัน(คือเรากับสามี) ไปส่งของอีกเที่ยวค่อยไป
เรากับสามีก็รีบไปรีบกลับมาอาบน้ำเพื่อจะได้ไปคลินิก แต่พอมาเอากุญแจรถ พ่อซึ่งเป็นพ่อสามีบอกให้ไปที่อนามัย บอกว่าจะหมอไหนก็เหมือนกัน
ด้วยความที่แฟนเราคาดหวังจะไปที่คลิปนิก แต่พ่อให้ไปแค่อนามัยในหมู่บ้านเลยบอกว่าไม่ไปแล้ว
ก็ไปนอนพักที่แปลหลังบ้านจนเย็น
ตกเย็นมามีไข้ขึ้น จนซีด เราเลยไปบอกพ่อสามีว่าให้คนงานขับรถพาไป รพ หน่อย เราบอกว่าเขาไข้สูงสั่นแล้ว พ่อสามีบอกว่าไม่อยากให้เอารถออกกลางคืน ส่วนแม่เลี้ยงบอกให้เราไปเอาน้ำอุ่นมาให้สามีกิน เขาบอกว่าตัวเขาเองกินน้ำอุ่นก็ดีขึ้น ..สรุปคือไม่ให้ไป สามีบอกกับเราว่าสงสัยพ่อจะหวงรถไม่ให้คนอื่นขับ
เช้ามาสามีเราล้มทั้งยืน ไม่มีแรงเราต้องพยุงไปนอน ไข้ไม่ลด เราเลยไปขอให้พาไปหาหมอ รพ .
แต่พ่อสามีบอกว่าเช้าที่ รพ. คนเยอะไว้ไปบ่าย
สามีเรานอนรอเวลา ซึ่งเราก็สังเกตุตลอด (เราขับรถไม่เป็นนะ เดะหาว่าทำไมเราไม่พาไป บวกกับมีลูกเล็ก) จนไอเป็นเลือด เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วล้ม
เราเลยวิ่งไปบอกให้พ่อพาไปหาน่อย เดินไม่ไหวแล้ว
เขาเลยพาไป
ไม่มีแรงเดินต้องมีคนมาพยุง แต่ก่อนพ้นประตูบ้านไปขึ้นรถ แม่เลี้ยงบอกแค่นี้ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วใครจะช่วย ...เราได้ยินจำฝังใจมากคำนนี้
สามีเราเลยใช้แรงที่มีสบัดคนงานออกละค่อยๆเดินไปขึ้นรถ
ไปรถ รพ. ไปอยู่ตึกชาย รอผลเลือด ให้น้ำเกลือ
ตอนนั้นคือ เลือดออกปนมากับน้ำลายต้องบ้วนทิ้งตลอด กินข้าวไม่ได้ พูดไม่ได้ เราเป็นคนดูเองทุกอย่าง
รอจนสุดท้ายเช้าวันถัดมาผลเลือดออก หมอมาหาที่เตียง ทีแรกลังเลระหว่างไข้เลือดออกกับมะเร็ง แต่สุดท้ายยืนยันผลเลือดเป็น มะเร็งเม็ดเลือดขาว ชนิดเฉียบพลัน เกร็ดเลือดต่ำชนิดแค่ล้มก็เสียชีวิตได้ พอได้ยินเราเข่าทรุด น้ำตาไหล แต่เราไม่ได้บอกสามี เพราะแม่เลี้ยงไม่ให้บอก
แต่คือเราไม่อยากปิดบังเราเลยถามสามีเราไปว่า รู้ใช่มั้ยว่าเป็นอะไร สามีเราพยักหน้า เราเลยบอกสู้นะเราจะดูแลเองเขาก็จับมือเราแล้วพบยักหน้า
ตอนนั้นเราส่สารสามีเรามาก กินอะไรไม่ได้ ชี้ที่คอ น่าจะเจ็บคอ เรามาอยู่ รพ. มาเฝ้าหวังว่าจะได้กลับไปเจอหน้าลูกพร้อมกัน
ตกค่ำ เริ่มโวยวาย ไม่กินข้าว สบัดหน้าหนี โวยวายไล่เราให้ออกไป ตอนนั้นน้องเรามาด้วย เลยบอกให้เราไปก่อน
เราเลยออกไปนั่งที่หน้าตึกกะรอให้เขาใจเย็น
สักไปเราเดินเข้าไป ทางพยาบาลกำลังช่วยกันปั๊มหัวใจ
เราถามน้องเรานะว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนึ้
น้องเราบอกว่าเขาพยายามพูดชื่อเรา แล้วกำมือน้องเราแน่นแล้วร้อง หลังจากนั้น ก็เลือดออกปาก แล้วนิ่งไปเลยไปเรียกพยาบาลมา
ใจเราสลายมาก ร้องไห้โทรบอกพ่อกับแม่เลี้ยงให้พาลูกมาหาที่ รพ. คือรอถอดสายก็ไปได้เลย เรากำมือสามีเราแน่น บอกตลอดอย่าพึ่งไปไหนรอลูกมาก่อนนะ ลูกกำลังมาหา
พอลูกมาถึงเราอุ้มมาที่เตียง สักพัก ก็หยุดหายใจ
ไปแบบไม่ได้ล่ำลา
เรานั่งพิมความรูสึกยังฝังอยู่ในใจ 😭เหมือนเราฝัน
เรามาอยู่บ้านสามีตอนทัองได้2เดือน สามีทำงานตลอดไม่เคยหยุด ไม่มีวันหยุดจริงๆ ดูแลเราทุกอย่าง จนเราคลอดก็ไปเฝ้า ออกจาก รพ มาก็ทำงาน เช้ามารีบซักผ้าลูก ผ้าเรา ละไปทำงานเย็นรีบกลับเข้าห้องมาหาลูกกับเราเป็นแบบนี้ตลอด แต่ไม่เคยได้ตัง แม่เลี้ยงบอกเก็บไว้ให้ลูกเรา ส่วนเรากับสามีถ้าอยากใช้ให้ขอ ได้อาทิตย์ละ500 เราก็ไม่อะไร ไม่ให้เราไม่เอาคิดแต่ว่าให้เขาเก็บให้ลูกเรา
สามีเราเลยเอาทองที่มีไปขาย เอาตังมาให้เราลงทุนขายของออนไลน์จะได้มีรายได้ของตัวเองช่วยเราทุกอย่าง ไลฟ์ แพค ส่ง คุยกับลูกค้า สนับสนุนเรา (แต่ต้องแอบเพราะแม่เลี้ยงไม่ให้เราขายบอกให้เราช่วยขายของที่บ้าน) เราไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาเทียบกับสิ่งที่เราได้รับนอกจากว่าเราโชคดีมาก วันแรกยังไงเขาก็ดีกับเราจนวันสุดท้าย
หลังเสร็จงานพ่อสามีโทษ รพ. ว่าตรวจไม่ดีรักษาไม่ดี ย้ายสิทธิ์รักษาเรากับลูกออกจาก รพ. นั้น
เขาก็สูญเสีย เราก็สูญเสีย ไม่อยากซ้ำเติม
ไม่มีใครอยากสูญเสีย
ที่บ้านมีลูกจ้าง1คน อีกคนน้องเรามาช่วย เค้าบอกเมื่อก่อนเคยมีเยอะ แต่พ่อเขาไม่พอใจไล่ออกบ้าง บางทีก็ใช้จนไม่มีใครอยู่ได้
เข้าเรื่องนะคะ เมื่อก่อนแฟนเราเคยเป็นไข้เลือดออกค่ะ ด้วยนิสัยเค้าชอบหามุมมืด สูบบุหรี่ หลังกินข้าวหลังให้อาหารหนูแฮมสเตอร์ กับชูกร้า
ก่อนเกิดเรื่อง แฟนเราสังเกตุเห็นรอยช้ำที่หลังขนาดเท่าฝ่ามือแต่ไม่เจ็บ ก่อนหน้านั้น1วัน มีส่งปูน100 ลูก แฟนเรายกคนเดียวก็เลยไม่เอะใจอะไร วันต่อมา ร่างกายอ่อนเพลีย แต่ยังต้องทำงานตลอด เพราะไม่มีคนงานอยู่ จนตกบ่ายสามีเราบอกรุ้สึกเหนื่อยๆ อยากไปฉีดยา ไปตรวจที่คลินิก เราเลยบอกว่าให้ไปบอกพ่อขอรถเขาไป แม่ที่เป็นแม่เลี้ยงกับพ่อ บอกให้พากัน(คือเรากับสามี) ไปส่งของอีกเที่ยวค่อยไป
เรากับสามีก็รีบไปรีบกลับมาอาบน้ำเพื่อจะได้ไปคลินิก แต่พอมาเอากุญแจรถ พ่อซึ่งเป็นพ่อสามีบอกให้ไปที่อนามัย บอกว่าจะหมอไหนก็เหมือนกัน
ด้วยความที่แฟนเราคาดหวังจะไปที่คลิปนิก แต่พ่อให้ไปแค่อนามัยในหมู่บ้านเลยบอกว่าไม่ไปแล้ว
ก็ไปนอนพักที่แปลหลังบ้านจนเย็น
ตกเย็นมามีไข้ขึ้น จนซีด เราเลยไปบอกพ่อสามีว่าให้คนงานขับรถพาไป รพ หน่อย เราบอกว่าเขาไข้สูงสั่นแล้ว พ่อสามีบอกว่าไม่อยากให้เอารถออกกลางคืน ส่วนแม่เลี้ยงบอกให้เราไปเอาน้ำอุ่นมาให้สามีกิน เขาบอกว่าตัวเขาเองกินน้ำอุ่นก็ดีขึ้น ..สรุปคือไม่ให้ไป สามีบอกกับเราว่าสงสัยพ่อจะหวงรถไม่ให้คนอื่นขับ
เช้ามาสามีเราล้มทั้งยืน ไม่มีแรงเราต้องพยุงไปนอน ไข้ไม่ลด เราเลยไปขอให้พาไปหาหมอ รพ .
แต่พ่อสามีบอกว่าเช้าที่ รพ. คนเยอะไว้ไปบ่าย
สามีเรานอนรอเวลา ซึ่งเราก็สังเกตุตลอด (เราขับรถไม่เป็นนะ เดะหาว่าทำไมเราไม่พาไป บวกกับมีลูกเล็ก) จนไอเป็นเลือด เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วล้ม
เราเลยวิ่งไปบอกให้พ่อพาไปหาน่อย เดินไม่ไหวแล้ว
เขาเลยพาไป
ไม่มีแรงเดินต้องมีคนมาพยุง แต่ก่อนพ้นประตูบ้านไปขึ้นรถ แม่เลี้ยงบอกแค่นี้ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วใครจะช่วย ...เราได้ยินจำฝังใจมากคำนนี้
สามีเราเลยใช้แรงที่มีสบัดคนงานออกละค่อยๆเดินไปขึ้นรถ
ไปรถ รพ. ไปอยู่ตึกชาย รอผลเลือด ให้น้ำเกลือ
ตอนนั้นคือ เลือดออกปนมากับน้ำลายต้องบ้วนทิ้งตลอด กินข้าวไม่ได้ พูดไม่ได้ เราเป็นคนดูเองทุกอย่าง
รอจนสุดท้ายเช้าวันถัดมาผลเลือดออก หมอมาหาที่เตียง ทีแรกลังเลระหว่างไข้เลือดออกกับมะเร็ง แต่สุดท้ายยืนยันผลเลือดเป็น มะเร็งเม็ดเลือดขาว ชนิดเฉียบพลัน เกร็ดเลือดต่ำชนิดแค่ล้มก็เสียชีวิตได้ พอได้ยินเราเข่าทรุด น้ำตาไหล แต่เราไม่ได้บอกสามี เพราะแม่เลี้ยงไม่ให้บอก
แต่คือเราไม่อยากปิดบังเราเลยถามสามีเราไปว่า รู้ใช่มั้ยว่าเป็นอะไร สามีเราพยักหน้า เราเลยบอกสู้นะเราจะดูแลเองเขาก็จับมือเราแล้วพบยักหน้า
ตอนนั้นเราส่สารสามีเรามาก กินอะไรไม่ได้ ชี้ที่คอ น่าจะเจ็บคอ เรามาอยู่ รพ. มาเฝ้าหวังว่าจะได้กลับไปเจอหน้าลูกพร้อมกัน
ตกค่ำ เริ่มโวยวาย ไม่กินข้าว สบัดหน้าหนี โวยวายไล่เราให้ออกไป ตอนนั้นน้องเรามาด้วย เลยบอกให้เราไปก่อน
เราเลยออกไปนั่งที่หน้าตึกกะรอให้เขาใจเย็น
สักไปเราเดินเข้าไป ทางพยาบาลกำลังช่วยกันปั๊มหัวใจ
เราถามน้องเรานะว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนึ้
น้องเราบอกว่าเขาพยายามพูดชื่อเรา แล้วกำมือน้องเราแน่นแล้วร้อง หลังจากนั้น ก็เลือดออกปาก แล้วนิ่งไปเลยไปเรียกพยาบาลมา
ใจเราสลายมาก ร้องไห้โทรบอกพ่อกับแม่เลี้ยงให้พาลูกมาหาที่ รพ. คือรอถอดสายก็ไปได้เลย เรากำมือสามีเราแน่น บอกตลอดอย่าพึ่งไปไหนรอลูกมาก่อนนะ ลูกกำลังมาหา
พอลูกมาถึงเราอุ้มมาที่เตียง สักพัก ก็หยุดหายใจ
ไปแบบไม่ได้ล่ำลา
เรานั่งพิมความรูสึกยังฝังอยู่ในใจ 😭เหมือนเราฝัน
เรามาอยู่บ้านสามีตอนทัองได้2เดือน สามีทำงานตลอดไม่เคยหยุด ไม่มีวันหยุดจริงๆ ดูแลเราทุกอย่าง จนเราคลอดก็ไปเฝ้า ออกจาก รพ มาก็ทำงาน เช้ามารีบซักผ้าลูก ผ้าเรา ละไปทำงานเย็นรีบกลับเข้าห้องมาหาลูกกับเราเป็นแบบนี้ตลอด แต่ไม่เคยได้ตัง แม่เลี้ยงบอกเก็บไว้ให้ลูกเรา ส่วนเรากับสามีถ้าอยากใช้ให้ขอ ได้อาทิตย์ละ500 เราก็ไม่อะไร ไม่ให้เราไม่เอาคิดแต่ว่าให้เขาเก็บให้ลูกเรา
สามีเราเลยเอาทองที่มีไปขาย เอาตังมาให้เราลงทุนขายของออนไลน์จะได้มีรายได้ของตัวเองช่วยเราทุกอย่าง ไลฟ์ แพค ส่ง คุยกับลูกค้า สนับสนุนเรา (แต่ต้องแอบเพราะแม่เลี้ยงไม่ให้เราขายบอกให้เราช่วยขายของที่บ้าน) เราไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาเทียบกับสิ่งที่เราได้รับนอกจากว่าเราโชคดีมาก วันแรกยังไงเขาก็ดีกับเราจนวันสุดท้าย
หลังเสร็จงานพ่อสามีโทษ รพ. ว่าตรวจไม่ดีรักษาไม่ดี ย้ายสิทธิ์รักษาเรากับลูกออกจาก รพ. นั้น
เขาก็สูญเสีย เราก็สูญเสีย ไม่อยากซ้ำเติม