ไว้เป็นอุทาหรณ์ครับ ยาเสพติดมันบ่อนทำลายชีวิตเรื่องมันเริ่มจากผมเสพยาบ้า ยาไอซ์ และน้ำกระท่อมมาเป็นเวลานานมากๆเป็นสิบๆปี ผมมีภรรยาและลูกหนึ่งคนตอนนั้น ลูกอายุประมาณ 3ขวบ ช่วงนั้นเราย้ายไปอยุ่บ้านต่างจังหวัด และผมได้เจอเพื่อนพักพวกที่เคยเล่นยาด้วยกันมันก็เลยทำให้ยิ่งเสพนักมากขึ้น มีอยู่วันนึงผมเล่นยาเสร็จแล้ว ผมไปบอกภรรยาว่าผมมีอะไรกับคนอื่น คืออารมณ์เหมือนมันเพ้อของมันเอง จนผมใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเธออย่างหนัก ซึ่งผมไม่รู้ว่าตัวเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆก็ไปบอกแบบนั้นและยุยงให้เธอเกลียดน้องกับแม่ ซึ่งมันมาจากผมเอง ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยจริง ผมพูดกล่อมจนเธอเชื่อ ทั้งๆที่ มันไม่มีอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ผมไม่เคยนอกใจเธอเลย และมีอยู่วันนึงด้วยความที่เขาเชื่อ เขาเลยหอบลูกหนีผมไป  ถ้าย้อนเวลาไปได้ชวงเวลานั้นผมมีความสุขกับเธอมากๆเลยในตอนนั่น สิ่งที่ผมพูดวันนั้นได้ค่าผมในวันนี้ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร ผมลากคนอื่นเขามาเกี่ยวข้องใส่ร้ายพวกเขาไปด้วย มันอธิบายไม่ถูกบางครั้งผมก็อยากไปหาหมอ ว่าผมบ้าหรือเปล่า มันไม่มีใครคนไหนสามารถพูดจูงใจเขาได้ขนาดนี้ ซึ่งมันแผลใจให้กับเธอ คือ ยาบ้ามันทำให้ผมฆาตไม่ถึงว่ามันจะทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ ผมรักเธอมาก และตอนนี้ผมก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเธอภรรยาและลูกของผม ฝากไว้ใครกำลังเล่นอยู่คุณฆาตไม่ถึงแน่นอนว่ายานรกนี้มันสามารถ พรากคนที่คุณรักทุกคนได้ครับ ผมได้แต่รอว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมาเป็นคนเดิมคนๆนั้นที่อยุ่กับผมมาเกือบทั้งชีวิต ผมจะทำทุกวันให้ดีกว่าเดิมและจะไม่ทำร้ายจิตใจเธออีกครับ