บางครั้งชั่ววูบเราก็คิดว่า​ ทำไมถึงไม่มีบ้านให้กลับให้อยู่เหมือนคนอื่น​ ไม่มีโอกาสลองขี่ลองขับรถเหมือนคนรุ่นเดียวกัน​ ไม่มีโอกาสเรียนพิเศษ​ พอมาคิดดูก็บาปดีเหมือนกันว่าทำไมคิดแบบนี้​ คิดแล้วเหนื่อยค่ะ​ แค่คิดว่าต้องหาต้องสร้าง​ ดิ้นรนเองในอนาคต​ ก็เหนื่อยแล้ว​ น้อยใจบ้างว่าทำไมไม่มีคนสร้างไว้ให้เราบ้างโดยที่เราไม่ต้องดิ้นรนเองบ้าง​ ทุกวันนี้ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง​ เช่าหอเขาอยู่​กับแม่น้อง​ รถไม่มี​ ถามถึงการเงิน​ พอมีพอใช้แต่ไม่มีเงินสำรอง​ หามากินหมด​ ถามถึงญาติ​ ครอบครัว​เล็กค่ะ​ คนมีเขาก็ไม่ครบหา​ เราเป็นลูกคนโต​ แค่คิดแล้วเหนื่อย​ แต่แม่สอนเสมอให้มองคนที่เขาไม่มี​ มองคนที่มีมันทำให้เราทุกข์ก็อย่าไปมอง​ แต่บางครั้งก็อดไม่ได้​  มีวิธีจัดการความรู้​นี้ไหมคะ​ รู้สึกไม่ดีเลย