ตั้งแต่จำความได้ก็มีแค่ยายที่เลี้ยงดู พ่อ-แม่เลิกกัน แม่ก็ติดเที่ยวเหล้ายาเสพติด เราก็ต้องอยู่กับยาย
__จนวันหนึ่งยายก็ได้คืนดีกับตาแฟนแล้ว ตาก็พายายไปหาเงินเพื่อมาสร้างบ้าน กับพี่สาวและลูกของป้าไปด้วย แต่กับทิ้งเราไว้บ้านคนเดียวเพราะเป็นผู้ชายบอกให้เราเฝ้าบ้านตอนนั้นป.2เอง อยู่บ้านคนเดียวทำกับข้าวกินเองนึ่งข้าวกินเอง แล้วก็นอนคนเดียว แต่ดีที่ยังมีตายายที่เป็นพี่สาวของยายค่อยดูอยู่ห่างๆ จนป.6สร้างบ้านเสร็จเราก็เรียนจนจบ แต่น่าเสียดายที่ยายบอกว่าไม่มีเงินส่งที่คนในบ้านก็ไม่มีใครสนับสนุนเลย ตอนนั้นเศร้ามากและเป็นซึมเศร้าด้วยแต่ก็ยังดีที่มีครู ท่านให้เราไปทำความสะอาดบ้านให้จ้างวันล่ะ250 ไอ่เราก็กลัวคนมีความคิดที่ว่าเขาจะล้อว่าตัวเองไม่ได้เรียน แต่ความเป็นจริงไม่เลย คนอื่นไม่ได้สนใจเราด้วยซ้ำ จากนั้นอาการก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนหายไปเอง ด้วยความที่ตัวเรายังอยากเรียนต่อเลยปรึกษาครู ท่านก็บอกว่าเรียนกศนก็ได้จบเหมือนกันแต่ไม่มีความรู้ เราก็ไม่รู้ด้วยสิว่ากศน.คืออะไรจนได้เรียนและสอบ ตอนนี้จบม.ต้นแล้ว กำลังศึกษาต่อม.ปลาย เพราะทำงานแต่ด้วยความที่เด็กเลยไม่ได้เก็บตังไว้เรียน
เสียดายมากเพราะไม่รู้ว่ากศนก็ต่อโรงเรียนปกติได้ พอรู้ก็สายไปแล้ว เรียนอีก2ปีก็จบ แต่ยังห่วงอนาคตตัวเองที่ไม่มีตังเก็บเพราะรู้จักใช้ไม่รู้จัดเก็บกลายเป็นว่าทำงานทุกวันนี้ก็หมดไฟ หมดpassion
เริ่มเบื่อกับงานที่ทำแต่ก็จำใจทำเพื่ออนาคตตัวเอง และบอกตัวเองสู้ๆ บางสิ่งบางอย่างที่พยายามลืมแต่มันก็ยังคงอยู่แต่ก็ไม่จำอดีตที่มันเลวร้าย อยู่กับอนาคตดีกว่า ปีนี้จะ17แล้ว 31/03/67 ครบรอบวันเกิด ทั้งนี้ทั้งนั้นส่วนตัวก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากสังคม แค่อยากบอกไว้ว่า(ไม่ว่าจะเหนื่อยจะท้อก็ต้องอดทนสู้เพราะชีวิตที่ดี) ต้องเดินหน้าอยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มาอ่านกระทู้นี้นะครับ😊***