สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี1 อยู่มอ.หนึ่งในสามพระจอมค่ะ ตอนม.6มีโควต้ามาแล้วเราใจร้อน บวกกับชื่อคณะและสาขาน่าสนใจ เลยเลือกเข้ามอนี้

ช่วงเทอมแรกก็โอเคดีเลยค่ะ  เรียนไม่ยาก มีแลปบ้าง เราเรียนได้เลย เกรดก็ออกมาโอเค ปัญหาคือสาขาเราคนน้อยมากๆๆ ปี1มี30คน รวมทั้ง4ปียังมีไม่ถึง60คน ไม่มีสังคมหรือเพื่อนเลยค่ะ เรามากับเพื่อนอีก1คน ก็คบกันอยู่2คน ท้อมากๆ
  
พอเทอมสอง เราต้องลงชอป อาจารย์ดุแล้วชอบตีบ้าง เคาะหน้าผากเราบ้างเวลาไม่ได้ดังใจ คือเราเพิ่งเคยทำครั้งแรก เครื่องมือทั้งหมดเพิ่งเคยอห็นครั้งแรก เราพยายามแล้ว กดดันมากๆ เรียนวิชาที่เราไม่คิดว่าจะเจอ เพื่อนลาออกเยอะมากจนตอนนี้เหลือไม่ถึง20 เราเครียดมากๆ ไม่ใช่เพราะเรียนไม่ได้ เราเรียนได้ แต่เราไม่ชอบเลย ไม่มีแรงลุกไปเรียนตอนเช้า ไม่อยากเจอคน นอนไม่หลับ ร้องไห้ทุกคืน นึกถึงแล้วใจสั่น  แต่ก็คิดว่าแม่จ่ายค่าหอค่ากินมาแล้ว สงสารแม่ (ค่าเทอมกยศ.จ่าย)  เลยทนไป

จนเพื่อนที่เป็นรูมเมทเรา มาเรียนด้วยกัน บอกจะลาออก เราเคว้งมาก เราไม่มีเพื่อน เข้ากะคนในสาขาไม่ค่อยได้ (คุยได้ปกติ แต่ไปไหนเป็นกลุ่มไม่ได้) เพราะเราไม่ชอบเที่ยว ไม่ค่อยไปไหนมาไหน เลิกเรียนกลับห้องอย่างเดียว เลยอาจจะไม่สนิทกับเพื่อนคนอื่น แล้วคนอื่นก็มาด้วยกันอีกที มีกลุ่มกันแล้ว ถ้าเพื่อนเราออกเราต้องหาเมทใหม่ ไปเรียนคนเดียว เราคิดว่าก็ทนได้ แต่ต้อฃทนเรียนที่เราไม่ชอบ เราไม่เห็นอนาคตตัวเองกับสาขานี้ เรารู้ตัวเองว่าเราอยากเรียนอะไร เราเลยคิดอยากจะซิ่ว อยากลองเริ่มใหม่ เรามั่นใจว่าเราทำได้ แต่คิดหลายๆองค์ประกอบก็ไม่กล้า เสียงคนรอบข้าง แม่ ญาติๆ เราไม่รู้ควรจะทนไปหรือเริ่มใหม่

   เราวางแผนไว้ว่าหากได้ซิ่ว เราจะทำงานเก็บเงินรอเข้ามหาลัยไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วย ไม่ได้อยู่เฉยๆ  ถ้าเป็นทุกคนจะทนไหมคะ 🥹

ปล.พิมพ์งงๆหน่อยนะคะ เครียดมากจริงๆ เพิ่งกินยาไปเลยค่ะ