คือเราเรียนอยู่ปวช.2 ด้วยความที่ช่วงนี้เราป่วยบ่อยจนหยุดเรียนบ่อยแต่ก็พยายามตามงานค้างจนเกือบหมดนะ แล้วตอนแรกแม่เรากำหนดเวลานอนว่าห้ามเกิน3-4ทุ่มเราก็ทำตามมาตลอด แต่พอผ่านมาเราเริ่มรู้สึกว่าวันหยุดของเราเราอยากนอนอ่านการ์ตูนหรือคุยกันกับเพื่อนดึกๆบ้าง เราก็ลองขอแม่ดีๆนะแต่แม่เราก็ยืนกรานว่าไม่ให้ เราไม่อยากว่าแม่เรานะแต่เรารู้สึกว่าแม่เรานิสัยไม่ค่อยดีเลย งานเราส่งเกือบทุกงาน ขนาดเราป่วยไข้ขึ้นหนักมากเรายังไปเรียนเดินข้ามตึกลงชั้น4ขึ้นชั้น5อยู่เลย เกรดเราก็ไม่ได้น่าเกลียดนะคะ 3.5ขึ้นไปทุกเทอม สอบได้คะแนนเต็มบางเฉียดเต็มบ้าง แต่แม่บอกว่าไม่เคยทำให้แม่สบายใจเลย แม่หมายคงามว่ายังไงเหรอคะ พอเราอธิบายเรื่องความต่างทางยุคสมัยแม่ก็ว่าเราเราเลยถามว่า " แม่จะเลี้ยงหนูแบบที่แม่เคยเป็นเหรอค่ะ " แม่เราตอบมาทีเดียวเราอยากร้องไห้ให้ตายไปเลยค่ะ " ใช่ไง " แม่เราบอกตลอดว่าเมื่อก่อนลำบากมากไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกอะไรแบบตอนนี้เลยแต่แม่จะเลี้ยงเราแบบนันเหรอคะ เราทำตามคำสั่งของแม่มาตลอดแต่พอขัดคำสั่งนี้เราต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ มันอาจดูไร้สาระแต่กับเด็กคนนึงที่แค่มีความฝันที่ผู้ใหญ่มองว่าไร้สาระมันสำคัญนะคะ เพราะเราอยู่กับมือถือแล้วมีความสุขแต่ก็ไม่เคยลืมโลกเป็นจริง เราแค่อยากอยู่กับความสุขในวันหยุดนานๆกว่าเดิมนิดหน่อย แม่เราทำเหมือนว่าเราเป็นความผิดพลาดที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจเลยค่ะ เราจะอยู่ไปทำไมเหรอ ที่จริงมันไม่ได้มีแค่นี้หรอกค่ะแค่เราพิมพ์ไม่ไหวแล้ว พอนึกถึงน้ำตามันก็ไหลเลย ทุกๆครั้งที่มีปัญหาแม่ก็จะจบด้วยการตบตี แต่เดี๋ยวนี้แม่เราไม่ใช้กำลังก็ถือว่าดีแล้วล่ะค่ะ แค่ตอนนี้แม่เราด่าและบังคับแทน เช่นเรานอนดึกแม่ก็จะยึดมือถือเรา ซึ่งไม่ค่อยเป็นปัญหาแต่มันจะเป็นตอนที่มีงานต้องทำค่ะ แล้วพอทำงานจนดึกแม่ก็จะด่าเราหาว่าเราตอ***เราไม่ได้แต่งเติมหรืออะไรหรอกค่ะ แค่บางเรื่องเป็นเรื่องที่พูดปากเปล่าจึงไม่มีหลักฐาน เราแค่เหนื่อยมากๆเลยกับการใช้ชีวิตแต่ละวัน ครอบครัวที่ควรเป็นเซฟโซนตอนนี้มันยังเป็นแบบนั้นรึป่าวคะ