สวัสดีคับผมปีนี้จะ20เเล้ว ผมเรียน กศน จบตอน21 เรียนเเบบไปสอบ ผมไม่มีเพื่อนเเละสังคมเลย ในออนไลน์ก็เเทบจะ เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกเเม่คับ ผมเครียด ทุกคนผมยอมรับว่าตัวเองอยู่เเต่บ้าน มีเเค่ มือถือ ทีวี ก็ดูพวกข่าวสาร หรือเซปเเต่สิ่งดีๆ เเต่โชคดีที่บ้านผมเลี้ยงเเมวคับ บางทีผมก็ทุกข์ใจที่เห็นบางคนเขามีเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อน ผมมีหลายอายุใกล้ๆผม เขามีเพื่อน ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ส่วนผมอยู่เเต่กับเเม่ ผมทําอะไรไม่เป็นสักอย่าง เเต่ผมชอบทําอาหารกินเองคับ ด้วยความที่อยู่บ้านทุกวันจนทําเองจนอยากเปิดร้านอาหารคับ เเล้วผมเครียดที่ เเม่ผมไม่มีเวลาให้ผมเลย เพราะทํางานหนัก ผมก็เข้าใจ ผมก็พยายามไม่อยการบกวนเเม่ บางครั้งผมก็ไม่อยากจะคุยกับเเม่เลย เเน่นอกจากเเม่ผมก็ไม่มีใครให้พูดเเล้วคับ ผมเป็นคนขี้นอยด์ เเต่ก็หายเองได้เพราะยิ่งผมอยู่คนเดียวเหมือนผมยิ่ง ปล่อยวางเองได้มากขึ้น เเต่ผมก็อยากมีเพื่อนชวนคุย เพราะทุกวันนี้ ผมพูดไม่เป็นเเล้วมั้งคับ เเต่ถ้ามันมีวิธีช่วยเเก้ให้ผมพูดเป็นก็ดี เเล้วอีกอย่าง ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดทุกครั้ง คุณอาผม จะพูดถึงญาติอีกคน ที่เธออายุ19เท่าผม เเต่เธอเรียนดีมี.กรุงเทพ มีอนาคตจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ มีเเฟนเป็นหมอ ผมต้องเก็บรับความรู้สึกอย่างด้วยตัวคนเดียวคับ ผมเหนื่อยเเต่ทุกวันผมบอกตัวเองว่า เราต้องจเออะไรอีกเยอะ อดทนอีกนิด เเล้วผมได้ทราบข่าวว่า เเม่จะให้ผมเรียนต่อ มสธ ผมอยากมีสังคมบ้างคับ เเล้วเเม่ชอบบ่นว่าผมทําอะไรไม่ดี เรียนก็ไม่เอาไหน ทั้งๆที่คนให้ผมลาออกจากโรงเรียนคือเเม่ เพราะตอนนั้นเเม่ผมมีปัญหากับที่โรงเรียน เลยต้องย้ายกลางคัน เเละปัญหาอีกบลาๆ จนผมต้องเรียนกศน. เป็นเวลา4ปี เเล้วผมก็มีเพื่อนบ้าง เเต่เลิกติดต่อกันไปเเล้ว ส่วนในออนไลน์ ผมไม่มีเเบบ100% ผมพูดไม่เป็น ไม่มีความมั่นใจกับตัวเองสักอย่างเลยคับ เวลาไปเจอญาติผมจะมีความเขินอาย เเล้วผมเกลียดที่ คุณอาชอบบอกคนอื่นว่าผม ขี้อายไม่ค่อยออกจากบ้าน เขาจะหัวเราะผมเอามากกว่าคับ ผมอยากสู้ด้วยตัวเอง เเล้วผมอายุ19 เเต่ขับรถมอไซค์ยังไม่เป็นเลยคับ เเล้วเเม่ชอบบ่นว่า ทําไมขับรถไม่เป็นอีก คนอื่นเขามีลูกกันหมดเเล้ว ยังเป็นนี้อีก เเม่ไม่ค่อยอยากสอนผม พอผมบอกสอนผมขับหน่อย เเม่ก็จะบอกว่าไว้เเม่ว่าง เเล้วเเม่ก็วนด่าผมซํ้าๆเดิมๆ ลองคิดดูนะคับอยู่เเต่ในบ้าน ออกไปข้างนอก เเน่นอนผมไม่กล้า เเม่ไม่ยอมรู้ดี เเต่ผมก็หยายามหาหนทางคับ ผมชอบวิทยาศาสตร์นะ อยากเป็นสัตวแพทย์ เเต่ผมมีเวลาน้อยในการอ่าน รวมกับ ฐานะบ้านผม เเละผมเรียนไม่จบ กศน.ก็ไม่มีสอนเนื้อหาเยอะ ผมเลยต้องตัดความฝัน ถึงเเม้ทุกวันนี้ผมยังชอบวิทยาศาสตร์เป็นชีวิตจิตใจ เเต่เเม้บอกให้ผมเรียน กฏหมายเเทน ของ มศธ ผมอยากเรียนมหาลัย ที่ได้ใช้ชีวิตเเบบวัยรุ่นจริงๆ เเต่ก็ไม่เป็นไรคับ ทุกคืนก่อนนอน เเม่จะด่าผมทุกคืน เเละทุกเช้า ผมต่อสู้กับความไม่เอาไหนของผม หลายครั้งที่เเม่ด่าผม ผมจะริดว่าผมมันไม่ดีอีกเเล้วว ผมมันทําใฟ้เเม่ปใดหัวอีกเเล้ว เเละ เเม่เคยบอกว่า เเม่ไม่สามารถที่ตะอวดผมได้เหมือนลูกคนอื่น เเม่พูดประมาณเครียดกับผมจริงๆ ผมได้ยินเเบบนี้ กับการที่ต้องให้ตัวอยู่เเต่ในบ้านคนเดียว มันอึดอัดคับ ถ้าผมขอเเม่ไปเที่ยว ออกไปข้างนอก เเม่ผมก็ไม่ยอมรับ คงบอกว่า อย่าพูดไร้สาระ ผมไม่อยากทําตัวมีปัญหา หรือบอกความรู้สึกในใจอะไรให้เเม่ฟังคับ ผมจะเป็นเเบบนี้เเหละ มีใครให้คําเเนะนำผม หรือ มีใครอยากเเลกเปลี่ยนความเห็น คอมเม้นได้นะคับ คําไหนที่ผมพิมพ์ผิด ผมขอโทษไว้ณที่นี้