ช่วงโควิตเราตกงาน ลูกเราก็ยังเล็กอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด เราไม่มีเงินกินไม่มีเงินเลี้ยงลูก สามีก็ไม่มีความรับผิดชอบเขาเป็นชาวต่างชาติแต่ขี้เหนียวมากพอเขาบินไปต่างประเทศก็ไม่เคยเอาเงินไว้ให้ หรือส่งเงินให้เลยขอก็ไม่ให้ ลูกก็ต้องกินนมต้องใช้แพมเพิส แม่ที่เลี้ยงลูกให้ก็บอกไม่มีเงินแล้วทะเลาะกับเราไปอีก เลยตัดสินใจทักไปหาป้าที่ทำงานที่พัทยา แล้วขอไปอยู่กับป้าไปทำงานเป็นแม่บ้านได้ค่าแรงวันละ 300 บาท มันก็ไม่พอใช้ อันที่จริงเราจบสูงนะแต่ช่วงนั้นหางานไม่ได้เลยต้องจำใจทำไปก่อน แล้วบังเอินวันหนึ่งทะเลาะกับสามีเรื่องเงินเพราะเขากลับประเทศเขาทีหนึ่งนานมาก เราเลยประชดด้วยการไปเที่ยวบาร์แล้วบังเอิญมีฝรั่ง 3 คนมาทักทายและบอกไปไหมเขาคิดว่าเราขาย เขาก็ถามราคาเราตอนนั้นก็เฮร์ทๆพอดีและเงินก็ไม่มีเลยตกลงไปกับเขาใจหนึ่งก็อยากประชดสามีแหละประมาณว่าผู้ชายคนอื่นยังจ่ายเงินให้ฉันเลย ฉันไม่แคร์ประมาณนั้น คืนนั้นเลยรับลูกค้าไป 3 คนทีเดียว พอเสร็จกิจครบทุกคนก็มานั่งคุยกันผู้ชายก็ถามทำไมมาทำงานนี้ทำนานหรือยัง แต่งงานหรือยังเราขี้เกียจคุยกับเขาเลยเอารูปสามีกับลูกให้ดูเขาก็อึ้งสตั้นไปเลย หนึ่งในสามคนนั้นถึงกับทำหน้าแบบไม่มีความสุข เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรดึกมากแล้วด้วยเลยขอนอนก่อน และตื่นมาก็ออกจากห้องเขาไปเลย หลังจากวันนั้นก็มีไปรับแขกคนอื่นบ้าง พอแฟนใกล้จะกลับไทยก็เลิกทำ พอแฟนกลับมาเราก็มาอยู่กรุงเทพ หางานทำไปเรื่อยๆจนแฟนนางบอกว่า บริษัทเพื่อนนางต้องการคนทำงานให้ต้องการคนไทยไว้ใจได้วุฒิการศึกษาป.ตรี พูดภาษาอังกฤษได้นางเลยฝากเราเข้าไปทำงานกับเพื่อนนาง พอเข้าไปเจอหน้าเพื่อนนางเท่านั้นแหละทำตังไม่ถูกเลย เพราะเพื่อนนางคือลูกค้าเราคืนนั้น ยังซวยไม่พออีกสองคนที่นอนกับเราคืนนั้นด้วยก็เพื่อนสามีเหมือนกันทำงานที่เดียวกัน และต้องเจอหน้ากับเราทุกวันแต่ต้องทำเป็นไม่เคยเจอมาก่อน ตอนที่พวกนางเจอเราพวกนางก็ตกใจเหมือนกัน คือเรื่องมันเกิดยังไม่นานไงเลยจำกันได้ แต่อึดอัดนะเวลามองหน้ากันต้องหลบตา และเขาต้องมาคอยสอนงานเราอีก บริษัทที่เราทำเป็นบริษัทต่างชาติ เอาไงดีค่ะคือสเทือนใจมาก มันมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก