คือผมคบแฟนคนนึงรักเค้ามาก และเค้าก็รักผมมากเล่นกัน คบได้2เดือนผมมาทำงานกรุงเทพ เค้าบอกเค้าจะรอแต่พอมาทำงานได้4เดือนเค้าก็ดูห่างเหิน ผมเลยมีความรู้สึกไม่เหมือนเดิม(
ผมทำงานเที่ยงเลิก4ทุ่ม เค้าเรียน ผมกลับมาเค้าก็หลับ ทุกๆวันเวลาคุยกันไม่เยอะเหมือนเสื่อก่อนเลิกงานมาก็คุยกันแป้ปๆเค้าก็ง่วงเพราะต้องตื่นเช้าไปเรียน ทำแบบนี้ทุกวันประจำ4เดือนบอกรักกันตลอดค่อยซัพพอตกันและกันมาโดยตลอด)
วันนึงผมรู้สึกเค้ารักน้อยลงผมยิงคำถาม เค้าก็บอกมาตรงๆว่าเค้ารักผมน้อยลง ตรงกับที่ผมคิดเลย เค้าบอกเค้าคอจนเค้าชินเค้าอยู่คนเดียวได้ผมเลยง้ออยู่นานผมร้องเค้าก็ร้อง เค้าบอกไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนเค้าไม่รู้ตัวรู้อีกที่เค้าไม่รู้สึกกับผมแล้ว ผมเลยรีบลางานแล้วกลับไปหาเค้าที่บ้าน โดยที่ผมก็กังวลกินข้าวไม่ได้ พอถึงทุกคนที่บ้านเค้าต้อนรับผมอย่างดีเพราะรู้ว่าผมมาเพราะอะไร เค้าก็รู้สึกดีที่ผมไปหา ผมไปรับไปส่งเค้าเช้า-เย็นตลอดที่ลางานไปหาเค้า นอนกับเค้ากอดเค้า ผมหอมแก้มเค้าจูบหน้าผากเค้าทุกคืนตอนเค้าหลับผมมาร้องไห้ทุกคืนเพราะเวลาผมมีน้อย ผมต้องกลับไปทำงานผมกลัวว่าเค้าจะไม่เหมือนเดิม มีวันนึงผมได้มีอะไรกับเค้า ปกติอีกวันผมกลับเค้ามาส่งผมขึ้นรถ พ่อตามาส่งด้วย พ่อตาบอกให้ผมเก็บตังเนอะๆกลับมาหางานที่บ้านทำก็ได้ซึ่งตรงกับความตั้งใจผมที่ตั้งไว้ตอนแรก ผ่านมาอีกวันผมรู้สึกเค้าไม่เหมือนเดิมผมเขียนใบลาออกแล้วบอกเค้าพรุ่งนี้ผมกลับแล้วก็พูดกันยาวเลย เค้าบอกเค้าไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับผมแล้ว ถึงผมจะกลับไปอยู่บ้านเฉยๆ ผมอยากไปยุใกล้ๆกันกับเค้า เค้าก็ไม่อะไรแล้ว แล้วก็เลิกกัน
แล้วเค้าเปลี่ยนรหัสเฟส แต่แล้วผมเตรียมการไว้แล้วผมรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ผมเลยเพิ่มเบอร์โทรผมในเฟส พอเค้าเอาผมออกจากระบบเฟส ผมก็แอบเข้า ผมเห็นผู้ชายคนนึงทักมาเค้าเคยเป็นแฟนเก่ากันนานมาแล้วรุ่นเดียวกันเรียนที่เดียวกัน
ผมบอกที่บ้านเค้า พ่อกับป้าเค้าเอาใจช่วยผมเค้ารักผมกันหมดเค้าเห็นใจผม แต่ผมก็เสียใจแต่ยอมรับความจริง แฟนผมบอกว่าอึดอัดที่ผมทักไปทุกวันเพราะไม่ได้เป็นไรกันแล้ว เค้าบอกเค้าขอให้อิสระตัวเอง ผมมีคนใหม่ได้อะไรได้ เค้าก็อาจจะมี แต่1ปีผ่านไปถ้าต่างคนไม่มีใครค่อยกลับมาเริ่มใหม่กัน
ผมก็ต้องยอมรับผมบอกผมนอผมรักเค้ามากผมทักไปบอกคิดถึงเค้าบ่อยๆ แต่ก็รู้ว่าเค้าก็ย่าจะรำคาญ ผมปรึกษาพ่อเค้า พ่อเค้าบอกอย่ายอมแพ้ พ่อเอาใจช่วย ถ้าผมทำได้ที่ว่าพ่อบอกว่ารักเค้าต้องทำให้เห็น แต่ผมบอกผมนอเค้าได้แต่ระหว่างริ1ปีมันนานน่ะผมทนเห็นเค้าไปมีความสุขกับคนอื่นผมคงทรมานน่าดูพ่อเค้าบอกบอกสู้อย่ายอมแพ้ ผมบอกว่าถ้าเกิดเค้าพาคนใหม่ให้ที่บ้านรู้จักละพ่อเค้าบอกถ้าถึงตอนนั้นพ่อคงไม่ยอมรับ แต่ในใจผมคือ ยังไงพ่อก็ต้องรับยุแล้วไม่ว่าลูกเค้าจะรักใครเค้าก็ต้องรักด้วย แฟนเก่าเค้าบอกให้ผมโฟกัสกับงานเค้าก็ตั้งใจเรียนแต่เค้าเหงาบ้างมีคนคุยเป็นธรรมดา เพราะเค้าเตรียมใจมาแล้วส่วนผมโดนสวมเขาผมจะทำไรได้นอกจากยอมรับ อยากให้1ปีผ่านไปไวๆมากผมรักเค้ามาก
เลิกกัน กลับมาคบกันยังไง ให้ดีกว่าเดิม
ผมทำงานเที่ยงเลิก4ทุ่ม เค้าเรียน ผมกลับมาเค้าก็หลับ ทุกๆวันเวลาคุยกันไม่เยอะเหมือนเสื่อก่อนเลิกงานมาก็คุยกันแป้ปๆเค้าก็ง่วงเพราะต้องตื่นเช้าไปเรียน ทำแบบนี้ทุกวันประจำ4เดือนบอกรักกันตลอดค่อยซัพพอตกันและกันมาโดยตลอด)
วันนึงผมรู้สึกเค้ารักน้อยลงผมยิงคำถาม เค้าก็บอกมาตรงๆว่าเค้ารักผมน้อยลง ตรงกับที่ผมคิดเลย เค้าบอกเค้าคอจนเค้าชินเค้าอยู่คนเดียวได้ผมเลยง้ออยู่นานผมร้องเค้าก็ร้อง เค้าบอกไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนเค้าไม่รู้ตัวรู้อีกที่เค้าไม่รู้สึกกับผมแล้ว ผมเลยรีบลางานแล้วกลับไปหาเค้าที่บ้าน โดยที่ผมก็กังวลกินข้าวไม่ได้ พอถึงทุกคนที่บ้านเค้าต้อนรับผมอย่างดีเพราะรู้ว่าผมมาเพราะอะไร เค้าก็รู้สึกดีที่ผมไปหา ผมไปรับไปส่งเค้าเช้า-เย็นตลอดที่ลางานไปหาเค้า นอนกับเค้ากอดเค้า ผมหอมแก้มเค้าจูบหน้าผากเค้าทุกคืนตอนเค้าหลับผมมาร้องไห้ทุกคืนเพราะเวลาผมมีน้อย ผมต้องกลับไปทำงานผมกลัวว่าเค้าจะไม่เหมือนเดิม มีวันนึงผมได้มีอะไรกับเค้า ปกติอีกวันผมกลับเค้ามาส่งผมขึ้นรถ พ่อตามาส่งด้วย พ่อตาบอกให้ผมเก็บตังเนอะๆกลับมาหางานที่บ้านทำก็ได้ซึ่งตรงกับความตั้งใจผมที่ตั้งไว้ตอนแรก ผ่านมาอีกวันผมรู้สึกเค้าไม่เหมือนเดิมผมเขียนใบลาออกแล้วบอกเค้าพรุ่งนี้ผมกลับแล้วก็พูดกันยาวเลย เค้าบอกเค้าไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับผมแล้ว ถึงผมจะกลับไปอยู่บ้านเฉยๆ ผมอยากไปยุใกล้ๆกันกับเค้า เค้าก็ไม่อะไรแล้ว แล้วก็เลิกกัน
แล้วเค้าเปลี่ยนรหัสเฟส แต่แล้วผมเตรียมการไว้แล้วผมรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ผมเลยเพิ่มเบอร์โทรผมในเฟส พอเค้าเอาผมออกจากระบบเฟส ผมก็แอบเข้า ผมเห็นผู้ชายคนนึงทักมาเค้าเคยเป็นแฟนเก่ากันนานมาแล้วรุ่นเดียวกันเรียนที่เดียวกัน
ผมบอกที่บ้านเค้า พ่อกับป้าเค้าเอาใจช่วยผมเค้ารักผมกันหมดเค้าเห็นใจผม แต่ผมก็เสียใจแต่ยอมรับความจริง แฟนผมบอกว่าอึดอัดที่ผมทักไปทุกวันเพราะไม่ได้เป็นไรกันแล้ว เค้าบอกเค้าขอให้อิสระตัวเอง ผมมีคนใหม่ได้อะไรได้ เค้าก็อาจจะมี แต่1ปีผ่านไปถ้าต่างคนไม่มีใครค่อยกลับมาเริ่มใหม่กัน
ผมก็ต้องยอมรับผมบอกผมนอผมรักเค้ามากผมทักไปบอกคิดถึงเค้าบ่อยๆ แต่ก็รู้ว่าเค้าก็ย่าจะรำคาญ ผมปรึกษาพ่อเค้า พ่อเค้าบอกอย่ายอมแพ้ พ่อเอาใจช่วย ถ้าผมทำได้ที่ว่าพ่อบอกว่ารักเค้าต้องทำให้เห็น แต่ผมบอกผมนอเค้าได้แต่ระหว่างริ1ปีมันนานน่ะผมทนเห็นเค้าไปมีความสุขกับคนอื่นผมคงทรมานน่าดูพ่อเค้าบอกบอกสู้อย่ายอมแพ้ ผมบอกว่าถ้าเกิดเค้าพาคนใหม่ให้ที่บ้านรู้จักละพ่อเค้าบอกถ้าถึงตอนนั้นพ่อคงไม่ยอมรับ แต่ในใจผมคือ ยังไงพ่อก็ต้องรับยุแล้วไม่ว่าลูกเค้าจะรักใครเค้าก็ต้องรักด้วย แฟนเก่าเค้าบอกให้ผมโฟกัสกับงานเค้าก็ตั้งใจเรียนแต่เค้าเหงาบ้างมีคนคุยเป็นธรรมดา เพราะเค้าเตรียมใจมาแล้วส่วนผมโดนสวมเขาผมจะทำไรได้นอกจากยอมรับ อยากให้1ปีผ่านไปไวๆมากผมรักเค้ามาก